Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefniś
KejtIsOnFire
Milena0215
Palianna
Magdalena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefniś
KejtIsOnFire
Milena0215
Palianna
Magdalena

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Idę na zajęcia z wolontariatu. Cieszę się, ponieważ to moje ulubione lekcje, zaraz po biologii. Czekamy na panią pedagog. Na korytarzu było maksymalnie 10 osób, w tym my. W końcu pani idzie, a za nią trzy niskie osoby.
„Fajnie, poznamy kogoś nowego” pomyślałam. Od czasu do czasu ktoś przyprowadza ze sobą przyjaciela. Jednak nie spodziewałam się, że zobaczę troje diabłów, którzy śmiali się ze mnie przez kilka lat. „O, nie!”.
- Dziś nie będzie normalnej lekcji – zaczęła nauczycielka, otwierając drzwi klasy. - Chłopcy mają zagrożenia z języka polskiego i potrzebują pomocy w pisaniu opowiadania. Eliza – zwróciła się do mnie – twój talent w pisaniu bardzo się przyda. Mam nadzieję, że to nie będzie problem.
- Nie będzie, zapewniam panią – odpowiedziałam, czując gulę w gardle.
- Świetnie, zatem zabieramy się do pracy! – uśmiechnęła się.
Miałam ochotę zakopać się pod ziemię. Jednak pracowałam jednym z kurdupli oraz moimi przyjaciółmi. Olek szybko dał sobie z tym spokój, gdyż widział, że temu chłopakowi się nudzi i nie zależy. Ula i ja traciłyśmy szybko cierpliwość, wymyślając dobry temat tego opowiadania. Zazwyczaj ten chłopak odpowiadał: „Nie wiem” lub wzruszał ramionami.
W końcu uwolniłam się od niego, bo stwierdził, że koniec napisze sam. Stwierdzam fakt, iż temat był fajny, ale końcówka BANALNA. Ponadto on robił takie błędy ortograficzne i interpunkcyjne… musiałam wszystko poprawić. Nie znalazłam żadnego wyrazu, który napisałby bezbłędnie. Dzięki mnie i Uli nie miał zagrożenia.

Idę na zajęcia z wolontariatu. Cieszę się, ponieważ to moje ulubione lekcje, zaraz po biologii. Czekamy na panią pedagog. Na korytarzu było maksymalnie 10 osób, w tym my. W końcu pani idzie, a za nią trzy niskie osoby.
„Fajnie, poznamy kogoś nowego” pomyślałam. Od czasu do czasu ktoś przyprowadza ze sobą przyjaciela. Jednak nie spodziewałam się, że zobaczę troje diabłów,...

Pewnego pięknego dnia mój starszy brat zamówił sobie ogromniastą pizzę - taką jaką lubię. Właśnie zasiadał do uczty, gdy zadzwonił jego telefon. Po pieszczotliwym przywitaniu domyśliłam się, że to jego dziewczyna. Wyszedł na balkon, żebym nic nie słyszała. Wiedziałam, że nie wróci przez dobre pół godziny. Zostałam sam na sam z pizzą. Dorwałam się do niej jak szalona - jeden, drugi, trzeci kawałek - nie mogłam się powstrzymać. Nim się obejrzałam, w pudełku został już tylko jeden kawałek. I właśnie w tej chwili do pokoju wszedł mój brat...Aby załagodzić sytuację, od razu spytałam co u Klaudii. Jednak jego wściekłe spojrzenie mówiło samo za siebie. Zrobił mi wielką awanturę, że pizza nie była dla mnie i że jeszcze popamiętam. Przeprosiny nic nie dały, dosłownie wyrzucił mnie z pokoju. Po kilku godzinach już wiedziałam, że taka porcja pizzy to był zły pomysł. Strasznie rozbolał mnie brzuch i ledwo co podniosłam się z łóżka. W domu nie było żadnych tabletek przeciwbólowych. Doczłapałam się do pokoju brata i ze skruchą w głosie, jeszcze raz przepraszając za swoje niedojrzałe zachowanie ;) poprosiłam go o małą przysługę. Dosłownie błagałam, aby podjechał do sklepu po coś przeciwbólowego. Zajęczał coś pod nosem, jednak widząc jak strasznie wyglądam zlitował się nade mną i zgodził się pod jednym warunkiem. Następnego dnia miałam odkupić mu nie jedną a dwie takie pizze. Zgodziłam się bez wahania. A na pizzę nie mogłam spojrzeć przez kolejne dwa miesiące ;)

Pewnego pięknego dnia mój starszy brat zamówił sobie ogromniastą pizzę - taką jaką lubię. Właśnie zasiadał do uczty, gdy zadzwonił jego telefon. Po pieszczotliwym przywitaniu domyśliłam się, że to jego dziewczyna. Wyszedł na balkon, żebym nic nie słyszała. Wiedziałam, że nie wróci przez dobre pół godziny. Zostałam sam na sam z pizzą. Dorwałam się do niej jak szalona -...

- Chyba żartujesz. - Filip spojrzał na Jana z wściekłością. - Sądzisz, że ci pomogę? Po tym, jak odbiłeś mi dziewczynę i zrujnowałeś karierę za jednym zamachem? Po tym, jak przyznałeś się do romansu z Moną tuż przed moją walką finałową? I jak uszkodziłeś moją szablę? WSZYSTKIE moje szable? Chory jesteś?
- Słuchaj, stary...
- Nie nazywaj mnie tak.
- Filip... przepraszałem cię za to milion razy i...
- Tak? A za dzieciaka, który powinien być mój?
- Za to przepraszać nie będę. Zresztą nie mógłby być twój, bo wygląda zupełnie jak tatuś – zaznaczył Jan z wyraźną dumą, czym jeszcze bardziej rozwścieczył Filipa.
- Nie mamy o czym gadać.
- Ale tu nie chodzi o mnie, do cholery! Wiem, że dobrze ci się powodzi... Chodzi o moją matkę, potrzebuję pieniędzy na leczenie, oddam co do grosza i...
- Ze wszystkich ludzi na świecie wybrałeś właśnie mnie?
- Nooo, tak. Biorąc pod uwagę, że rozwaliłem porsche Maćka na latarni, Laura nie chce mnie znać, odkąd rozjechałem jej ukochanego psa (porsche Maćka), Ola musiała zrobić sobie operację plastyczną, kiedy złamałem jej nos drzwiami (niechcący) i (nieświadomie) przespałem się z matką Eryka...
- Jesteś rasową świnią, co?
- Chyba nawet nie rasową. To jak? Pożyczysz?
- Tak się składa, że Kasia ostatnio coś wspominała o twoich długach karcianych. Więc sorry, ale... szukaj innego naiwnego. Albo mniej pamiętliwego.

- Chyba żartujesz. - Filip spojrzał na Jana z wściekłością. - Sądzisz, że ci pomogę? Po tym, jak odbiłeś mi dziewczynę i zrujnowałeś karierę za jednym zamachem? Po tym, jak przyznałeś się do romansu z Moną tuż przed moją walką finałową? I jak uszkodziłeś moją szablę? WSZYSTKIE moje szable? Chory jesteś?
- Słuchaj, stary...
- Nie nazywaj mnie tak.
- Filip... przepraszałem...

- Proszę... - wyszeptał. - Proszę.
- Dlaczego mam ci pomóc? - zapytała cicho.
Kiedy przyszedł do niej, przemoczony, zziębnięty i głodny, nie wściekła się. Nie rozpłakała, nie urządziła mu sceny. Otworzyła drzwi, pozwoliła mu wejść. Już się go nie bała.
Kiedyś - tak, kiedyś się bała. Zamykała drzwi na klucz, zatrzaskiwała okiennice. I tak potrafił je wyłamać.
Przez niego zginęli ci, których kochała. Ojciec, potem matka. Raz znalazła na wycieraczce martwego gołębia. Płakała nawet nad nim.
Ten żal i ból miał smak łez. To smak, który pamiętała z tamtego czasu.
Teraz mieszkała sama. Trauma nie pozwoliła jej wciąż zbliżyć się do ludzi.
I przyszedł do niej.
Wiedziała, że w końcu przyjdzie.
- Proszę. Ja... Od przyszłego wtorku zniknę. Obie... Obiecuję. - wykrztusił.
Bez słowa minęła go, przyniosła koc i kubek kawy.
Położyła na stole rękawiczki i szalik. Usiadła naprzeciwko i wpiła się spojrzeniem w jego piwne, przekrwione, zmęczone oczy.
- Odezwij się. Ja... Proszę, odezwij się. Przestań milczeć, do cholery! - krzyknął, gwałtownym ruchem wylewając kawę na dywan.
W jej oczach błysnął smutek.
- Ja... Przepraszam. Ja tylko... - urwał.
Podniosła kubek. Uszko odpadło.
Cisza przytłaczała. Dusił się w niej.
- Jutro mnie zabierają. Od jutra mnie nie ma. Dożywocie - powiedział cicho. Beznamiętnie. - Więc... Proszę...
- Czego ode mnie chcesz?
- Weź go. Proszę.
Otworzyła szeroko oczy, kiedy rozchylił poły płaszcza i wyciągnął zza pazuchy małego, śpiącego szczeniaka.
- Beze mnie zdechnie - szepnął i podał pieska siostrze.

- Proszę... - wyszeptał. - Proszę.
- Dlaczego mam ci pomóc? - zapytała cicho.
Kiedy przyszedł do niej, przemoczony, zziębnięty i głodny, nie wściekła się. Nie rozpłakała, nie urządziła mu sceny. Otworzyła drzwi, pozwoliła mu wejść. Już się go nie bała.
Kiedyś - tak, kiedyś się bała. Zamykała drzwi na klucz, zatrzaskiwała okiennice. I tak potrafił je wyłamać.
Przez niego...

Zniknęli. Zupełnie niespodziewanie, tak jak się pojawili. Czy to możliwe, że to on tego dokonał? Pamięta jak dziś ten dzień sprzed roku. Była polarna noc. Nagle poraziły go promienie... - Słoneczne? W uszach mu huczało po nieprzespanej nocce, ale z trudem podszedł do okna i otworzył je szeroko. Dalej już niewiele pamięta... Obudził się w świetle ostrych ledowych swiateł. Z głowy wystawały mu jakieś rurki. Z oddali dochodził dźwięk wierteł. - Gdzie jestem? Operacja? Już wtedy powinien się domyślić, że to nie doktor, lecz ONI przybyli by zbadać jego mózg. A więc to tak, obcy istnieją i zamierzają wykorzystać go w charakterze szczura laboratoryjnego. Nagle wszystko zgasło, ucichło i z powrotem znalazł się w swoim pokoju, na starej kanapie. Potem nastąpiło wiele tygodni, które zlewały mu się w jeden dzień. Schemat się powtarzał. Światło, brak świadomości, dziwne odczucie oderwania się od ciała i nagły powrót na kanapę. Któregoś dnia wsiadł na swój śnieżny skuter i udał się po pomoc do najbliższego szpitala. Nagle coś szarego śmignęło pod jego płozami. Zahamował, skierował reflektor na drogę… TO ON! To ten kosmita, który od tygodni znęca się nad jego ciałem… Nagle poczuł jak w głowie słyszy głos – POMÓŻ. To obcy telepatycznie błagał go o pomoc. Skołowany, ale nadal pod presją swojego zawodu, rozpoczął reanimacje. To był w końcu jego zawód ratownik medyczny :)

Zniknęli. Zupełnie niespodziewanie, tak jak się pojawili. Czy to możliwe, że to on tego dokonał? Pamięta jak dziś ten dzień sprzed roku. Była polarna noc. Nagle poraziły go promienie... - Słoneczne? W uszach mu huczało po nieprzespanej nocce, ale z trudem podszedł do okna i otworzył je szeroko. Dalej już niewiele pamięta... Obudził się w świetle ostrych ledowych swiateł. Z...

Popatrzył na mnie wzrokiem pełnym bólu. Cierpiał, widziałem to, moja prośba była dla niego z pewnością zaskoczeniem, chociaż w tym stanie trudno było to poznać.
-Nie, nie podpisywałem deklaracji. Będąc zdrowym inaczej patrzy się na takie rzeczy… nigdy nawet o tym nie myślałem, ale teraz, gdy zostało mi pare dni życia…
Bałem się jego reakcji i bardzo zdziwił mnie spokój, z jakim to powiedział.
-To uratuje twojego brata?- zapytał.
-Tak, czeka na przeszczep, jesteś obecnie jedynym możliwym dawcą… nie mam nikogo poza nim. Naprawdę ciężko mi jest prosić cię o coś takiego, ale to jego jedyna szansa.
-Jesteśmy przyjaciółmi, możesz mnie pytać o wszystko- powiedział z lekkim uśmiechem.
-Ja wiem…- odparłem- skrzywdziłem cię wtedy…gdy zaczynaliśmy w policji. Te prochy które przy nim znaleźliśmy…miałeś je odnieść do magazynu dowodów.
-I gdy następnego dnia ich tam nie było, myśleliście, że to ja je zabrałem – przerwał.
-Wybacz mi proszę, odwróciliśmy się od ciebie, emocję wzięły górę. Musieliśmy go wypuścić z braku dowodów, a on na wolności zabił dwóch naszych, oni mieli rodziny, dzieci… Te miesiące w więzieniu… nie ty powinieneś je tam spędzić, lecz ja, twój najlepszy przyjaciel, który cię opuścił.
-Dobrze wiesz, że już dawno ci wybaczyłem. Teraz wierzysz, że jestem niewinny i cieszę się, że rozstaję się z tym światem w zgodzie z tobą. Dość już wspominania starych czasów. Chcę jeszcze w życiu spełnić jeden dobry uczynek - jego twarz nieznacznie rozpromieniła się - podaj mi proszę moje pióro…

Popatrzył na mnie wzrokiem pełnym bólu. Cierpiał, widziałem to, moja prośba była dla niego z pewnością zaskoczeniem, chociaż w tym stanie trudno było to poznać.
-Nie, nie podpisywałem deklaracji. Będąc zdrowym inaczej patrzy się na takie rzeczy… nigdy nawet o tym nie myślałem, ale teraz, gdy zostało mi pare dni życia…
Bałem się jego reakcji i bardzo zdziwił mnie spokój, z...

Swego czasu gdy byłem jeszcze posterunkowym ambicja często brała górę nad zdrowym rozsądkiem. Nie wiedziałem kiedy mam sobie odpuścić a kiedy schować dumę do kieszeni. Od razu po akademii policyjnej byłem mistrzem w wystawianiu mandatów, zmorą nastolatków który lubili sobie nieco pofolgować oraz miałem sporo innych nienapawających dumą zasług. Teraz, gdy mam 20 lat stażu w policji i napatrzyłem się na tak wielu zwyrodnialców wiem że wypisanie mandatu za przekroczenie prędkości to nie powód do chwały. Mimo, że teraz już wiem kiedy machnąć ręką na niektóre przewinienia to i tak narobiłem sobie wielu wrogów na rejonie. I właśnie sobie o tym boleśnie przypominam.
- Panie Staszku wiem, że nie poznaliśmy się w najlepszych okolicznościach ale proszę odpowiadać na pytania.
- ohohoho kto to teraz potrzemuje mojej pomocy! Jak to było? Miejscowy menel i nieudacznik życiowy ? A teraz jest wam moja pomoc potrzebna panie Komisarzu? A nie pamięta się ile razy to przez pana wylądowałem na izbie wytrzeźwień? A ile razy wziął mnie Pan na dołek na 48? Tylko dla tego że człowiek lubił sobie trochę chlapnąć.
W komisarzu się już wszystko gotowało ale dzięki zeznaniom tego typa możliwe że się uda ruszyć do przodu w śledztwie, które stoi już od tygodnia. Był obecny niedaleko miejsca ostatniego morderstwa. Czas schować dumę do kieszeni.
- No dobrze Panie Staszku, zacznijmy jeszcze raz ! Bardzo chciałem pana przeprosić że byłem w stosunku do Pana taką mendom . Bardzo Pana teraz proszę o pomoc!

Swego czasu gdy byłem jeszcze posterunkowym ambicja często brała górę nad zdrowym rozsądkiem. Nie wiedziałem kiedy mam sobie odpuścić a kiedy schować dumę do kieszeni. Od razu po akademii policyjnej byłem mistrzem w wystawianiu mandatów, zmorą nastolatków który lubili sobie nieco pofolgować oraz miałem sporo innych nienapawających dumą zasług. Teraz, gdy mam 20 lat stażu w...

Musiała iść z prośbą o pomoc do ostatniej osoby, którą by o to prosiła. Do Kamila.
-Cześć, mogę wejść?- zapytała, gdy stanęła pod jego drzwiami.
-Hej. Coś się stało?-zapytał Kamil jakby wiedział, że przyszła do niego w jakiejś sprawie.
-Tak. Pewnie słyszałeś, o tym co stało się z tą 14-letnią dziewczyną.-
-Całe miasto o tym mówi. Oczywiście, że słyszałem.- odpowiedział jej.
-Zostałam przydzielona do jej sprawy.- powiedziała na jednym tchu Karolina.
-I co w związku z tym?- zapytał z lekkim zdenerwowaniem Kamil.
-Potrzebuje twojej pomocy. Jesteś jednym z lepszych detektywów w tym mieście. Wiem, że zawiodłam Cię na całej linii. Myślałam, że pomiędzy nami jest już okej, więc postanowiłam do Ciebie przyjść.- powiedziała niepewnie.
-Było by okej, gdybyś nie poszła do łóżka z moim bratem. Uwierz mi wybaczyłbym Ci to kiedyś, ale do cholery jasnej to mój brat, na dodatek zrobiłaś to dzień po tym jak Ci się oświadczyłem.- zdenerwowanym tonem odpowiedział jej Kamil.
-Rozumiem, ale mineły już 4 lata. – Karolinie też puściły nerwy.
Nagle zrobiło się bardzo cicho.
-Okej.- powiedział po paru minutach Kamil. Karolina popatrzała się na Kamila, bo nie rozumiała za bardzo o co mu chodzi.
-Pomogę Ci.- Wtedy Karolina wiedziała, że z pomocą Kamila uda jej się rozwiązać tą sprawę.

Musiała iść z prośbą o pomoc do ostatniej osoby, którą by o to prosiła. Do Kamila.
-Cześć, mogę wejść?- zapytała, gdy stanęła pod jego drzwiami.
-Hej. Coś się stało?-zapytał Kamil jakby wiedział, że przyszła do niego w jakiejś sprawie.
-Tak. Pewnie słyszałeś, o tym co stało się z tą 14-letnią dziewczyną.-
-Całe miasto o tym mówi. Oczywiście, że słyszałem.- odpowiedział...

-W końcu możesz mi się odwdzięczyć za to, że cię poznałem z twoją żoną. –przywitał się.
-Justyna odeszła ode mnie cztery lata temu, wzięła wszystkie nasze oszczędności i psa.
-Nie martwy się tym. Są ważniejsze rzeczy. Pomożesz mi, ponieważ byłem przy narodzinach twojego i Oliwi syna.
-Zapomniałeś o fakcie, że dzień później zabiłeś Oliwię i Dominika.
-Nie rób ze mnie takiego okropnego przyjaciela, nie pamiętasz jakie niespodzianki robiłem ci na każde urodziny.
- W moje trzydzieste drugie urodziny ‘pożyczyłeś’ mój samochód, pojechałeś do Vegas i spotkałeś się z dziewczyną w której się zakochałem. W następne urodziny wynająłeś mój dom facetom z klubu myśliwskiego, którzy niestety pobrudzili każdy kąt krwią. W trzydzieste piąte urodziny nie postarałeś się tak bardzo i jedyne co zrobiłeś to permanentnie pozbawiłeś mnie brwi, pamiętasz? Nigdy nie zapomnę trzydziestych siódmych urodzin, gdy ogłuszyłeś mnie i pobrałeś ode mnie szpik kostny i torebkę krwi, ale nie to było najgorsze. Przez ciebie żadna kobieta nie chce ze mną gadać, bo mam na twarzy wytatuowanego kutasa małpy!
-Nie bądźmy drobiazgowi.
-Przyjechałeś tutaj, aby dać mi ‘prezent’ z okazji jutrzejszych urodzin. A propos pamiętasz, że masz zakaz zbliżania się do mnie?
-Przyjacielu, moja żona rodzi, a ja nie mam jak dojechać do szpitala.
-Nie masz żony.
- Idioto! Śledzi mnie mafia. Jeżeli będziesz się tak dłużej nad sobą użalał będę ci musiał strzelić w łeb kulką. Więc ładnie proszę weź kluczyki od samochodu i jedziemy!

-W końcu możesz mi się odwdzięczyć za to, że cię poznałem z twoją żoną. –przywitał się.
-Justyna odeszła ode mnie cztery lata temu, wzięła wszystkie nasze oszczędności i psa.
-Nie martwy się tym. Są ważniejsze rzeczy. Pomożesz mi, ponieważ byłem przy narodzinach twojego i Oliwi syna.
-Zapomniałeś o fakcie, że dzień później zabiłeś Oliwię i Dominika.
-Nie rób ze mnie takiego...