Zawsze chciałam być inspiracją do jakiejś historii w książce. Jeśli dane byłyby zmienione nikt by się nie dowiedział o moim udziale w tym wydarzeniu co ważne skoro z tej części życia nie byłabym zadowolona. Nieprzyjemna sytuacja mogłaby zostać wykorzystana ku przestrodze dla czytelników.

Zawsze chciałam być inspiracją do jakiejś historii w książce. Jeśli dane byłyby zmienione nikt by się nie dowiedział o moim udziale w tym wydarzeniu co ważne skoro z tej części życia nie byłabym zadowolona. Nieprzyjemna sytuacja mogłaby zostać wykorzystana ku przestrodze dla czytelników.

Jeśli ktoś zaczerpnąłby inspiracji z mojej osóbki, wirującej w tym świecie niczym płatek dzikiej róży, to byłby do dla mnie ogromny komplement. Jednak rozumiem znajomych Wyspiańskiego, którzy gdyby żyli we współczesnych czasach, to wyrzuciliby go ze znajomych z facebooka, za przerysowanie ich na kartach swego dramatu.Nie każdemu może się spodobać takie wykorzystanie! Ale trzeba mieć dystans do siebie i do świata, bo jeśli zbyt poważnie wszystko bierzemy do siebie, to nieświadomie kurczymy się mentalnie do rozmiaru zmarszczonej rodzynki, pozbawionej soczystości i nutki powabu. Chętnie "przeczytałabym siebie" w czyjejś książce! Nie ważne, czy zostałabym uchwycona w szablon femme fatale, niezdarnego półgłówka czy umiarkowanie zimnej francy... Mówi się "Raz się żyje!", a ja chciałabym żyć wielokrotnie w różnych odsłonach życia, wkradać się w różne osobowości, przybierać różne kształty. Takie wczytanie się w siebie, mogłoby pokazać mi swoją osobę z różnych perspektyw, których sama nie dostrzegam lub po prostu nie chcę dostrzegać. A jeśli coś jednak by mi się nie spodobało, to żyjemy w takich pięknych czasach, że każdego można pozwać do sądu o najmniejszą błahostkę, np. McDonald's za to, że napój był za gorący. (Przepraszam, to nie jest błahostka! JAK ONI MOGLI PODAĆ ZA GORĄCĄ KAWĘ?!).

Jeśli ktoś zaczerpnąłby inspiracji z mojej osóbki, wirującej w tym świecie niczym płatek dzikiej róży, to byłby do dla mnie ogromny komplement. Jednak rozumiem znajomych Wyspiańskiego, którzy gdyby żyli we współczesnych czasach, to wyrzuciliby go ze znajomych z facebooka, za przerysowanie ich na kartach swego dramatu.Nie każdemu może się spodobać takie wykorzystanie! Ale...

Każdy z nas może dokonać dowolnego wyboru. Prawa mój utalentowany znajomy nie złamie, drukując moje żenujące wspomnienia w kilku(dziesięciu)((set???)) tysiącach egzemplarzy (co najwyżej mocno nadwyręży to zaufanie, którym go obdarzam, natomiast zasili stan konta, bo przecież chyba jakieś tantiemy mi się należą?).

Skoro wybór taki ma mój utalentowany znajomy, to czemu mam go nie mieć na ten przykład równie utalentowana ja? Zjedliśmy razem beczkę soli, a zatem historii, o których wolelibyśmy nie pamiętać, mam pod dostatkiem. Plan odwetu jest raczej długofalowy i wymaga zarwania niejednej nocy (nie bez wpływu na stan moich worków pod oczami rzecz jasna, co bardzo niekorzystnie będzie się prezentować podczas spotkań autorskich, jak i na fakt, że będę się składać w 90% z kofeiny), ale kiedy już oddam SWOJE dzieło do druku, będę mieć pełną satysfakcję.

No co. Przecież każdy może się nieśmiało zainspirować rzeczywistością...

Każdy z nas może dokonać dowolnego wyboru. Prawa mój utalentowany znajomy nie złamie, drukując moje żenujące wspomnienia w kilku(dziesięciu)((set???)) tysiącach egzemplarzy (co najwyżej mocno nadwyręży to zaufanie, którym go obdarzam, natomiast zasili stan konta, bo przecież chyba jakieś tantiemy mi się należą?).

Skoro wybór taki ma mój utalentowany znajomy, to czemu mam...

Wczoraj zadzwonił Andrzej Z. Chciał, żebym przeczytała pierwszą wersję jego książki i powiedziała, co o niej sądzę. Wiedziałam, że coś tam sobie „skrobie” w wolnych chwilach, ale żeby zaraz książkę… Ok, myślę sobie, zobaczymy, co tam Andrzejek spłodził.

Zabrałam się za czytanie,no świetnie, pomysł jest, napięcie zaczyna rosnąć… główny bohater wplątuje się w nieprzyjemną sytuację i nagle zaczyna do mnie docierać, że to przecież o mnie. To ja przeżyłam dwa lata temu ten koszmar, jakoś się pozbierałam, udało mi się nawet zepchnąć to w niepamięć, a ten przypomina mi to i jeszcze chce, by przeczytali inni, z których wielu rozpozna, że chodzi o mnie. Zmiana imienia to oczywiście beznadziejny kamuflaż, okoliczności pozostawił, miasto oznaczył początkową literą i myśli, że ja pójdę na taki układ.

O nie! Zadzwoniłam do niego, nie doczytawszy do końca. Wściekła, powiedziałam jasno, że nie życzę sobie, by moja historia była dla niego natchnieniem. Niech pisze o sobie i tej swojej blondasce. Cenię sobie prywatność, w odróżnieniu od niego, i nie będzie mi tu kreował się moim kosztem na nowego Karpowicza czy Witkowskiego. Wara od mojego życia! Rzuciłam słuchawką.

I niech tylko spróbuje to opublikować! Chociaż, nie ma obawy, nikt mu tego nie wyda. Ochłonęłam i doczytałam do końca. Poza moją historią reszta to „zrzyna” z Karpowicza i Witkowskiego. Żeby pisać, trzeba najpierw czytać!

Wczoraj zadzwonił Andrzej Z. Chciał, żebym przeczytała pierwszą wersję jego książki i powiedziała, co o niej sądzę. Wiedziałam, że coś tam sobie „skrobie” w wolnych chwilach, ale żeby zaraz książkę… Ok, myślę sobie, zobaczymy, co tam Andrzejek spłodził.

Zabrałam się za czytanie,no świetnie, pomysł jest, napięcie zaczyna rosnąć… główny bohater wplątuje się w nieprzyjemną...

Tę książkę przyniosła mi do przeczytania moja siostra. Powiedziała tylko, że ciekawa jest mojej opinii, ale ja już po pierwszej stronie zorientowałam się, że to ona jest autorką. Te wyrażenia, chaotyczność i nawiasy w co trzecim zdaniu - tego stylu nie da się podrobić. Baśniowy świat fantasy, wojny, smoki i główny bohater - bystry, ale fajtłapa. Czy mogę się gniewać, że idąc na spacer z tą jedną jedyną, ślizga się na chodniku, z wrzaskiem i poobijaną pupą spada ze schodków, a lądując, podcina nogi obładowanej zakupami mamie swojej ukochanej? W zasadzie chyba miałabym do tego prawo, bo scenka bardzo, bardzo mi coś przypomina, ale czytam dalej... A więc ten lód na chodniku to woda, którą kilka godzin wcześniej "dla śmiechu" wylała siostra bohatera?! Ależ Asiu, jak mogłabym zabronić ci publikacji twojego wyznania winy? Publikuj na zdrowie, a potem przygotuj się na obdzieranie ze skóry...

Tę książkę przyniosła mi do przeczytania moja siostra. Powiedziała tylko, że ciekawa jest mojej opinii, ale ja już po pierwszej stronie zorientowałam się, że to ona jest autorką. Te wyrażenia, chaotyczność i nawiasy w co trzecim zdaniu - tego stylu nie da się podrobić. Baśniowy świat fantasy, wojny, smoki i główny bohater - bystry, ale fajtłapa. Czy mogę się gniewać, że...

Jakiś czas temu pojawił się tutaj konkurs, którego tematyka dotyczyła inspiracji. Duża część odpowiedzi wskazywała, że inspirują nas ludzie, codzienne sytuacje, zdarzenia. Czy w związku z tym powinniśmy być zdziwieni, jeśli w twórczości bliskich osób znajdziemy siebie? Chyba nie. Czy powinniśmy odebrać to jako naruszenie prywatności? Według mnie nie - dopóki tylko my możemy rozpoznać opisany wątek, jako część naszego życia. Jeśli utwór nie naraża nas na śmieszność, kpiny, plotki, jeśli nie sprawia, że boimy się spojrzeć w oczy znajomym, jeśli autor szanuje nas i łączącą nas relację - w mojej opinii nie przekracza żadnej granicy.

Jakiś czas temu pojawił się tutaj konkurs, którego tematyka dotyczyła inspiracji. Duża część odpowiedzi wskazywała, że inspirują nas ludzie, codzienne sytuacje, zdarzenia. Czy w związku z tym powinniśmy być zdziwieni, jeśli w twórczości bliskich osób znajdziemy siebie? Chyba nie. Czy powinniśmy odebrać to jako naruszenie prywatności? Według mnie nie - dopóki tylko my możemy...

Jakiś czas temu pojawił się tutaj konkurs, którego tematyka dotyczyła inspiracji. Duża część odpowiedzi wskazywała, że inspirują nas ludzie, codzienne sytuacje, zdarzenia. Czy w związku z tym powinniśmy być zdziwieni, jeśli w twórczości bliskich osób znajdziemy siebie? Chyba nie. Czy powinniśmy odebrać to jako naruszenie prywatności? Według mnie nie - dopóki tylko my możemy rozpoznać opisany wątek, jako część naszego życia. Jeśli utwór nie naraża nas na śmieszność, kpiny, plotki, jeśli nie sprawia, że boimy się spojrzeć w oczy znajomym, jeśli autor szanuje nas i łączącą nas relację - w mojej opinii nie przekracza żadnej granicy.

Jakiś czas temu pojawił się tutaj konkurs, którego tematyka dotyczyła inspiracji. Duża część odpowiedzi wskazywała, że inspirują nas ludzie, codzienne sytuacje, zdarzenia. Czy w związku z tym powinniśmy być zdziwieni, jeśli w twórczości bliskich osób znajdziemy siebie? Chyba nie. Czy powinniśmy odebrać to jako naruszenie prywatności? Według mnie nie - dopóki tylko my możemy...

Nie miałabym z tym problemu ale poprosiłabym o dedykacje książki - skoro moje przeżycia zainspirowały kogoś do napisania książki i przyczyniły się do spełnienia jego marzenia chciałabym mieć w tym udział, ja jako JA nie tylko jako fikcyjny bohater zainspirowany moją historią.

Nie miałabym z tym problemu ale poprosiłabym o dedykacje książki - skoro moje przeżycia zainspirowały kogoś do napisania książki i przyczyniły się do spełnienia jego marzenia chciałabym mieć w tym udział, ja jako JA nie tylko jako fikcyjny bohater zainspirowany moją historią.

Nie będę tutaj wyjątkowa, ponieważ tak jak większość uczestników konkursu uważam, że życie zawsze pisze najciekawsze, najbardziej intrygujące scenariusze. Jeżeli jakiś moment mojego życia wydawałby się na tyle interesujący, by umieścić go w książce i opublikować, dlaczego nie. Co więcej, byłoby to na pewno niesamowite doświadczenie. Załóżmy, że książka okazałby się bestsellerem. Kto nie byłby ciekawy reakcji ludzi, tego jak odniosą się do TWOJEGO fragmentu powieści? Co zrobiliby na TWOIM miejscu? A jak już tak gdybamy, to idźmy dalej. Wyobrażacie sobie ekranizację takiej książki? Kawałek Twojej historii na wielkim ekranie. Spojrzenie na własny problem z innej perspektywy, jako obserwator - nie dość, że niepowtarzalne uczucie, to w dodatku daje wiele do myślenia.

Nie będę tutaj wyjątkowa, ponieważ tak jak większość uczestników konkursu uważam, że życie zawsze pisze najciekawsze, najbardziej intrygujące scenariusze. Jeżeli jakiś moment mojego życia wydawałby się na tyle interesujący, by umieścić go w książce i opublikować, dlaczego nie. Co więcej, byłoby to na pewno niesamowite doświadczenie. Załóżmy, że książka okazałby się...

Możliwości są dwie.

Jeśli krępującą mnie sytuację zawarła w książce bliska mi osoba, której sama się z owej sytuacji zwierzyłam lub która była jej bezpośrednim świadkiem, to - jeśli rzeczywiście jest to dla mnie trauma - proszę o zmianę kilku szczegółów, żeby zatrzeć prowadzące do mnie ślady. Zakładam, że ktoś bliski to ktoś, kogo darzę zaufaniem nie bez powodu. I że tego zaufania nie zawiedzie.

Jeśli natomiast napisał to ktoś, kto zna rzecz raczej z zapośredniczonych przekazów, mogę po prostu udawać, że nie mam z tym nic wspólnego. Albo poprosić o zmiany, odkrywając karty (to historia o mnie, zmień to!). Albo zasugerować zmiany, motywując je względami artystycznymi. Albo ewentualnie zabić autora, przywłaszczyć powieść i zmienić w niej, co tylko zechcę, a później opublikować. :)

No dobra, tak serio, zakładam, że z każdym można się dogadać. Wierzę w ludzką przyzwoitość, która nie pozwoli znajomemu zranić mnie publikacją czegoś, czego bym sobie nie życzyła. A w ostateczności - obserwowanie, jak ludzie reagują i oceniają moją "przygodę" też może być ciekawą lekcją.

Możliwości są dwie.

Jeśli krępującą mnie sytuację zawarła w książce bliska mi osoba, której sama się z owej sytuacji zwierzyłam lub która była jej bezpośrednim świadkiem, to - jeśli rzeczywiście jest to dla mnie trauma - proszę o zmianę kilku szczegółów, żeby zatrzeć prowadzące do mnie ślady. Zakładam, że ktoś bliski to ktoś, kogo darzę zaufaniem nie bez powodu. I że tego...