Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Hebrajka
Aurelia
mangi17
Edziik
beatah

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Hebrajka
Aurelia
mangi17
Edziik
beatah

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Już raz doświadczyłam tego na własnej skórze, gdy na miesiąc wyjechałam do pracy sezonowej w Ameryce. Miesiąc z dala od rodziny, znajomych, w nieznanym kraju, nagabywana przez tubylców, bym "coś powiedziala" swoim nienagannym brytyjskim angielskim. Ich entuzjazm do wszystkiego, co brytyjskie był zastanawiający.
Ale muszę przyznać, że stołując się w swojej pracy, a także trochę gotując samej w domu bardzo tęskniłam do polskich specjałów. Zdrowa żywność, w polskim wydaniu to były ( te 10 lat temu) aromatyczne truskawki, pachnace szklarnią soczyste pomidory, kwaśne papierówki, niepryskane, nie straszące GMO. Eldorado mojego dzieciństwa, mazowieckie sady, niedostępne w tym kraju nowych możliwości.
Codzienne dwukilometrowe spacery do pracy, podobne dystanse do sklepów, no i niejadalne nadmuchane burgery, pieczywo i owoce dość miernej jakości z K martów spowodowały że w tym kraju otyłych nastolatków i kobiet schudłam o jakieś 6 kilo, więc wiadomo, że po nocach śniły mi się schabowe i pieczona kaczka mojej mamy.
Tak, gdyby los rzucił mnie gdzieś na antypody, zdecydowanie tęskniłabym do wiejskiego pachnącego chleba, bundza i tradycyjnie wędzonych wędlin.

Już raz doświadczyłam tego na własnej skórze, gdy na miesiąc wyjechałam do pracy sezonowej w Ameryce. Miesiąc z dala od rodziny, znajomych, w nieznanym kraju, nagabywana przez tubylców, bym "coś powiedziala" swoim nienagannym brytyjskim angielskim. Ich entuzjazm do wszystkiego, co brytyjskie był zastanawiający.
Ale muszę przyznać, że stołując się w swojej pracy, a także...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyjazd na drugi koniec świata nie jest dla mnie abstrakcyjny, bo miałam okazję przeżyć przygodę w odległym, obcym i całkowicie odmiennym kulturowo kraju. Oczywistą rzeczą była tęsknota za rodziną, ale brakowało mi także polskiego jedzenia (nawet takich zwykłych produktów jak jabłka czy owsianki) czy zwykłego życia, codzienności w Polsce: gazet, reklam w języku polskim czy zwykłej paplaniny na ulicy czy w komunikacji miejskiej. Ale tak to jest, że doceniamy zwykle rzeczy, kiedy je stracimy.

Wyjazd na drugi koniec świata nie jest dla mnie abstrakcyjny, bo miałam okazję przeżyć przygodę w odległym, obcym i całkowicie odmiennym kulturowo kraju. Oczywistą rzeczą była tęsknota za rodziną, ale brakowało mi także polskiego jedzenia (nawet takich zwykłych produktów jak jabłka czy owsianki) czy zwykłego życia, codzienności w Polsce: gazet, reklam w języku polskim czy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tutaj jest moja dusza i ciało więc mogę żyć podwójnie. Od urodzenia tak wrosłam w to miasto, że każdego poranka robot o moim imieniu rusza z automatyczną misją wypełnienia mechanicznych obowiązków danego dnia. W tym samym czasie, odpowiadająca mu warstwa duchowa lekko się odwarstwia od tej siermiężnej materialnej podstawy. Obiera własny kurs. W obcym miejscu człowiek się rozgląda, błądzi, zastanawia. Odrywa się od siebie, aby nie pobłądzić w tym miejscu. Tymi ścieżkami depczę od urodzenia. Nie ma się nad czym zastanawiać. Własnym zaufanym stopom mogę powierzyć i pozostawić nudny obowiązek dostarczenia mnie do wyznaczonego celu. Kompas w głowie mam już przez te lata wykalibrowany. Zamykam oczy a GPS nie pozwoli mi zabłądzić. Można bez obaw otworzyć tamę. Pozwolić przewalić się zatapiającym falom myśli i kontynuować rozszyfrowywanie mapy w głowie. Jest to pewien rodzaj komfortu i tego by mi brakowało. Ja bym tego nawet nie określiła jakimś nierozerwalnym sentymentalnym przywiązaniem do tego miasta. Ja go czasami wręcz nienawidzę, a jego mieszkańcy czasami wydają mi się wszyscy naznaczeni tym skażonym genem wyrachowanego, wielkomiejskiego uczestnika wyścigu szczurów. To tak jak z mieszkaniem. Czujemy komfort będąc u siebie co nie znaczy że kochamy te ściany. Tak jest praktycznie. Pojawia się jakiś nastrój albo praktyczna potrzeba i od razu wiadomo która niteczka w tej siateczce wyznacza właściwy ścieg. Nie potrzeba grzebać w katalogach z wzorami. Ale to może grozić 'utonięciem'.

Tutaj jest moja dusza i ciało więc mogę żyć podwójnie. Od urodzenia tak wrosłam w to miasto, że każdego poranka robot o moim imieniu rusza z automatyczną misją wypełnienia mechanicznych obowiązków danego dnia. W tym samym czasie, odpowiadająca mu warstwa duchowa lekko się odwarstwia od tej siermiężnej materialnej podstawy. Obiera własny kurs. W obcym miejscu człowiek się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Burczenie w brzuchu raz po raz przypomina mi, że ostatni posiłek jadłam ponad 2 doby temu. Ostatnie pieniądze wydałam na czynsz za obskurny pokój z przymarzniętymi oknami. Przebywając tam, każdemu mojemu wydechowi towarzyszy kłębek szarej pary. Temperatura w środku jest wyższa o zaledwie kilka stopni od panujących na zewnątrz -20. Wracam tam tylko na noc, by owinąć się trzema kocami i śpiworem i jakoś przetrwać noc. Dnie spędzam szwendając się po ulicach Kopenhagi. Pojechałam do Danii, bo studia były darmowe, a Polska zwyczajnie zaczęła mnie męczyć. Niestety, wbrew zapewnieniom, część zajęć prowadzona była po duńsku, co uniemożliwiło mi zdanie na drugi rok. Rodzice nic nie wiedzą. Wcześniej wysyłali mi pieniądze na akademik, który wcale nie był drogi-miesięcznie płaciłam 300 złotych. Odkąd jednak nie studiuję, mieszkam w zatęchłej dziurze na obrzeżach miasta. Co więcej, płacę za nią ponad 2 razy więcej, a rodzice nie wysyłają pieniędzy, odkąd tata stracił pracę 3 miesiące temu. Akademik na dodatek, zapewniał prysznic i ogrzewanie. Teraz, co drugi dzień chodzę do publicznej łaźni, gdzie za 10 koron mam zapewnioną gorącą wodę i trochę mydła. Nie stać mnie na bilet na autobus, więc wszędzie chodzę pieszo. Pytałam o pracę już w kilkuset miejscach, ale nigdzie nie chcą zabiedzonej Polki, która zna tylko angielski. Jak więc płacę za pokój? Żebrzę, ale nigdy nie kradnę. Tęsknię za rodzinnymi obiadami i śmiechem mojej mamy, ale nie wrócę. Wyjdę na prostą i wszystkim pokażę.

Burczenie w brzuchu raz po raz przypomina mi, że ostatni posiłek jadłam ponad 2 doby temu. Ostatnie pieniądze wydałam na czynsz za obskurny pokój z przymarzniętymi oknami. Przebywając tam, każdemu mojemu wydechowi towarzyszy kłębek szarej pary. Temperatura w środku jest wyższa o zaledwie kilka stopni od panujących na zewnątrz -20. Wracam tam tylko na noc, by owinąć się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kurczę, ja chyba jakaś dziwna jestem. Kiedy tak myślę o wyjeździe na drugi koniec świata (a myślę o nim często) to żadna, ale to żadna tęsknota nie wydaje mi się nie do wytrzymania i szczególnie blokująca. Jedynym warunkiem jest obecność mojego męża.
I oczywiście, lubię polską kuchnię, podoba mi się język polski i potrafię zachwycać się rodzimymi krajobrazami. I owszem, jest mi w moim wiejskim domku dobrze. Szczególnie teraz, gdy pod kocem i z parującym kubkiem herbaty obok klikam ten tekst. Ale nie ma sprawy: wyjeżdżamy? Jutro? Luz, daj mi tylko kilka godzin na spakowanie najpotrzebniejszych gratów i kilka telefonów do ważnych ludzi.

Wydaje mi się, że mam umiejętność szybkiej asymilacji do nowych warunków, a ponadto nie przywiązuję się do miejsc. Chciałabym czerpać z życia chwile, obrazy, dźwięki i zapachy. Zwiedzać świat. Żyć raz tu, a raz tam. A dom jest tam, gdzie jest najbliższy memu sercu mąż.

Kurczę, ja chyba jakaś dziwna jestem. Kiedy tak myślę o wyjeździe na drugi koniec świata (a myślę o nim często) to żadna, ale to żadna tęsknota nie wydaje mi się nie do wytrzymania i szczególnie blokująca. Jedynym warunkiem jest obecność mojego męża.
I oczywiście, lubię polską kuchnię, podoba mi się język polski i potrafię zachwycać się rodzimymi krajobrazami. I owszem,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kurczę, ja chyba jakaś dziwna jestem. Kiedy tak myślę o wyjeździe na drugi koniec świata (a myślę o nim często) to żadna, ale to żadna tęsknota nie wydaje mi się nie do wytrzymania i szczególnie blokująca. Jedynym warunkiem jest obecność mojego męża.
I oczywiście, lubię polską kuchnię, podoba mi się język polski i potrafię zachwycać się rodzimymi krajobrazami. I owszem, jest mi w moim wiejskim domku dobrze. Szczególnie teraz, gdy pod kocem i z parującym kubkiem herbaty obok klikam ten tekst. Ale nie ma sprawy: wyjeżdżamy? Jutro? Luz, daj mi tylko kilka godzin na spakowanie najpotrzebniejszych gratów i kilka telefonów do ważnych ludzi.

Wydaje mi się, że mam umiejętność szybkiej asymilacji do nowych warunków, a ponadto nie przywiązuję się do miejsc. Chciałabym czerpać z życia chwile, obrazy, dźwięki i zapachy. Zwiedzać świat. Żyć raz tu, a raz tam. A dom jest tam, gdzie jest najbliższy memu sercu mąż.

Kurczę, ja chyba jakaś dziwna jestem. Kiedy tak myślę o wyjeździe na drugi koniec świata (a myślę o nim często) to żadna, ale to żadna tęsknota nie wydaje mi się nie do wytrzymania i szczególnie blokująca. Jedynym warunkiem jest obecność mojego męża.
I oczywiście, lubię polską kuchnię, podoba mi się język polski i potrafię zachwycać się rodzimymi krajobrazami. I owszem,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tęskniłabym za wolnością. Tylko jej by mi brakowało. Za swobodą, wolną od myśli głową, za decyzjami które mogłabym podjąć bez wszelkich zakazów. Nic po za tym nie ograniczało mnie by żyć gdziekolwiek i jak chcę. Wolność do dla mnie sprawa najistotniejsza. Priorytetowa wręcz. I gdybym ją nie daj Boże utraciła, tęskniła bym za nią jedynie. Bo kim bym była gdybym nie była sobą?

Tęskniłabym za wolnością. Tylko jej by mi brakowało. Za swobodą, wolną od myśli głową, za decyzjami które mogłabym podjąć bez wszelkich zakazów. Nic po za tym nie ograniczało mnie by żyć gdziekolwiek i jak chcę. Wolność do dla mnie sprawa najistotniejsza. Priorytetowa wręcz. I gdybym ją nie daj Boże utraciła, tęskniła bym za nią jedynie. Bo kim bym była gdybym nie była sobą?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, należy samemu przeanalizować swoje życie i wartości, dla których wstajemy każdego kolejnego dnia z łóżka. Konkurs stał się dla mnie swoistym przyczynkiem do głębszych rozważań o istocie tego cudu, który zwykło nazywać się życiem. Po co chodzę do pracy? Dlaczego czytam 30 książek w roku i chodzę 45 razy do kina? Czy nie łatwiej kraść, spać i być cały czas na urlopie? A po co mi dzieci, to codzienne zmienianie pieluch, krzyki, kłótnie? To kilka z setek pytań, które stanęły mi w myślach podczas tworzenia odpowiedzi na to pytanie. Wierzę, że ten filozoficzny rachunek sumienia pozwolił mi spojrzeć na siebie z innej strony. Czego by mi brakowało po przeprowadzce? Właśnie siebie, takim jakim jestem. Ze wszystkimi wadami, zaletami, z ciągłą walką o lepsze, z rodziną, miłością, czasem nerwami i stresem. To miejsce, otoczenie w którym żyję, kreuje moją rzeczywistość. Każdy element zagospodarowania i zwyczajów tu przyjętych oddziałuje na moją wyobraźnie i teraźniejszość. Nie wiem jak zmieniłoby się moje życie w nowym miejscu, może znacznie, a może tylko odrobinę. Niezależnie od wielkości zmian, ja tego nie chcę, tęskniłbym za tym szczęściem, którego doświadczam każdego dnia budząc się przy żonie i dzieciach.

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, należy samemu przeanalizować swoje życie i wartości, dla których wstajemy każdego kolejnego dnia z łóżka. Konkurs stał się dla mnie swoistym przyczynkiem do głębszych rozważań o istocie tego cudu, który zwykło nazywać się życiem. Po co chodzę do pracy? Dlaczego czytam 30 książek w roku i chodzę 45 razy do kina? Czy nie łatwiej kraść, spać i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy ktokolwiek z nas wie co by czuł, gdyby musiał wyjechać na drugi koniec świata? Od teraz nowe, nieznane, zupełnie obce miejsce nazywać domem? Otoczony bezimiennymi twarzami?
Myślę, że takie zmiany nie muszą sprawiać nam bólu, ale czy nigdy nie obudzi się nostalgia? Czy nigdy nie zatęsknimy za zapachem domowego obiadu, kiedy wracaliśmy ze szkoły? Za ławką w parku, która była tylko nasza? Czy nigdy nie obudzą się w nas wspomnienia tych chwil, które przeżyliśmy w naszym starym domu?
Mnie chyba przez większość czasu nie przeszkadzałyby takie zmiany. Jednak tęsknota byłaby przy mnie niemal zawsze. Każdy zapach, smak, widok byłby tak podobny lub właśnie tak inny od tych dawnych. To wszystko budziłoby wspomnienia, może dobre może złe, jednak wspomnienia domu.
Uważam jednak, że najbardziej brak byłoby mi bliskich osób. Rodzina. Przyjaciele. To oni nadają sens naszemu istnieniu. To ich kochamy i to oni napędzają nas i nasze serca do działania. A przecież tam dom twój, gdzie serce twoje. Moje serce na zawsze pozostanie przy moich bliskich.

Czy ktokolwiek z nas wie co by czuł, gdyby musiał wyjechać na drugi koniec świata? Od teraz nowe, nieznane, zupełnie obce miejsce nazywać domem? Otoczony bezimiennymi twarzami?
Myślę, że takie zmiany nie muszą sprawiać nam bólu, ale czy nigdy nie obudzi się nostalgia? Czy nigdy nie zatęsknimy za zapachem domowego obiadu, kiedy wracaliśmy ze szkoły? Za ławką w parku, która...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej