Zwyciężyli:
-ai-
Mavericus
Gratuluję!

Zwyciężyli:
-ai-
Mavericus
Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę wyniki.

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę wyniki.

Honor…pojęcie, o którym wielu zapomniało, a inni nie chcą pamiętać.
Nasz świat zapomniał czym jest honor. Ufam, że ludzie pamiętają,. Choć w pogoni za pieniądzem, sławą… tak łatwo wyprzeć go z pamięci. Jednak zawsze przychodzi chwila próby i wtedy pojawiają się w głowie powyższe pytania, na które każdy sam musi znaleźć odpowiedź. Może będziemy dalej naginać nasz kręgosłup moralny, aż w końcu go złamiemy… Kim wtedy będziemy?
Honor to walka o własne ja.
Nie można poddać się w tej walce. Czy ma ona sens? Z pewnością tak, w końcu walczymy o to kim jesteśmy. Czy zawsze ma sens? To już zupełnie inna kwestia. Dla mnie nie. Nie ma sensu, gdy broniąc własnego honoru robimy to cudzym kosztem. Taka walka uderzałaby w cechy mieszczące się w słowie „honor”.
Być może dla kogoś to słowo skrywa w sobie coś innego. W takim wypadku odpowiedź mogłaby brzmieć „tak”, a kogoś takiego nazwalibyśmy „macho”. Macho, który nie widzi innej opcji jak zwyciężyć lub zginąć, bo przecież życie nie jest wszystkim. Jest tylko ulotnym stanem ciała. Dziś jesteśmy, jutro może nas nie być. Czy warto być ludzkim bytem bez honoru, bez własnego „ja”, które określa kim jesteśmy? A może warto poświęcić siebie, tylko po to, by nie zrobić uszczerbku na cudzym honorze?

Honor…pojęcie, o którym wielu zapomniało, a inni nie chcą pamiętać.
Nasz świat zapomniał czym jest honor. Ufam, że ludzie pamiętają,. Choć w pogoni za pieniądzem, sławą… tak łatwo wyprzeć go z pamięci. Jednak zawsze przychodzi chwila próby i wtedy pojawiają się w głowie powyższe pytania, na które każdy sam musi znaleźć odpowiedź. Może będziemy dalej naginać nasz kręgosłup...

Honor - samo to słowo stało się już tak wyświechtane i pseudo podniosłe, że nawet nie wiem czy jest sens używania go w życiu codziennym. Bóg, Honor, Ojczyzna, 'zginęli honorowo, broniąc Ojczyzny', i tak dalej... Prostym synonimem tego pojęcia w odniesieniu do czasów współczesnym jest po prostu poczucie postępowania zgodnie z własnym sumieniem, zasadami, wartościami. Dobre postępowanie, nie krzywdzące innych, moralne, świadomość poczucia własnej wartości i bronienia jej.
To już nie te czasy, gdzie ludzie giną w obronie honoru własnej ojczyzny, chociaż... zamachowcy - samobójcy... oni w imieniu religii ponoszą śmierć, uważani są za męczenników. Nie każdego stać na taki odważny krok. Czy sensowny? Dla nas, ludzi tak zwanego Zachodu - pewnie nie. Dla nich - święta wojna. A na wojnie się walczy i ginie. Nasz kraj został nie raz splamiony krwią jej obrońców. Bo kiedy dyplomacja zawiodła na całej linii, musieli znaleźć się ci, którzy będą za nią umierać z tym hasłem na ustach. 'Dulce et decorum est pro patria mori' - tyle że głoszący swoje postawy w zgodzie z tą zasadą najczęściej wcale w tej walce nie ginęli.
Tak się składa, że jestem w trakcie pisania pracy o Józefie Becku, który w swoim przemówieniu z 5 maja 1939, kiedy praktycznie już było wiadomo że wybuchnie wojna powiedział: "My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę.
Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor." Po kilku przeczytanych książkach na temat polskiej dyplomacji przedwojennej mam jeszcze większy mętlik w głowie niż przedtem, gdy miałam bardziej uproszczoną wiedzę. Honorowo Beck stał się w jakiś sposób współodpowiedzialny za wybuch wojny. Ale czy naprawdę można było inaczej?
Dlatego honor to rzecz ważna. Ale należy najpierw postępować tak, żeby później honorowo nie trzeba było iść na front.

Honor - samo to słowo stało się już tak wyświechtane i pseudo podniosłe, że nawet nie wiem czy jest sens używania go w życiu codziennym. Bóg, Honor, Ojczyzna, 'zginęli honorowo, broniąc Ojczyzny', i tak dalej... Prostym synonimem tego pojęcia w odniesieniu do czasów współczesnym jest po prostu poczucie postępowania zgodnie z własnym sumieniem, zasadami, wartościami. Dobre...

Honor jest dla mnie czymś co każdy według mnie powinien mieć w sobie, choć odrobinę. Aczkolwiek wydaje mi się, że minęły już czasy kiedy ludzie poświęcali życie w walce o swój honor. W dzisiejszych czasach walka o honor jest raczej metaforą.
Myślę, że dla honoru można poświęcić wiele, ale chyba jak we wszystkim istnieją pewne normy, których raczje nie powinno się przekraczać. Wiem, że każdy myśli inaczej, ale dla honoru raczej nie powinno się poświecać wszystkiego. Honor jest ważny, ale w dzisiejszych czasach nie najważniejszy. Czasami warto dać się na spokój i nie bronić go "na siłę", bo to może mieć odwrotny skutek do zamierzonego.

Honor jest dla mnie czymś co każdy według mnie powinien mieć w sobie, choć odrobinę. Aczkolwiek wydaje mi się, że minęły już czasy kiedy ludzie poświęcali życie w walce o swój honor. W dzisiejszych czasach walka o honor jest raczej metaforą.
Myślę, że dla honoru można poświęcić wiele, ale chyba jak we wszystkim istnieją pewne normy, których raczje nie powinno się...

Honor jest dla mnie, w dzisiejszych czasach, walką o samą siebie i o to, w co wierzę. Ma sens w każdym wypadku - jednak nie w każdy sposób. Uważam, że warto poświęcić dla niego wszystko.

Żebym była dobrze zrozumiana - walka z wiatrakami nie jest dobrym sposobem na ochronę swojego honoru. Dziś, bardzo często, to właśnie odpuszczenie sobie pewnych spraw jest wygrywającym ciosem.

Honor jest dla mnie, w dzisiejszych czasach, walką o samą siebie i o to, w co wierzę. Ma sens w każdym wypadku - jednak nie w każdy sposób. Uważam, że warto poświęcić dla niego wszystko.

Żebym była dobrze zrozumiana - walka z wiatrakami nie jest dobrym sposobem na ochronę swojego honoru. Dziś, bardzo często, to właśnie odpuszczenie sobie pewnych spraw jest wygrywającym...

nie mam "szczęścia" do Llosy - jak pożyczę lub wypożyczę to jakoś tak się składa, że muszę oddać zanim doczytam.

honor to wartość. do tego rzeczownika można dodać wiele przymiotników, większość z nich będzie pompatyczna i górnolotna.
każdy by chciał mieć honor, niektórzy twierdzą, że go mają i będą bronić do utraty życia, ale takich ludzi jest mało i ja im nie wierzę.
nie żyjemy w czasach, a których bronienie honoru jest uważane za wartość warta tej obrony lecz w czasach względności, w których można sobie wybiórczo traktować punkty honor tworzące.
uczciwie podchodząc do tematu to nie wiem co to jest honor i gdzie są granice jego bronienia.

nie mam "szczęścia" do Llosy - jak pożyczę lub wypożyczę to jakoś tak się składa, że muszę oddać zanim doczytam.

honor to wartość. do tego rzeczownika można dodać wiele przymiotników, większość z nich będzie pompatyczna i górnolotna.
każdy by chciał mieć honor, niektórzy twierdzą, że go mają i będą bronić do utraty życia, ale takich ludzi jest mało i ja im nie wierzę.
nie...

Bajeczki o honorze

Czym dla Was jest honor? Czy bronienie go w każdym przypadku ma sens? Czy warto dla honoru poświęcać wszystko, ryzykować nawet życie?

Szukając odpowiedzi na te pytania można prowadzić długie i jałowe rozważania jeśli, jak większość humanistów, ma się wstręt do zdefiniowania tego, o czym się mówi. Zacznijmy więc od definicji słownikowej, co jak się okaże, od razu ułatwi nam sprawę.

Honor: poczucie godności osobistej lub dobre imię*

Jak więc widać, honor jest czymś subiektywnym, gdyż poczucie godności osobistej albo się w sobie czuje, albo nie. Nie może nikt nam go dać, nie można go kupić. Oczywiście każdy ma inaczej; każdy ten stan może osiągnąć w inny sposób i dla każdego inne są jego warunki. Dla jednego to prawość, dla innego wypełnianie kanonów przewidzianych dla tego słowa przez jego środowisko, klasę, wykształcenie, dla jeszcze innego duma.

Dobre imię, choć pozornie obiektywne, bo zewnętrzne, zależne od innych ludzi, też jest w istocie subiektywne. Każdy dostanie tyle ocen, ilu różnych ludzi się o nim wypowiada i jak zostaną sformułowane pytania. Ciężko byłoby naprawdę podać przykład człowieka, który przez wszystkich byłby oceniany negatywnie lub pozytywnie, od Heroda poczynając, a na Janie Pawle II skończywszy.

Niewiele jest słów równie rozmytych znaczeniowo i zdefraudowanych, jak honor. Weźmy najbardziej znane w Polsce zestawienie: Bóg, Honor, Ojczyzna. Pod tymi hasłami, za ich niedopowiedziane znaczenie, ginęły całe masy młodych, pięknych ludzi, gdy tymczasem ci, którzy te hasła głosili, z reguły się nie narażali. Przykładów w naszej historii mamy aż nadto. Posyłając innych na śmierć pomnażali swe majątki i robili kariery. Można więc powiedzieć, że honor to hasło, które służy tym bez honoru, by manipulowali tymi, którzy myślą, iż go posiadają. By głupim wmówić, że coś jest ważniejsze i zmusić ich do zrobienia rzeczy, których samemu zrobić się nie chce, by mądrych zmusić do zrobienia czegoś, czego w innych warunkach by nie zrobili, jak choćby stanięcie do pojedynku z powodu rzeczy ewidentnie bez znaczenia.
Ponieważ honor, jak wiele innych słów, służy do manipulowania innymi przez tych, którzy mają go za nic, ja praktycznie nigdy go nie używam w tym znaczeniu**. Gdy ktoś by próbował użyć go w stosunku do mnie, lub przeciwko mnie, od razu bym potraktował go podejrzliwie i zmusił, by mi powiedział innymi słowami, co właściwie ma na myśli.

Ciekawym przyczynkiem do tematu są również takie praktyki, jak wszelkiej formy pojedynki w imię honoru lub pojęcie samobójstwa jako wyjścia honorowego. Jak się to ma do chrześcijańskiego systemu wartości, w którym zabijanie samego siebie, podobnie jak zabijanie bliźniego swego, jest niewybaczalne?

Jest człowiekiem honoru – jak miło usłyszeć takie coś o sobie. To słowo tak mile łechce naszą próżność. Może honor to próżność właśnie? Człowiek inteligentny nie musi mieć honoru, by czuć własną wartość. Wystarczą mu inne rzeczy, których są tysiące. Uczciwość, słowność, prawość, sumienie, zgodność z własnym systemem wartości, dobroć, świadomość własnej wartości, etc.

Kiedy mowa o honorze, zwłaszcza w polskim wydaniu, który tak często zestawiany jest z Bogiem i Ojczyzną, zawsze przypominają mi się słowa wiersza Lucjana Szenwalda znane jako przerabiana po wielokroć i wykonywana przez wielu*** piosenka:

Niech żyje wojna

Ojczyzna bez żołnierzy
to jak bez miecza kat,
Więc bierze kwiat młodzieży
od wielu lat, od wielu lat…
A gdy spod ciężkich tanków
robotnicza tryska krew
w salonach giełd i banków
wesoły słychać śpiew

Niech żyje wojna!
Muzyczka marsza rżnie
Wojna!
Pieniążki sypią się
Wroga bij w imię Boga
Za cudzą kieszeń oddaj młode życie swe!

Po śmierci Ci wykopią
Wygodny wspólny grób
Wesoło jest tam chłopie,
Co krok, to inny trup.
A gdy cię uczuć fala
w miłosny wprawia szał,
to z siostrą ze szpitala
zabitą będziesz spał.

Niech żyje wojna,
muzyczka marsza rżnie…

Na placu Piłsudskiego
Trębacze w trąby dmą
To wódz państwa polskiego
Przegląda armię swą.
A kiedy kwiatki głupie
Na grobie złoży twym,
To ty, nieznany trupie
Zawołaj razem z nim:

Niech żyje wojna,
muzyczka marsza rżnie…

Fabrykant w gabinecie
Kolację smaczną pcha
W humorze jest, bo przecie
Waleczna armię ma.
A gdy żołnierz marnie
W okopach będzie gnił
On grubą forsę zgarnie
I brzuch mu będzie tył.

Niech żyje wojna,
muzyczka marsza rżnie…

Przyczynków historycznych do bolesnej prawdziwości słów powyższego wiersza jest nieskończona ilość, że wspomnę choćby bohaterów, którzy zdecydowali o wybuchu http://andrewvysotsky.blogspot.com/2010/08/powstanie-okiem-heretyka.html i uciekli przed jego rozpoczęciem albo autora głośnego przemówienia zawierającego znane każdemu słowa „Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor.”. Ten ostatni, mistrz nauki o honorze, choć zawodowy wojskowy, nie wziął udziału w wojnie obronnej, do której tak nawoływał i zmarł internowany w Rumunii, do której uciekł przed swoim byłym wspólnikiem, z którym wcześniej napadł na Czechosłowację. Tak właśnie wyglądają bajeczki o honorze.

Honor jest hasłem dla frajerów i dla kanalii. Pierwsi dają sobie wmówić jego brak, lub iż go posiadają, a drudzy wmawiają to innym. Dla pozostałych są inne słowa.








* za internetowym http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=honor
** co innego honor w kartach (bardzo mile widziany) albo czynienie honorów (też z przyjemnością)
*** najbardziej znani to oczywiście Stanisław Grzesiuk i Maciej Maleńczuk

Bajeczki o honorze

Czym dla Was jest honor? Czy bronienie go w każdym przypadku ma sens? Czy warto dla honoru poświęcać wszystko, ryzykować nawet życie?

Szukając odpowiedzi na te pytania można prowadzić długie i jałowe rozważania jeśli, jak większość humanistów, ma się wstręt do zdefiniowania tego, o czym się mówi. Zacznijmy więc od definicji słownikowej, co jak się...

Honor to eufemizm. Ładna szmatka na przykrycie brzydkiej sprawy. Wódka dla umysłu.

Gdy o nim mówisz, echo odbija się w pustej szklance, ostatniej, której chce się z tobą pić. Inne pękły. Nie radziły sobie z tą dziwną matematyką: "czuję się dobrze, bo zrobiłem źle; czuję się źle, bo zrobiłem dobrze".

Ty jesteś z tych, co ciągle obliczają ten drugi wzorek. Bo to tak jak z jajami, albo się ma, albo się nie ma, mówisz. To nie tak, że miałem jakiś wybór, to był jedyny scenariusz, pod jaki mogłem zagrać.

Ona, ta szklanka, słucha cierpliwie. Czeka, aż butelka twoich kazań się skończy. Wtedy patrzysz na jej dno, wróżysz z popłuczyn, układają się w nowe równanie.

"Czuję się dobrze, bo zrobiłem źle; czuję się się źle, bo zrobiłem źle".

Przypominasz sobie, że dawniej, dla świętego spokoju, wylewano te popłuczyny na ziemię i mówiono, że bogom. Patrzysz, bluzgasz, ale trzeciej opcji tam nie widać.

Rozbijasz szklankę o ścianę. Szkło brzęczy o szkło, ruiny poprzednich szklanek witają dawno niewidzianą koleżankę.

Patrzysz, śmiejesz się. Kupię sobie nowe. Szklanki. Kupię sobie nowe.

Honor to eufemizm. Ładna szmatka na przykrycie brzydkiej sprawy. Wódka dla umysłu.

Gdy o nim mówisz, echo odbija się w pustej szklance, ostatniej, której chce się z tobą pić. Inne pękły. Nie radziły sobie z tą dziwną matematyką: "czuję się dobrze, bo zrobiłem źle; czuję się źle, bo zrobiłem dobrze".

Ty jesteś z tych, co ciągle obliczają ten drugi wzorek. Bo to tak jak z...