Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tara
Marek
Aleksander
Rafiki_4
Rafał

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tara
Marek
Aleksander
Rafiki_4
Rafał

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Drogi Hiszpanie jeśli zależy Ci na mnie to stół dla Ciebie nie ma najwyższej wartości. Miłość zwycięży. Jeśli chcesz zaproszę Cię na kolację to nie pożałujesz. Smaki kuchni polskiej skuszą Twoje podniebienie. Po kolacji odbędzie się uroczysta niespodzianka dla Ciebie, którą przygotowałam. Taka okazja trafia Ci się wraz w życiu.

Drogi Hiszpanie jeśli zależy Ci na mnie to stół dla Ciebie nie ma najwyższej wartości. Miłość zwycięży. Jeśli chcesz zaproszę Cię na kolację to nie pożałujesz. Smaki kuchni polskiej skuszą Twoje podniebienie. Po kolacji odbędzie się uroczysta niespodzianka dla Ciebie, którą przygotowałam. Taka okazja trafia Ci się wraz w życiu.

Mój Hiszpan jest przystojny i seksowny niczym Zorro, wiec to zdecydowanie niebezpieczny przeciwnik. Ale ma też swoje słabe strony jak to każdy mężczyzna, bo uroczej kobiecie nigdy się nie oprze. Wieczorem zapalę w ogrodzie setki świec i pod jabłonią będę tańczyć salsę w egzotycznej sukni. Mój Hiszpan nie oprze mi się i będzie tańczył ze mną do północy, a potem, gdy wypijemy wino przy świetle księżyca uśnie mocno u moich stóp. Kiedy rano się obudzi to pomyśli, że taki stary rupieć niewiele jest wart, kiedy obok jest ktoś wyjątkowy i troskliwy. I tak skończy się samotność mojego Hiszpana i jego obsesyjna pogoń za antycznymi stolikami.

Mój Hiszpan jest przystojny i seksowny niczym Zorro, wiec to zdecydowanie niebezpieczny przeciwnik. Ale ma też swoje słabe strony jak to każdy mężczyzna, bo uroczej kobiecie nigdy się nie oprze. Wieczorem zapalę w ogrodzie setki świec i pod jabłonią będę tańczyć salsę w egzotycznej sukni. Mój Hiszpan nie oprze mi się i będzie tańczył ze mną do północy, a potem, gdy wypijemy...

Pijąc moją wieczorną yerba mate z ulubionego matera nagle usłyszałem głośne walenie do drzwi. Donośny łomot przerwał panującą wokół ciszę. Nic, więc dziwnego, że przewróciłem swoje naczynko a rozlewając napój.
Krzyknąłem tylko:
-Chwileczkę!
Ręcznik na stół i wycieram. Jedyna rzecz – pomyślałem - jakiej nie lubię w yerbie to to, że jak się rozleje to wszędzie są jej fusy. Najgorsze było to, że wlazły w zagłębienia między drewnem a świecidełkami. Nauczony doświadczeniem od razu zacząłem wygrzebywać paznokciem kawałki listków. Zignorowałem kolejne walenie do drzwi wiedząc już, że to znowu ten Hiszpan, bo tylko on potrafi najść człowieka o takiej porze. Nagle wydłubując wyjątkowo uparty kawałek poczułem dziwne wibracje i mrowienie. Dziwne, ale nie miałem czasu się nad tym dłużej zastanowić – Hiszpan tracił cierpliwość. Otwieram drzwi i słyszę:
-Dzień dobry! Namyślił się Pan nad moją ofertą?
-Po pierwsze dobry wieczór. Po drugie guzik mnie obchodzi ile Pan daje, ten stół mi się podoba i nie oddam go od tak. Po trzecie jeszcze raz mnie pan najdzie, to powiadomię policję.
Tak jak myślałem, znów zaczął swoją litanię, a w mojej głowie pojawiła się tylko myśl – a w bobra się zamień i sam sobie zrób ten stół. W tym momencie Hiszpan przybrał dziwną minę i zaczął się kurczyć. Z niedowierzaniem patrzyłem jak zamienia się w dość sporego bobra i ucieka gdzieś w krzaki. Dziwne, powtórzyłem drugi raz w przeciągu 5 minut, wzruszyłem ramionami i powiedziałem:
-No to jeden problem z głowy.

Pijąc moją wieczorną yerba mate z ulubionego matera nagle usłyszałem głośne walenie do drzwi. Donośny łomot przerwał panującą wokół ciszę. Nic, więc dziwnego, że przewróciłem swoje naczynko a rozlewając napój.
Krzyknąłem tylko:
-Chwileczkę!
Ręcznik na stół i wycieram. Jedyna rzecz – pomyślałem - jakiej nie lubię w yerbie to to, że jak się rozleje to wszędzie są jej fusy....

Tętno przyspieszało mi z każdym moim krokiem. Krew pulsowała w żyłach, jakby chciała się z nich wydostać na zewnątrz. Nie starczyło mi sił, żeby przebiec nawet metr... no i proszę! Ślepa uliczka! Tylko tego brakowało!
- Wreszcie! - ktoś ryknął mi nad uchem. Pisnęłam ze strachu i odwróciłam się, a on z błyskiem szaleństwa w oczach roześmiał się. Znowu ten akcent i głos...
Wiedziałam, że ta sytuacja była nieunikniona - nie zmieniało to jednak faktu, że ciarki przebiegły mi po plecach. - Oddasz mi to, czego chcę dobrowolnie, czy nie?
Domyślilam się, że po wszystkim i tak by mnie unicestwił, ale postanowiłam tego nie komentować.
Rozejrzałam się naokoło bezsilnie szukając pomocy... może u tych pięknych gwiazd świecących nad moją głową? Nie wiem, u czegokolwiek. W tej chwili potrzebowała czasu i to bardzo. Liczyła się każda sekunda.
Uśmiechnęłam się do niego cynicznie.
- Nie sądziłam, że bedziesz aż tak głupi.
Hiszpan przez chwilę wyglądał, jakby go zatkało. Jego czarne brwi podjechały wysoko do góry i zamrugał oczami ze zdezorientowaniem.
- Że co?
- Jesteś głuchy, czy niedorozwiniety?
Trzasnął mnie w twarz. W ustach poczułam smak krwi.
- Lepiej się nie odzywaj. - syknął. - Bo coś mogłoby ci się jeszcze stać...
Powiedział coś jeszcze, ale jego słowa zagłuszył ryk syren.
- Miło było poznać. - mruknęłam patrząc jak mierzy mnie nienawistnym wzrokiem wsiadając do radiowozu. Zza rogu wyszła moja przyjaciółka.
- Masz wszystko nagrane? - zapytałam.
- Jasne.
- To piąteczka. - uśmiechnęłam się z trudem. I wszystko zaczęło mi się rozmazywać przed oczami...

Tętno przyspieszało mi z każdym moim krokiem. Krew pulsowała w żyłach, jakby chciała się z nich wydostać na zewnątrz. Nie starczyło mi sił, żeby przebiec nawet metr... no i proszę! Ślepa uliczka! Tylko tego brakowało!
- Wreszcie! - ktoś ryknął mi nad uchem. Pisnęłam ze strachu i odwróciłam się, a on z błyskiem szaleństwa w oczach roześmiał się. Znowu ten akcent i głos...
...

Dziś kupiłem drugi stół. Jest prawie identyczny jak ten pierwszy. Oczywiście, widać różnice, blat ma inny kształt i nogi są niższe. Nie jest też żadnym zabytkiem. Ale z daleka nie łatwo zauważyć różnicę. Ten przeklęty Hiszpan siedzi gdzieś w krzakach ogradzających podwórko i obserwuje mój dom. Cały czas jest w pobliżu, czuję to. Praktycznie nie daje mi spokoju. Co noc próbuje ukraść mój wspaniały antyczny nabyte. Nigdy nie udało mi się go złapać, ale myślę że znalazłem sposób jak go przechytrzyć. Jutro wieczorem wyciągnę kopię mojego antycznego stołu przed dom, poleje benzyną i krzyknę 'mam dosyć Twoich nieudolnych prób kradzieży mojego stołu. Mam nadzieję że teraz wreszcie dasz mi spokój', po czym podpale replikę. Hiszpan widząc to powinien zrozumieć, że nie ma już czego kraść i wreszcie da mi spokój. Oby plan zadziałał, bo na prawdę mam dosyć tego obcokrajowca.

Dziś kupiłem drugi stół. Jest prawie identyczny jak ten pierwszy. Oczywiście, widać różnice, blat ma inny kształt i nogi są niższe. Nie jest też żadnym zabytkiem. Ale z daleka nie łatwo zauważyć różnicę. Ten przeklęty Hiszpan siedzi gdzieś w krzakach ogradzających podwórko i obserwuje mój dom. Cały czas jest w pobliżu, czuję to. Praktycznie nie daje mi spokoju. Co noc...

- Stół – powiedziałem sam do siebie patrząc na ten piękny okaz sztuki.
- Stół –powtarzałem to kilka razy licząc na jakiś cud, jakąś odpowiedź przedmiotu, który pożądałem ja i ten tajemniczy Hiszpan.
Następnego dnia niczym Sherlock Holmes zacząłem dochodzenie. Badałem dokładnie każdy symbol, zdobienie. Dzwoniłem do muzeów, szperałem internet oraz lokalne biblioteki . Niestety bez rezultatów.
- Jaką tajemnicę w sobie skrywasz? – powiedziałem popijając lampkę czerwonego wina. To już nie miało formy pytań lecz przesłuchania. Niestety stół dalej milczał.
Z samego rana pobiegłem do znajomego znawcy sztuki pana Henryka. Ten 80letni pan chodzący o lasce widział niejedno światowe dzieło sztuki na własne oczy. Przy wspólnej herbacie opowiedział mi historię barona Midhausena i zniknięcia pozłacanego jaja z czasów panowania Iwana Groźnego. To również pan Henryk podsunął mi myśl o przeszukaniu tajemniczego stołu.
Czując na sobie wzrok śledzącego Hiszpana wróciłem pośpiesznie do domu szukając skrytki w stole. Byłem gotów porąbać ten stół byle tylko odnaleźć coś co w zasadzie mogło nie istnieć – taka fatamorgana na pustyni. Jednak miałem szczęście – dotykając jednego z symboli nacisnąłem dźwignie, a ona otworzyła szufladkę. Niczym Indiana Jones odnalazłem zaginioną arkę!.
Najbliższe kilka dni spędziłem poza domem. Po powrocie zastałem bałagan niczym przejściu huraganu. Zniknął też stół. Na szczęście zostawiłem w skrytce karteczkę: „jajo odnajdziesz w muzeum”.

- Stół – powiedziałem sam do siebie patrząc na ten piękny okaz sztuki.
- Stół –powtarzałem to kilka razy licząc na jakiś cud, jakąś odpowiedź przedmiotu, który pożądałem ja i ten tajemniczy Hiszpan.
Następnego dnia niczym Sherlock Holmes zacząłem dochodzenie. Badałem dokładnie każdy symbol, zdobienie. Dzwoniłem do muzeów, szperałem internet oraz lokalne biblioteki . ...

Nieśmiertelność.
Kto jej nie pragnie?
Mało kto jej pragnie. Oprócz niego. Hiszpana.
Poznałem go na balu. Był miły. Szarmancki. Kierowała nim „czysta ciekawość”. A tej miał nieograniczone pokłady.
Miał złe intencje, czułem to. Ale nie ujawnił się do ostatniej chwili.
Gdy wróciłem do domu okazało się, że ktoś się włamał. Nie było strat. Szukano czegoś konkretnego i tego nie znaleziono.
Z rozmowy z Hiszpanem zrozumiałem, że chodzi mu o Stół. Piękny Stół, który kupiłem za grosze na targu.
Potem okazało się, że to stół na kawę z poczekalni spod gabinetu samego diabła. (Diabeł jest dentystą).
Wrząca kawa wypita ze stołu jednym haustem lewą ręką w świetle pełni księżyca zapewniała nieśmiertelność.
Dlatego go chciał.
Postanowiłem go przechytrzyć. Zaprosiłem go do siebie. Umówiliśmy się wieczorem w noc pełni księżyca.
Spotkanie odbyło się, a jakże, przy Stole. Zaparzyłem kawę. I po chwili wyszedłem. Celowo.
Wiedziałem.
Gdy wróciłem Hiszpana i Stołu nie było.
Wywlekł go na zewnątrz i chciał dokonać rytuału.
Niestety, wszystkie drzewa na mojej posesji zasłaniały nocne niebo. Hiszpan ciągnął Stół, aż dociągnął go do zbocza. Na krawędzi poparzył się kawą. Stół zaczął się zsuwać. On razem z nim. Jechali w dół i nabierali prędkości. Na dole Stół zmiażdżył Hiszpana.
Stało się. Hiszpan, zgodnie z życzeniem, stał się nieśmiertelny. Do dziś mówi się o człowieku, który z gorącą kawą ciągnął stół kilkaset metrów, by na końcu zostać przez niego przygniecionym.
I zawsze pojawia się tytuł...
„Najgłupszy przestępca”.

Nieśmiertelność.
Kto jej nie pragnie?
Mało kto jej pragnie. Oprócz niego. Hiszpana.
Poznałem go na balu. Był miły. Szarmancki. Kierowała nim „czysta ciekawość”. A tej miał nieograniczone pokłady.
Miał złe intencje, czułem to. Ale nie ujawnił się do ostatniej chwili.
Gdy wróciłem do domu okazało się, że ktoś się włamał. Nie było strat. Szukano czegoś konkretnego i tego nie...

Włamał się już po raz trzeci. Nie rozumiem, czy ten pokręcony Hiszpan myśli, że dębowy stół na tuzin osób można wynieść przez okno? No może chuchrem nie jest, ale jak na osiłka mięsień piwny ma zbyt mocno rozbudowany, a w innych miejscach zdecydowanie niedomaga. Zapalam światło, a ten nieruchomieje. To nie jest zabawa w "Baba Jaga patrzy", stary! Uśmiecha się przymilnie wciąż trzymając róg stołu, a mi ręce opadają. Oczywiście narobił takiego rumoru, że musiałam go przyłapać, nie dał mi wyboru, a uwierzcie wolałam grzać się w ciepłym łóżeczku. Także w sumie zirytował mnie dość radykalnie. Już chcę go wyrzucić przez to samo okno, przez które się tu wgramolił, a ten klęka przede mną i wygaduje jakieś błagalne hiszpańskie zaklęcia. Pytam, czy rozumie po polsku. Trochę rozumie. "Dobrze, jak z Ciebie taki miłośnik sztuki to wiesz, że ten stół jest wyjątkowy, prawda?" Kiwnięcie głową. "I wiesz, że zabytkowe meble mają duszę." Znów kiwnięcie. "I znasz polską gościnność, szczodrą jak wypełniona po brzegi misa. Właśnie. To ja Ci dam ten stół, podaruję, ale żeby stół chciał być Twój musisz wymówić zaklęcie. Musisz dotrzeć do jego duszy i nią zawładnąć. I ja ci zdradzę to zaklęcie." Oczy świecą mu się jak złote dukaty. zaczął tak INTENSYWNIE kiwać, że się boję o stan jego szyi. "Dobrze, to wymów po woli i wyraźnie - CHRZĄSZCZE BRZMI W TRZCINIE W SZCZEBRZESZYNIE".

Włamał się już po raz trzeci. Nie rozumiem, czy ten pokręcony Hiszpan myśli, że dębowy stół na tuzin osób można wynieść przez okno? No może chuchrem nie jest, ale jak na osiłka mięsień piwny ma zbyt mocno rozbudowany, a w innych miejscach zdecydowanie niedomaga. Zapalam światło, a ten nieruchomieje. To nie jest zabawa w "Baba Jaga patrzy", stary! Uśmiecha się przymilnie...

Hiszpanie już tacy są, myślą że skoro mówią jednym z najpopularniejszych języków globu to już świat należy do nich. Chodzi za mną jak kot, czai się za sprzedawcą na pchlim targu, sprawdza co kupuję. Zagaduje i pyta o godzinę a zaraz potem jakby nigdy nic mówi - Cómo está? Amigo mój drogi, por favor kupiłeś taki stary stół chętnie go odkupię, duża familia - grande stół potrzebny. A entender? I oczy robi maślane. Ja na to" Amigo to ja mam w domu, Reksio się nazywa. Też mam grande Familia, a może jeszcze bardziej grande niż Ty kolego - także stół zostaje en Polonia!" Hiszpan nadął policzki, wyprężył kręgosłup, tak że pas mu się niebezpiecznie napiął w spodniach, westchnął i wyjął euro. Ja zamieniłem się w wielki znak zapytania. Como quiera? - pyta zuchwalec. Teraz ja poczerwieniałem, niech mu się nie wydaje że Polak jest na sprzedaż! Nie będzie mi tu łupów podbierał, niech idzie na swoje polowanie! Mówię mu: "Carreteras Hispanos! Jak się nauczysz polskiego przyjdź, pogadamy, bo na razie stary bariera językowa jest za duża! Także adiós Bracie!"

Hiszpanie już tacy są, myślą że skoro mówią jednym z najpopularniejszych języków globu to już świat należy do nich. Chodzi za mną jak kot, czai się za sprzedawcą na pchlim targu, sprawdza co kupuję. Zagaduje i pyta o godzinę a zaraz potem jakby nigdy nic mówi - Cómo está? Amigo mój drogi, por favor kupiłeś taki stary stół chętnie go odkupię, duża familia - grande stół...