Przy wejściu głównym na pewno stałaby ochrona i gdy tylko zobaczyłaby, że nie ma mnie na liście gości, nie zostałabym wpuszczona, a na dodatek bardziej obserwowano by, czy nie kręcę się w pobliżu. Zakradłabym się więc od zaplecza, poczekała na moment, aż ktoś z obsługi otworzyłby drzwi, a gdy wracałby do środka, weszłabym zaraz za nim. Przebrałabym się za kelnerkę, a później w toalecie zmieniłabym ciuchy na sukienkę odpowiednią na bankiet, by swoją obecnością zaskoczyć nawet organizatorów imprezy.

Przy wejściu głównym na pewno stałaby ochrona i gdy tylko zobaczyłaby, że nie ma mnie na liście gości, nie zostałabym wpuszczona, a na dodatek bardziej obserwowano by, czy nie kręcę się w pobliżu. Zakradłabym się więc od zaplecza, poczekała na moment, aż ktoś z obsługi otworzyłby drzwi, a gdy wracałby do środka, weszłabym zaraz za nim. Przebrałabym się za kelnerkę, a...

- Proszę pana ..proszę jeszcze raz sprawdzić, to absurdalna pomyłka.
- Bardzo mi przykro młoda damo, nie ma pani na tej liście.
- Ok, rozumiem .. do zobaczenia ( puszcza oczko)
Rozglądam się i szukam sławnego mężczyzny, który przyjechał sam. Wygląda na to, że został mi tylko 80 latek, który jest najbardziej wpływowym człowiekiem w Hollywood. Wpadam na niego potykając się o sukienkę.
- Bardzo pana przepraszam nie chciałam, muszę iść do auta po zaproszenie, ponieważ nie ma mnie na liście.
- Nic nie szkodzi, nie musi się pani fatygować wejdzie pani ze mną jeżeli zechce pani mi towarzyszyć.
-To bardzo miło z pana strony, ale nie chciałabym robić kłopotu.
-Żaden kłopot zapraszam.
-Bardzo pan miły, niestety mało jest takich dżentelmenów. (uśmiech)
-Witam ..., a ta pani jest ze mną.
I tak oto dostałam się na tą imprezę.

- Proszę pana ..proszę jeszcze raz sprawdzić, to absurdalna pomyłka.
- Bardzo mi przykro młoda damo, nie ma pani na tej liście.
- Ok, rozumiem .. do zobaczenia ( puszcza oczko)
Rozglądam się i szukam sławnego mężczyzny, który przyjechał sam. Wygląda na to, że został mi tylko 80 latek, który jest najbardziej wpływowym człowiekiem w Hollywood. Wpadam na niego potykając się...

-I nie interesują mnie Pani pieniądze
Chłop widocznie miał dziś sporo ofert i z góry udzielił odpowiedzi na propozycje, która nie miała nawet cienia szansy aby paść, bo całą kasę wydałam na tą horrendalnie drogą kieckę.Uśmiechnełam się półgębkiem i lekko nachyliłam nad dyskretnie zapudrowanym policzkiem ochroniarza
- Widać się dogadamy bo mnie też nie interesują pieniądze. Za to tajemnice... To całkiem inna waluta... Dajmy na to zeszłą sobotę. Wiem dokładnie skąd wziął się ten siniak-zmarszczyłam nos-nawet zbyt dokładnie...
Przyznać muszę- zachował kamienną twarz, kiedy przypuszczał mnie w drzwiach.
Nagle zobaczyłam jak Bradley Cooper
wyłania się z cienia.
-A co działo się w sobotę wieczorem?
Wzruszyłam ramionami.
-Diabli wiedzą. Ja tam oglądałam mecz.
-I jak ?
- Wygralismy- uśmiechnełam się promiennie i dumnie wkroczyłam na salę w biało-czerwonej sukni

-I nie interesują mnie Pani pieniądze
Chłop widocznie miał dziś sporo ofert i z góry udzielił odpowiedzi na propozycje, która nie miała nawet cienia szansy aby paść, bo całą kasę wydałam na tą horrendalnie drogą kieckę.Uśmiechnełam się półgębkiem i lekko nachyliłam nad dyskretnie zapudrowanym policzkiem ochroniarza
- Widać się dogadamy bo mnie też nie interesują pieniądze....

-Proszę powtórzyć nazwisko.
Uprzejmie je powtarzam. Ochroniarz uśmiecha się i sprawdza na kartce:
-Bardzo mi przykro, ale nie ma pani na liście.
"Pewnie, że mnie nie ma, dupku" myślę, ale oczywiście nie mówię nic na głos. "Widziałeś kiedyś tajną agentkę pod przykryciem aktorki na liście zaproszonych na bal u największych mafiosów Hollywood?"
-Proszę, niech pan sprawdzi jeszcze raz. Dla mnie. - Obdarzam go moim uśmiechem numer 43, najbardziej czarującym, na który mnie teraz stać.
On wzdycha i pochyla głowę. Ha! Teraz czas na mój ruch. Sięgam do torebki. O kurczę, zamek się zaciął. No, złośliwość rzeczy martwych! W takiej chwili...
-A właśnie! Dobrze, że sobie pani przypomniała o papierowym zaproszeniu. - Ochroniarz źle interpretuje moje gorączkowe grzebanie. - Ja może pomogę pani. - mówi sięgając w moją stronę, ale ja odsuwam się na krok i po sekundzie udaje mi się wygrać walkę z zamkiem.
-Nie, zupełnie nie trzeba. - mówię z tryumfem, wyciągając z torebki berettę M1934. - I co teraz powiesz, hę?
On ogląda się za siebie. Chce wezwać kolegów na pomoc, ale widząc mój uśmiech (numer 51 - wiedźmiński), rozumie, że to bezcelowe.
-To moje zaproszenie. - mówię i szybkim ruchem pozbawiam go przytomności tak, by przez kilka godzin dał mi spokój. Potem, jak gdyby nigdy nic, wchodzę do środka i zaczepiam jednego z kelnerów.
-Ja przepraszam, ale tamten pan w drzwiach chyba zemdlał. - mówię udając przestrach - Należy go chyba zawieść do szpitala. - robię zbolałą minkę i znikam w tłumie.

-Proszę powtórzyć nazwisko.
Uprzejmie je powtarzam. Ochroniarz uśmiecha się i sprawdza na kartce:
-Bardzo mi przykro, ale nie ma pani na liście.
"Pewnie, że mnie nie ma, dupku" myślę, ale oczywiście nie mówię nic na głos. "Widziałeś kiedyś tajną agentkę pod przykryciem aktorki na liście zaproszonych na bal u największych mafiosów Hollywood?"
-Proszę, niech pan sprawdzi...

-Co takiego?-z początku myślałam że żartuje ale szybko przekonałam się że nie
-Którego słowa nie zrozumiałaś nie ma cię na liście!
-Jak to mnie nie ma? Masz mnie wpuścić i to już!-nie mogłam się opanować było mi strasznie zimno,cała się trzęsłam a ten goryl nie chciał mnie wpuścić!
-Nie ma mowy a teraz spadaj stąd bo kolejkę robisz!
-Ty wiesz kim ja jestem???-prawie krzyczałam,a ludzie z kolejki zaczęli się na mnie dziwnie patrzeć.
-Nie i mało mnie to obchodzi a teraz won!-w tym momencie miałam ochotę go udusić,ale postanowiłam zachować zimną krew i zmienić taktykę.
-Bardzo pana proszę,naprawdę muszę się tam dostać-specjalnie przeciągałam ostatnie litery,mówiąc cichutko jak mała dziewczynka.
-Ech...-widać że się zdziwił,widziałam jak się waha.
-Proszę...-powiedziałam najbardziej uroczo jak potrafiłam.
-Em no dobrze tylko niech pani nikomu nie mówi.
-Dziękuję panu bardzo.-w myślach przybiłam sobie piątkę i weszłam.

-Co takiego?-z początku myślałam że żartuje ale szybko przekonałam się że nie
-Którego słowa nie zrozumiałaś nie ma cię na liście!
-Jak to mnie nie ma? Masz mnie wpuścić i to już!-nie mogłam się opanować było mi strasznie zimno,cała się trzęsłam a ten goryl nie chciał mnie wpuścić!
-Nie ma mowy a teraz spadaj stąd bo kolejkę robisz!
-Ty wiesz kim ja jestem???-prawie...

-Nie ma mnie na liście gości? Niemożliwe! Beze mnie impreza nie ma prawa się udać!Pan mnie nie poznaje?
-Nie dam się nabrać na te gadki! Wchodzi tylko ten, czyje nazwisko jest na mojej liście!
-Będzie pan miał nieprzyjemności, proszę dobrze to przekalkulować...Poproszono mnie o artykuł do Timesa na temat tego rautu. Chyba nie chce pan dopuścić, abym całość przedstawiła w ciemnych barwach, szczególnie akcentując nieporadność obsługi...Dziś o pracę nie jest łatwo, dlatego powinien pan szanować tak dobrze płatną posadkę...Proszę jeszcze raz sprawdzić listę gości...
-Najmocniej przepraszam, jak mogłem panią przeoczyć! Pani nazwisko widnieje na pierwszej stronie! Życzę przyjemnego wieczoru!
-

-Nie ma mnie na liście gości? Niemożliwe! Beze mnie impreza nie ma prawa się udać!Pan mnie nie poznaje?
-Nie dam się nabrać na te gadki! Wchodzi tylko ten, czyje nazwisko jest na mojej liście!
-Będzie pan miał nieprzyjemności, proszę dobrze to przekalkulować...Poproszono mnie o artykuł do Timesa na temat tego rautu. Chyba nie chce pan dopuścić, abym całość przedstawiła w...

Nim zdążę się powstrzymać, moja pięść ląduje na twarzy ochroniarza, który przed sekundą odmówił mi wstępu. Suknia zamówiona specjalnie na tę okazję ślizga się nieprzyjemnie po chropowatej nawierzchni, podczas gdy ja rozglądam się dookoła, kołysząc lekko na nogach. Kiedy facet przytomnieje, z wewnętrznej kieszeni swojej marynarki wyjmuje krótkofalówkę i składa raport, by następnie wypuścić w pogoń za mną swoich koleżków. Obcasy nie pomagają mi w ucieczce, dlatego zrzucam je po drodze. Nie mam wiele czasu, a oddech moich rywali niemal mogę poczuć na karku.
Skręcam w wąską uliczkę i mam tylko nadzieję, że pobiegną dalej. Śmierdzi, okropnie śmierdzi. Podwijam swoją czerwoną suknię za kolana, tak by nie przeszkadzała i stawiam bose stopy na pokrywie śmietnika. Zanim mogę cokolwiek zrobić, moja równowaga zostaje zakłócona, a ja ląduję pomiędzy ohydnymi odpadkami. Nie poddaję się jednak. Z trudem wślizguję się znów na klapę, a światło pobliskiej latarni pada na moją sylwetkę. Z wielkim wysiłkiem przeciskam całe ciało przez wąskie okno prowadzące do łazienki. Kiedy naciskam na klamkę, drzwi nie ustępują.
Szybki telefon do Augustina wystarczy i już po chwili otwiera. Podaje mi granatowy garnitur w pasy, perukę wraz ze sztucznym zarostem.
- Ubieraj. - pogania mnie i gdy w końcu jestem gotowa, podchodzimy do kolejnego ochroniarza.
- Charlie Spencer Chaplin. - mówię, a on pozwala mi przejść. Zdejmuję czarny melonik z głowy i uśmiecham się do Augustina.

Nim zdążę się powstrzymać, moja pięść ląduje na twarzy ochroniarza, który przed sekundą odmówił mi wstępu. Suknia zamówiona specjalnie na tę okazję ślizga się nieprzyjemnie po chropowatej nawierzchni, podczas gdy ja rozglądam się dookoła, kołysząc lekko na nogach. Kiedy facet przytomnieje, z wewnętrznej kieszeni swojej marynarki wyjmuje krótkofalówkę i składa raport, by...

- To niemożliwe, że nie ma mnie na liście! - krzyknęłam po raz setny.
- Nie wejdziesz.
"Ja nie wejdę?", pomyślałam, "Już ja ci pokaże, bucu". Udając pogodzenie się z porażką oddaliłam się kawałek, żeby uśpić czujność bramkarza i *hyc* w uliczkę prowadzącą do tylnego wejścia.
Już mam sięgnąć po klamkę, a tu klops - drzwi można otworzyć tylko z jednej strony. Stoję lekko skonfundowana, aż tu nagle drzwi się otwierają. No to unik i za kontener.
Przez małą szczelinę widzę jeszcze jedną ze sprzątaczek, która wyszła na papieroska. Słyszę dźwięk dzwonka telefonu - zaraz nadejdzie moja szansa! Sprzątaczka odbiera i odchodzi kilka kroków, zostawiając drzwi otwarte. Teraz! Rzucam się w kierunku wejścia i... Udało się! Już jestem w drzwiach, lecz kątem oka dostrzega mnie ta kobieta.
W akcie desperacji chwytam za klamkę i zatrzaskuję drzwi, mając nadzieję, że nie widziała mnie na tyle długo, aby zapamiętać mój wygląd. Ale najważniejsze jest, że dostałam się do środka! Stąd już niedaleka droga do utrzymania się na szczycie.

- To niemożliwe, że nie ma mnie na liście! - krzyknęłam po raz setny.
- Nie wejdziesz.
"Ja nie wejdę?", pomyślałam, "Już ja ci pokaże, bucu". Udając pogodzenie się z porażką oddaliłam się kawałek, żeby uśpić czujność bramkarza i *hyc* w uliczkę prowadzącą do tylnego wejścia.
Już mam sięgnąć po klamkę, a tu klops - drzwi można otworzyć tylko z jednej strony. Stoję lekko...

Poszłam do kosmetyczki i założyłam nową sukienkę. Byłam bardzo zadowolona, że na dzisiejszym przyjęciu poznam wiele osób. Zadzwoniłam po taksówkę, która zawiozła mnie pod podany adres.
Kiedy chciałam wejść do środka okazało się, że nie ma mnie na liście gości. Okazałam swoje zaproszenie, ale nie zwrócono na to uwagi. Kazano opuścić mi teren. Byłam zrozpaczona. Bardzo chciałam być na dzisiejszym raucie.
Nadchodziło coraz więcej gości, lecz ja nikogo nie znałam. Nareszcie mój wzrok dostrzegł Filipa, mojego znajomego. Powiedziałam mu o zaistniałej sytuacji, on zgodził się mi pomóc. Filip wszedł do budynku i zniknął na kilka minut, bardzo się denerwowałam. Wejście było dla mnie bardzo ważne.
Kiedy wreszcie zjawił się, przekazał mi złe wieści, nic nie dało się zrobić. Przez błąd kogoś nie mogłam wejść na przyjęcie, które niebawem miało się rozpocząć.

Teraz, gdy już wspięłam się tak wysoko, nadal stoję jak skrzywdzona owieczka i ze szklistymi oczami obserwuje nadchodzących gości. Przypominam pieska, który czycha na ochłapy pod stołem.
Ale czuję się inaczej. Czuję się jak dziecko, któremu obiecano nową zabawkę lecz nie wywiązano się z obietnicy. "Bo obiecać nic nie kosztuje."

Znów dostrzegłam Filipa. Podszedł do mnie i kazał mi iść na tył budynku. Zrobiłam co mi kazał. Czekał tam na mnie i weszliśmy tylnym wejściem na przyjęcie. Nikt się nie spostrzegł, że jestem. Spełniło się moje największe dotychczasowe marzenie. Poznałam wiele osób. Byłam szczęśliwa i uważałam, że należało mi się to jak psu zupa bo włożyłam wiele ciężkiej pracy i starań, aby znaleźć się tu i teraz z tymi wszystkimi ludźmi.
Impreza udała się. Byłam najszczęśliwszą osobą na tym spotkaniu.

Poszłam do kosmetyczki i założyłam nową sukienkę. Byłam bardzo zadowolona, że na dzisiejszym przyjęciu poznam wiele osób. Zadzwoniłam po taksówkę, która zawiozła mnie pod podany adres.
Kiedy chciałam wejść do środka okazało się, że nie ma mnie na liście gości. Okazałam swoje zaproszenie, ale nie zwrócono na to uwagi. Kazano opuścić mi teren. Byłam zrozpaczona. Bardzo...

Jak nie drzwiami to oknem, tak właśnie dostałem się na szczyt. Tym jednak razem to nie przejdzie okna są pozamykane, wiadomo w sali jest klimatyzacja.
Nie mogę przekonać również strażnika barczystego dwumetrowego chłopa o twarzy neandertalczyka. Muszę znaleźć kogoś znajomego, kto mnie wprowadzi, ale chyba wszyscy już są w środku.
Wtedy widzę nadlatujący helikopter. No tak Karolak - ten to lubi spektakularne wejścia, na pewno będzie skakał ze spadochronem. Zakręcę się koło niego i wejdę do środka bez problemów.

Jak nie drzwiami to oknem, tak właśnie dostałem się na szczyt. Tym jednak razem to nie przejdzie okna są pozamykane, wiadomo w sali jest klimatyzacja.
Nie mogę przekonać również strażnika barczystego dwumetrowego chłopa o twarzy neandertalczyka. Muszę znaleźć kogoś znajomego, kto mnie wprowadzi, ale chyba wszyscy już są w środku.
Wtedy widzę nadlatujący helikopter. No tak...