Po pierwsze ludzi. Nie wszystkich w ogóle, bo jako naród chyba szczególnie sympatyczni nie jesteśmy, ale tych kilku osób, które wiedzą o mnie prawie wszystko. Można twierdzić, że przecież nawiąże się nowe znajomości, ale to już nie to samo. Tylko przyjaźnie z młodości sprawiają, że kiedy się spotykacie, czasem nawet po kilku miesiącach, to jest tak, jakby minęło kilka sekund. Po prostu siadacie i zaczynacie przerwaną rozmowę. To jest nie do zastąpienia.
A po drugie obiektywnego spojrzenia na Polskę. Nijak się tu ma stwierdzenie, że wyraźniej się widzi, gdy patrzy się na coś z boku. Wiem, że jeśli musiałabym wyjechać, to zaczęłabym wszystko idealizować. Zapomniałabym o tym, co mnie denerwuje, co jest złe, czego nie lubię. Tęsknota zamazałaby prawdziwy obraz kraju, który mimo że piękny, to potrafi być przecież bardzo irytujący.

Po pierwsze ludzi. Nie wszystkich w ogóle, bo jako naród chyba szczególnie sympatyczni nie jesteśmy, ale tych kilku osób, które wiedzą o mnie prawie wszystko. Można twierdzić, że przecież nawiąże się nowe znajomości, ale to już nie to samo. Tylko przyjaźnie z młodości sprawiają, że kiedy się spotykacie, czasem nawet po kilku miesiącach, to jest tak, jakby minęło kilka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam w swoim życiu krótki epizod emigracji. W ciągu tych sześciu miesięcy zdążyłam zatęsknić niemal za wszystkim. Za tym, że autobusy się nie spóźniają, że drogowcy zawsze są przygotowani. Brakowało mi gwiecznego marudzenia i kopania pod sobą dołków. Ludzie byli wiecznie zadowoleni i pomocni, nie kłamali zasad i nie kombinowali. To wzbudzało sentyment za domem.

Miałam w swoim życiu krótki epizod emigracji. W ciągu tych sześciu miesięcy zdążyłam zatęsknić niemal za wszystkim. Za tym, że autobusy się nie spóźniają, że drogowcy zawsze są przygotowani. Brakowało mi gwiecznego marudzenia i kopania pod sobą dołków. Ludzie byli wiecznie zadowoleni i pomocni, nie kłamali zasad i nie kombinowali. To wzbudzało sentyment za domem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ciężko powiedzieć, czego brakowałoby mi najbardziej... Na pewno tęskniłabym za rodzicami i babcią. Już kiedy wyprowadziłam się z domu było mi ciężko, a w końcu dzieli nas tylko niecałe 30 kilometrów... Do tej pory czuję leciutkie ukłucie w sercu, kiedy wracam do swojego nowego mieszkania, które co prawda jest moje własne, ale nigdy nie będzie dla mnie tak WŁASNE jak dom rodzinny. Zostawiając go za sobą zawsze mijam skrzynkę na listy zrobioną przez mojego tatę i coś mnie ssie w żołądku, bo wiem, ile zajęło mu to dłubanie w metalu. Zawsze mam wtedy wyrzuty sumienia, że opuszczam ich tak szybko i że zrobiłam tak niewiele kiedy tam byłam. Wracam co prawda do mojego "nowego", dorosłego życia, ale boli mnie, że to życie tak strasznie nas rozdziela.
Poza tym tęskniłabym za przyjaciółmi. Mają wady i zalety, ale kiedy ich odwiedzam widzę tylko i wyłącznie to, co w nich najlepsze. Mam też nadzieję, że oni widzą mnie tak samo ;) Wspólne spędzanie czasu to już rytuał. W mojej głowie są pewne symbole, które nierozerwalnie są z nimi związane i choć tęskniłabym za nimi mniej niż za rodziną, wspominałabym z łezką w oku każdą życzliwość z ich strony, bo to na prawdę wspaniali ludzie.
Tęskniłabym też za wszystkim, co mam. Może ktoś uzna to za straszny materializm, ale jako typowa "biedna studentka" jestem dumna ze wszystkiego, co udało mi się osiągnąć a stworzenie domu z pustych ścian uważam za spory sukces. Każdy mebel kupiony w markecie czy z drugiej ręki, każdy obrazek narysowany własnoręcznie, każde oprawione zdjęcie i każda pomalowana ściana, to dla mnie symbol dorosłości. Po raz pierwszy walczyłam o coś, co było tylko i wyłącznie moje i chciałam (nadal chcę), żeby było idealne. Dlatego właśnie, wbrew cudzej opinii, tęskniłabym za tym miejscem, tymi przedmiotami, pamiątkami i moimi drogocennymi książkami, które są niemal jak członkowie rodziny.

Ciężko powiedzieć, czego brakowałoby mi najbardziej... Na pewno tęskniłabym za rodzicami i babcią. Już kiedy wyprowadziłam się z domu było mi ciężko, a w końcu dzieli nas tylko niecałe 30 kilometrów... Do tej pory czuję leciutkie ukłucie w sercu, kiedy wracam do swojego nowego mieszkania, które co prawda jest moje własne, ale nigdy nie będzie dla mnie tak WŁASNE jak dom...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drugi koniec świata...
Czy mogłoby czegoś brakować?
Potrawy? Zawsze można przyrządzić, dziś to nie problem.
Rodzina? Można zabrać ze sobą.
Nie odkryję Ameryki, pisząc, że świat się dzisiaj skurczył niewyobrażalnie. Transport, telefony, Internet... Możliwości podróżowania i komunikowania się są wielkie jak nigdy dotąd. Dzięki takiemu Skype'owi nie tylko możemy porozmawiać, ale jeszcze się zobaczyć, kiedy tylko się nam spodoba. Z drugiej strony monitora nie przytulimy...
Opowiem Wam pewną historię...
18 lat temu z grupą przyjaciół zagraliśmy spontaniczny mecz piłkarski w ekstremalnie trudnych warunkach. Był 27 grudnia, błoto wymieszane ze śniegiem, w trakcie gry złapał solidny mróz, ekstrema. Po meczu wyglądaliśmy jak kupa nieszczęścia. Czuliśmy się jednak wspaniale. Postanowiliśmy, że odtąd ZAWSZE 27 grudnia - bez względu na warunki atmosferyczne, sytuację polityczną, kurs marki niemieckiej, nastrój naszych ewentualnych przyszłych małżonek - będziemy grali!
I wiecie co? Tak się właśnie dzieje!
Każdego 27 grudnia stara ekipa schodzi się (zjeżdża, bo niektórzy biorą urlopy i wracają do Ojczyzny) w pobliskim parku i gramy jak niegdyś... Ponad 30 lat na karku, ale radość, jak przed laty... Nie liczy się nic... Mało tego, teraz wszędzie orliki, piękne boiska... A my? W naszym parku, na wygryzionej zębami czasu resztce trawy... Nasz kawałek podłogi...
Czego zatem by mi brakowało? Właśnie tego, tych kilku godzin kopania piłki (na mrozie, w błocie) raz do roku z przyjaciółmi. W naszym parku!

Drugi koniec świata...
Czy mogłoby czegoś brakować?
Potrawy? Zawsze można przyrządzić, dziś to nie problem.
Rodzina? Można zabrać ze sobą.
Nie odkryję Ameryki, pisząc, że świat się dzisiaj skurczył niewyobrażalnie. Transport, telefony, Internet... Możliwości podróżowania i komunikowania się są wielkie jak nigdy dotąd. Dzięki takiemu Skype'owi nie tylko możemy porozmawiać,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej brakowałoby mi języka polskiego. Przysłuchiwania się rozmawiającym ludziom w autobusie, prowadzeniu dialogu z ochroniarzem na osiedlu, słuchania narzekań Pana w kolejce do kasy w markecie itp. Takich zwyczajnych, codziennych rozmów najbardziej by mi było żal.

Najbardziej brakowałoby mi języka polskiego. Przysłuchiwania się rozmawiającym ludziom w autobusie, prowadzeniu dialogu z ochroniarzem na osiedlu, słuchania narzekań Pana w kolejce do kasy w markecie itp. Takich zwyczajnych, codziennych rozmów najbardziej by mi było żal.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Rodziny....i zasięgu do niej

Rodziny....i zasięgu do niej

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

– Niczego nie zapomniałaś? Masz dokumenty, bilet, portfel? Słodki Jezu, gdzie ta taksówka? Przecież spóźnisz się na odprawę! Godzina szczytu, korki będą na pewno. A może to i lepiej by było, gdybyś się spóźniła. Zostałabyś przynajmniej. Musisz lecieć? Wiem, wiem, już o tym rozmawiałyśmy, ale ja taka jestem i tak będę się zamartwiać o ciebie. Jesteś moim jedynym dzieckiem, ukochaną córcią. Zapakowałam ci troszkę twojej ulubionej ogórkowej do słoika... Jak to nie przejdziesz z tym przez odprawę? To tylko ogórkowa, na litość boską, czy oni nie przesadzają?! Ubierz się ciepło, wiatr wieje.
Patrzyłam na mamę jak biega z jednego kąta w kąt, to znów do okna. Ubranie miała odświętne, a usta wyszminkowane. Tak okazała szacunek Dniu, w Którym Musiałam Wyjechać.
Moja kochana mama. Starała się przy mnie nie być smutną, ale nie raz widziałam jak ukradkiem ocierała łzy z kącika oka.
Zaczęłam się zastanawiać jak sobie poradzę bez mojego dotychczasowego życia. Praktycznie bez samej siebie. Kim się stanę w nowym miejscu?
Będę tęsknić za mamą. Za jej zmarszczkami, pokazującymi się przy uśmiechu. Za jej szarlotką z jabłek z naszej jabłonki. Za ogórkową, której nie będę mogła przenieść przez te cholerne bramki na lotnisku.
Spojrzałam na Zośkę śpiącą w swoim posłaniu. Jej też mi będzie brakować. Domu rodzinnego i ściany w moim pokoju oklejonej zdjęciami i plakatami. Będę tęsknić za wszystkimi książkami, które nie zmieściły się do walizki.
Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk klaksonu.
Czas już się pożegnać.

– Niczego nie zapomniałaś? Masz dokumenty, bilet, portfel? Słodki Jezu, gdzie ta taksówka? Przecież spóźnisz się na odprawę! Godzina szczytu, korki będą na pewno. A może to i lepiej by było, gdybyś się spóźniła. Zostałabyś przynajmniej. Musisz lecieć? Wiem, wiem, już o tym rozmawiałyśmy, ale ja taka jestem i tak będę się zamartwiać o ciebie. Jesteś moim jedynym dzieckiem,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej brakowało by mi moich dzieci,które są dla mnie całym światem.Kocham moje dzieciaki :-)pomimo,że mają już swoje własne życie ale i tak ciągle o nich się martwię i razem z nim cieszę się z sukcesów życiowych.

Najbardziej brakowało by mi moich dzieci,które są dla mnie całym światem.Kocham moje dzieciaki :-)pomimo,że mają już swoje własne życie ale i tak ciągle o nich się martwię i razem z nim cieszę się z sukcesów życiowych.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W dzisiejszych czasach można wszystko wszędzie dostać, większość rzeczy jest dostępna, więc najbardziej brakowało by mi mojej malutkiej rodziny: synka i męża. Choć są samoloty, pociągi i statki rozłąka byłaby najtrudniejsza do zniesienia.

W dzisiejszych czasach można wszystko wszędzie dostać, większość rzeczy jest dostępna, więc najbardziej brakowało by mi mojej malutkiej rodziny: synka i męża. Choć są samoloty, pociągi i statki rozłąka byłaby najtrudniejsza do zniesienia.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post