Moje wspomnienia z dzieciństwa dotyczące prezentów gwiazdkowych dotyczą książek. Zawsze na gwiazdkę dostawałam nową książkę. To był najlepszy prezent na świecie i zawsze czekałam na ten moment z niecierpliwością.
Raz jeden dostałam książkę o musze. Nie cierpię much i nie pamiętam nawet tytułu tej książki. Była żółta z wielką niebieską muchą na środku. Nie wiem czy to babcia czy mama kupiły mi tą książkę, bo mama nawet nie pamięta. Ale wyobrażam sobie że w czasach komunizmu, na który przypadło moje dzieciństwo nie było zbyt dużego wyboru w sklepach.

Moje wspomnienia z dzieciństwa dotyczące prezentów gwiazdkowych dotyczą książek. Zawsze na gwiazdkę dostawałam nową książkę. To był najlepszy prezent na świecie i zawsze czekałam na ten moment z niecierpliwością.
Raz jeden dostałam książkę o musze. Nie cierpię much i nie pamiętam nawet tytułu tej książki. Była żółta z wielką niebieską muchą na środku. Nie wiem czy to babcia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Puchatka
Natalia
ArtMagda
Kiniek
betty_bu

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Puchatka
Natalia
ArtMagda
Kiniek
betty_bu

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W sumie to chyba żaden prezent nie zapadł mi w pamięci, w takim sensie, że był ważny tylko w danym momencie mojego kilkuletniego życia. Każdy prezent z roku na rok świadczył o tym jak się zmieniałam z dziewczynki w nastolatkę, a następnie w kobietę. I dopiero teraz prezenty są dla mnie czymś ważnym, czymś co bardziej doceniam. Zawsze najważniejsze będą te od mojej mamy, która wkłada dużo serca do ich zapakowania, a więc nie dość, że sam prezent cieszy, to jeszcze ich piękne opakowanie. I w ten sposób od kilku lat gości u mnie komplet filiżanek zakupiony przez nią na targu staroci zapakowany w pleciony, miękki koszyczek, z nadającą koloru przypiętą czerwoną wstążeczką i przykryty bawełnianą chusteczką w niebieską krateczkę. Jakby nawet zimą można iść na piknik... moja mama czyni cuda :)

W sumie to chyba żaden prezent nie zapadł mi w pamięci, w takim sensie, że był ważny tylko w danym momencie mojego kilkuletniego życia. Każdy prezent z roku na rok świadczył o tym jak się zmieniałam z dziewczynki w nastolatkę, a następnie w kobietę. I dopiero teraz prezenty są dla mnie czymś ważnym, czymś co bardziej doceniam. Zawsze najważniejsze będą te od mojej mamy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam, jak byłam mała, to razem z siostrą i z kuzynką, szalałyśmy na punkcie lalek Barbi. Czesałyśmy je, szyłyśmy ubranka, zbudowałyśmy im nawet domki z kartonów. Nasze lalki miały wszystko. Brakowało im tylko Kena... Aż nastał pamiętny dzień, 24 grudnia, 13 lat temu, pod choinką moja kuzynka dostała ową upragnioną lalkę płci męskiej (pamiętam, nawet, że to był książę z Pięknej i Bestii). Szaleństwo ogarnęło trzy małe dziewczynki, które potrafiły się dzielić i każda Barbi miała męża na godzinę dziennie.

Pamiętam, jak byłam mała, to razem z siostrą i z kuzynką, szalałyśmy na punkcie lalek Barbi. Czesałyśmy je, szyłyśmy ubranka, zbudowałyśmy im nawet domki z kartonów. Nasze lalki miały wszystko. Brakowało im tylko Kena... Aż nastał pamiętny dzień, 24 grudnia, 13 lat temu, pod choinką moja kuzynka dostała ową upragnioną lalkę płci męskiej (pamiętam, nawet, że to był książę z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedne świeta pamiętam wyjątkowo. Nie, wróć. Nie święta. Te zawsze były takie same. Pamiętam jeden prezent...
Od małego byłam świadoma, że jesteśmy biedną rodziną. Mimo to miałam wszystko, czego dziecku potrzeba. Nie prosiłam więc o drogie lalki czy wyjazdy do Disneylandu. List do Mikołaja zawsze bardziej był listem pełnym życzeń dla niego, niż listą tego, czego chcę. Tamtych świąt, a miałam jakieś 4 lata, poprosiłam o zestaw do malowania: blok rysunkowy, blok z kolorowymi kartkami, nożyczki, klej, kredki. W pierwszy dzień świąt siedziałam ze starszą siostrą w pokoju, mama była w kuchni z sąsiadką. W pewnej chwili poczułam, że musimy z siostrą iść do mamy. Gdy po chwili wróciłyśmy do pokoju, pod choinką leżał mój wymarzony zestaw. Teoretycznie prezent mogła podłożyć siostra, gdy z pokoju wychodziłyśmy, a ja tego nie zauważyłam. W praktyce tamten dzień sprawił, że choć mam na karku 21 lat, za miesiąc biorę ślub i kredyt na mieszkanie, to nadal wierzę w istnienie Świetego Mikołaja. Po dzis dzień pamiętam, że nożyczki były zielone.

Jedne świeta pamiętam wyjątkowo. Nie, wróć. Nie święta. Te zawsze były takie same. Pamiętam jeden prezent...
Od małego byłam świadoma, że jesteśmy biedną rodziną. Mimo to miałam wszystko, czego dziecku potrzeba. Nie prosiłam więc o drogie lalki czy wyjazdy do Disneylandu. List do Mikołaja zawsze bardziej był listem pełnym życzeń dla niego, niż listą tego, czego chcę....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wigilia to dzień na który czeka się cały rok, przynajmniej tak było zawsze w moim przypadku. W moim domu prezenty rodzaje się na 6 grudnia, na Mikołaja. Ten specyficzny dzień wigilii nie był jednak pozbawiony magi prezentu. Wedle tradycji jaka Wigilia, taki cały rok. I od rana rozpoczynała się słodka, spokojna ''rywalizacja'', o to kto będzie lepszy, uprzejmiejszy, milszy, nie zdenerwuje rodziców, przez cały dzień będzie chodzącym ideałem. Święta to magiczny czas, kiedy zwierzęta mówią ludzkim głosem. Często ludzie o tym zapominają. Mimo iż jest już dużo starsza i nie wierzę w te przesądy, to w dniu wigilii nadal staram się być kimś lepszym niż normalnie. I najpiękniejszym prezentem była właśnie ta pochwała i satysfakcji z małego zwycięstwa nad swoją naturą... I do dziś ma to ogromny wpływ na Wigilię. Nie prezenty ale ten duchowy wymiar świat i zapachy przywołujące wspomnienia....

Wigilia to dzień na który czeka się cały rok, przynajmniej tak było zawsze w moim przypadku. W moim domu prezenty rodzaje się na 6 grudnia, na Mikołaja. Ten specyficzny dzień wigilii nie był jednak pozbawiony magi prezentu. Wedle tradycji jaka Wigilia, taki cały rok. I od rana rozpoczynała się słodka, spokojna ''rywalizacja'', o to kto będzie lepszy, uprzejmiejszy, milszy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepszy prezent gwiazdkowy...moze telefon,w koncu najdroższy...a moze laptop,w koncu najnowszy...nie...moze te drogie buty? Nie,tez nie.
Mam! Wielki zestaw kredek. Tak dobrze czytasz,zwykłych drewnianych kredek. Jak je tylko zobaczyłam oczy mi sie zaświeciły i od tego dnia rozpoczęłam przygodę z rysunkiem.

Najlepszy prezent gwiazdkowy...moze telefon,w koncu najdroższy...a moze laptop,w koncu najnowszy...nie...moze te drogie buty? Nie,tez nie.
Mam! Wielki zestaw kredek. Tak dobrze czytasz,zwykłych drewnianych kredek. Jak je tylko zobaczyłam oczy mi sie zaświeciły i od tego dnia rozpoczęłam przygodę z rysunkiem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Moje najmocniejsze wspomnienie dotyczy oczekiwania na Św. Mikołaja. Otóż któregoś roku bardzo, ale to bardzo chciałam nakryć Mikołaja, żeby się upewnić, że to on, a nie rodzice przynoszą prezenty pod choinkę. Co jakiś czas zaglądałam do dużego pokoju pod choinkę i przez okno, żeby dostrzec sanie na niebie. I nic, mimo że pierwsza gwiazdka już zaświeciła. Pilnowałam też ukradkiem rodziców, żeby wiedzieć gdzie są i co robią. No i nadszedł czas, że kazała mi mama iść na górę ubrać się ładnie do kolacji. Poszłam, ale po chwili po cichu zeszłam do pokoju sprawdzić czy oby celowo się mnie nie pozbyli. I co się okazało? Że rodzice poszli za mną też się przebrać i cały czas byli na górze, a w tym czasi, w ciągu chyba 10 sekund na dole pod choinką pojawiły się prezenty. Byłam w szoku, rodzice też. To były najbardziej magiczne święta ze wszystkich.

Moje najmocniejsze wspomnienie dotyczy oczekiwania na Św. Mikołaja. Otóż któregoś roku bardzo, ale to bardzo chciałam nakryć Mikołaja, żeby się upewnić, że to on, a nie rodzice przynoszą prezenty pod choinkę. Co jakiś czas zaglądałam do dużego pokoju pod choinkę i przez okno, żeby dostrzec sanie na niebie. I nic, mimo że pierwsza gwiazdka już zaświeciła. Pilnowałam też...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój najwspanialszy prezent gwiazdkowy w życiu to... szafa. Moje święta były w ogóle zadziwiająco meblowo nacechowane. Wigilia w naszej rodzinie to był czas dzielony między trzy stoły: u rodziców mamy, u ojca taty oraz u mamy taty (nie mieszkali razem).

Stół u rodziców mamy to były dwa połączone stoły, z przepisowym siankiem pod obrusem, przytłoczone smakołykami i nalewkami. Tłoczno było też wokół stołu, nigdy nie starczyło miejsca dla całej rodziny, my - dzieci - zwykle jedliśmy z doskoku, na kanapie, przy ławie, kruszyliśmy ciastkami po dywanie, wszędzie pachniały skórki mandarynek, było głośno i radośnie.

Stół u babci był tak potężny, że zajmował cały oddzielny pokój w amfiladzie starego, drewnianego domu. Rzadko zakrywał go obrus - jako dziecko byłam przekonana, że to dlatego, że trudno było znaleźć tak wielki obrus. Stół był wielki i pusty, wszystkie dania nakładaliśmy w kuchni z bratem i ciocią i nosiliśmy kolejno talerze gościom. Trzeba było siedzieć prosto, wszystko miało "zniknąć" z talerza, pachniało pastą do podłóg, a stare krzesła wypchane jakimś włosiem kłuły przez rajstopy.

Stół dziadka był okrągły, z trudem mieściły się na nim brązowe, kamionkowe talerze, a środek zawsze zajmowała chińska waza pełna wierzbowych bazi. Krzesła u dziadka były cudownie wygodne, z musztardową, aksamitną tapicerką, którą chciało się ciągle wygładzać palcami.

A w sypialni obok było pianino. I szafa. Wnękowa, z półkami obitymi ceratą i z drzwiami malowanymi białą, olejną farbą. Nigdy nie zwracałam na nią uwagi, dolne półki były zakurzone i zawierały zwykle jedynie kilka długonogich pająków. Nigdy, aż do tej pamiętnej Wigilii, jakieś 20 lat temu, kiedy ojciec otworzył tę szafę i przystawił do niej odrapany stołek. Zawołał mnie, wszedł na stołek i wtedy zaczęła się magia. Z górnych półek, do których mój wzrok jeszcze wtedy "nie sięgał", zaczął garściami ściągać książki. Stare, zakurzone, w miękkich, pożółkłych okładkach. Nie nadążałam z przeglądaniem. Tato wciąż sięgał po więcej, a wokół mnie rosły stosiki książek. Powiedział mi, że to książki jego dzieciństwa i młodości, a teraz będą moje. Patrzyłam na tytuły, łapczywie usiłując z nich wyczytać, co za przygody na mnie czekają. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, jakie skarby mam przed oczami. Tę Wigilię spędziłam na podłodze pod drzwiami szafy, przeglądając każdą pachnącą starością książkę. Widzę te okładki do dziś: Ucho od śledzia, Tajemnica Zielonej Pieczęci, Sposób na Alcybiadesa, Do przerwy 0:1, Mały Bizon, Naprzód, wspaniali!, Awantura w Niekłaju, Siódme Wtajemniczenie, Biały Kieł, Czarne Stopy, Wakacje z duchami, Głowa na tranzystorach... To ta szafa i ta Wigilia sprawiła, że świat książek pochłonął mnie doszczętnie, a Mikołaj doprawdy już nie miał z czym podskoczyć mojemu ojcu;) Każdemu życzę takiego Sezamu książek. A może sami zostawmy naszych dzieciom taki skarbiec? Pozdrawiam wszystkich miłośników książek!:)

Mój najwspanialszy prezent gwiazdkowy w życiu to... szafa. Moje święta były w ogóle zadziwiająco meblowo nacechowane. Wigilia w naszej rodzinie to był czas dzielony między trzy stoły: u rodziców mamy, u ojca taty oraz u mamy taty (nie mieszkali razem).

Stół u rodziców mamy to były dwa połączone stoły, z przepisowym siankiem pod obrusem, przytłoczone smakołykami i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam do dzisiaj jak przed Świętami Bożego Narodzenia siostra wracała do domu i strasznie nalegała bym zeszła na dół i pomogła wnosić paczki. Byłam już wtedy za duża na Mikołaja czy Gwiazdki przynoszące prezenty i byłam bardzo zadziorną nastolatką... Zupełnie niechętną na wnoszenie prezentów po schodach, czy jakiekolwiek świętowanie ;) Po namowach zeszłam na dół nonszalancko, pokazując ile mnie to kosztuje, a siostra podała mi różowo-biały kocyk. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie kiedy z tego kocyka spojrzały na mnie błyszczące oczka i kudłaty łepek. Mój wymarzony... Nic dziwnego, że jako zbuntowana nastolatka dałam się ułaskawić na okres Świąt ;)

Pamiętam do dzisiaj jak przed Świętami Bożego Narodzenia siostra wracała do domu i strasznie nalegała bym zeszła na dół i pomogła wnosić paczki. Byłam już wtedy za duża na Mikołaja czy Gwiazdki przynoszące prezenty i byłam bardzo zadziorną nastolatką... Zupełnie niechętną na wnoszenie prezentów po schodach, czy jakiekolwiek świętowanie ;) Po namowach zeszłam na dół...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej