Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka
Mika
Grace-Mary
Renax
Buka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka
Mika
Grace-Mary
Renax
Buka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

„Dama Kameliowa” Aleksandra Dumasa(syna).

Jak to mówią, życie pisze scenariusze. Tak samo zdarzyło się i w tym przypadku. Najpierw była zwykła ludzka historia, gorąca miłość, cierpienie i śmierć. Potem książka. A co z kobietą, która zawładnęła sercem pisarza i dzięki której powstała ta wzruszająca powieść?

5 lutego 1847 roku, Marie Duplessis, królowa półświatka w Paryżu, zmarła na gruźlicę, opuszczona i samotna. W ciągu kilku tygodni od jej śmierci, wszystkie rzeczy zostały sprzedane, by spłacić jej ogromne długi.
Mit zaczął nabierać kształtów. Kim była Marie Duplessis, że tak podziałała na ludzką wyobraźnię? I to nie tylko syna jednego z największych francuskich pisarzy, ale kompozytorów i choreografów XIX i XX wieku. Jak wielkie to było uczucie, świadczy to, że powieść powstała zaledwie w rok po śmierci Marie...

Bohaterka książki, Małgorzata Gautier, stała się pierwowzorem Violetty w operze Verdiego „La Traviata”, powstałej na podstawie „Damy Kameliowej”. Scena balu nawiązuje do przyjęć, jakie Marie urządzała w swoim mieszkaniu. Jej suknie, włosy zazwyczaj były przyozdobione kwiatami kamelii, stąd przydomek, jaki nadał jej Paryż i utrwalił Dumas. Marie przeżyła z pisarzem roczny romans, który zakończył się półtora roku przed jej śmiercią.

Damę Kameliową, dzięki staraniom samego Dumasa, wystawiono na scenie na początku lutego 1852 roku w Paryżu. Sukces był ogromny. Polska premiera odbyła się w 1856 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie.

(więcej o Marie Duplessis na moim blogu)

„Dama Kameliowa” Aleksandra Dumasa(syna).

Jak to mówią, życie pisze scenariusze. Tak samo zdarzyło się i w tym przypadku. Najpierw była zwykła ludzka historia, gorąca miłość, cierpienie i śmierć. Potem książka. A co z kobietą, która zawładnęła sercem pisarza i dzięki której powstała ta wzruszająca powieść?

5 lutego 1847 roku, Marie Duplessis, królowa półświatka w...

Bez wątpienia "Pantaleon i wizytantki". W tej powieści mistrza Llosy zawód kurtyzany przedstawiony został nie jako smutna konieczność i tragedia jednostki, ale jako tło refleksji na temat armii i struktur władzy. Autor opisał w analityczny sposób starania kapitana Pantaleona Pantoi na rzecz wprowadzenia porządku w siłach lądowych Peru, w których panoszy się plaga gwałtów popełnianych przez żołnierzy. Narzędziem walki z sytuacją Noblista uczynił właśnie Służbę Wizytantek. Bohater traktuje przypisane mu zadanie z niezwykłą starannością i oddaniem. Dochodzi do kuriozalnych sytuacji, w których poprzez empiryczne testy przeprowadzone na własnej żonie Pantaleon bada warianty funkcjonowania nowego systemu w armii. W momencie dopracowania Strategii w najdrobniejszych szczegółach, następuje niezrozumiałe dla bohatera zaniechanie planowanej operacji.
Książka w sposób satyryczny uwidacznia schematy życia w kłamstwie i hipokryzji. Osoba, którą w tym wypadku reprezentuje Pantaleon, traktowana jest jako jednostka niezdolna do logicznego myślenia i działania wbrew przyjętym zwyczajom i rozkazom.
Największym siłą książki jest charakterystyczna dla Llosy przeplatana narracja, znana z "Rozmowy w Katedrze". Przemieszczanie się między różnymi przestrzeniami czasowymi i lokalizacyjnymi Llosa opanował do perfekcji i jak żaden inny pisarz potrafi nimi zachwycać po dzień dzisiejszy. Ilekroć mam okazję komuś książkę podarować, zawsze pada właśnie na tę, niedługą acz wielce zabawną, oryginalną i głęboką powieść.

Bez wątpienia "Pantaleon i wizytantki". W tej powieści mistrza Llosy zawód kurtyzany przedstawiony został nie jako smutna konieczność i tragedia jednostki, ale jako tło refleksji na temat armii i struktur władzy. Autor opisał w analityczny sposób starania kapitana Pantaleona Pantoi na rzecz wprowadzenia porządku w siłach lądowych Peru, w których panoszy się plaga gwałtów...

Dla mnie taką postacią i książką jest Fantyna, matka Kozety z "Nędzników" Victora Hugo. To jeden z moich ulubionych pisarzy, a "Nędznicy" to jedna z moich ukochanych powieści. Oczywiście każdy słyszał o twórczości wielkiego przedstawiciela francuskiego romantyzmu, ale dla mnie pierwszym kontaktem z powieścią było porządkowanie biblioteki po zmarłym dziadku, kryptohumaniście (bo piastował za komuny zbyt wysokie stanowisko, by się z zamiłowaniem do literatury obnosić). Zakochałam się z miejsca w tym obrazie zdegenerowanego społeczeństwa, na którego tle nieco wyidealizowani bohaterowie starają się wydobyć z siebie iskierkę humanizmu. Oczywiście i Fantyna padła ofiarą tej maniery, choć z drugiej strony która matka nie oddałaby swoich włosów, zębów i czci dla własnej córki?

Dla mnie taką postacią i książką jest Fantyna, matka Kozety z "Nędzników" Victora Hugo. To jeden z moich ulubionych pisarzy, a "Nędznicy" to jedna z moich ukochanych powieści. Oczywiście każdy słyszał o twórczości wielkiego przedstawiciela francuskiego romantyzmu, ale dla mnie pierwszym kontaktem z powieścią było porządkowanie biblioteki po zmarłym dziadku, kryptohumaniście...

Przypomniała mi się Baryłeczka[bookLink]273716|Baryłeczka[/bookLink] Guya de Maupassant, w którym tytułowa i kluczowa bohaterka jest właśnie prostytutką, choć przewrotny pisarz za jej pomocą dokonał krytyki reszty francuskiego społeczeństwa.

Historia Baryłeczki rozgrywa się we Francji, zimą 1870 roku. Z powodu inwazji wojsk pruskich, grupa mieszkańców Rouen udaje się w podróż dyliżansem do innego miasta. Wśród podróżnych znajdują się zamożne małżeństwa, zakonnice i prostytutka zwana - ze względu na nieco zaokrągloną sylwetkę - Baryłeczką.

Towarzystwo dociera do oberży, gdzie napotyka na oddział pruski. Oficer oddziału pozwala odjechać Francuzom w dalszą podróż tylko pod warunkiem, że Baryłeczka spędzi z nim noc. Mimo uprawiania najstarszego zawodu świata, bohaterka unosi się patriotyczną dumą i odmawia okupantowi. Początkowo jej reakcja spotyka się z uznaniem współpodróżnych, ale gdy mijają dni, kolejne osoby (nawet zakonnice!) namawiają dziewczynę do zmiany zdania. Wszyscy przekonują ją, że w takich okolicznościach oddanie się Niemcowi nie będzie niczym złym.

Ostatecznie Baryłeczka ulega namowom grupy, spędza noc z Niemcem, który następnego dnia pozwala na odjazd dyliżansu. Siedząc w kabinie - wszyscy podróżni okazują Baryłeczce pogardę!

De Maupassant pokazuje w tym utworze ludzką obłudę, interesowność i moralny relatywizm. Najbardziej szczerą, pomocną i wierną swoim wartościom pozostaje – paradoksalnie – prostytutka Baryłeczka.

Przypomniała mi się Baryłeczka[bookLink]273716|Baryłeczka[/bookLink] Guya de Maupassant, w którym tytułowa i kluczowa bohaterka jest właśnie prostytutką, choć przewrotny pisarz za jej pomocą dokonał krytyki reszty francuskiego społeczeństwa.

Historia Baryłeczki rozgrywa się we Francji, zimą 1870 roku. Z powodu inwazji wojsk pruskich, grupa mieszkańców Rouen udaje się w...

Najbardziej zapadła mi w pamięć oraz wycisnęła ogromne ilości łez książka Potęga miłości[bookLink]48968|Potęga miłości[/bookLink].
Moje życie (jak wielu) nie było łatwe, a ta książka była w nim przełomem. Zrozumiałam, że absolutnie wszystko może się zmienić.
Książka opowiada o młodej kobiecie sprzedanej w dzieciństwie do domu publicznego. Po kilku latach poznaje mężczyznę, który za namową samego Boga chce ją uratować przed takim życiem jakie miała do tej pory. Książka ukazuje, że przeszłość tak bardzo prześladuje człowieka, że nawet jeśli ktoś wyciąga do nas pomocną dłoń, czyniąc to z bezinteresownością, jak również miłością, nie potrafimy jej przyjąć, wracaąc do czegoś czym się brzydzimy. Jest to jak nałóg.

Najbardziej zapadła mi w pamięć oraz wycisnęła ogromne ilości łez książka Potęga miłości[bookLink]48968|Potęga miłości[/bookLink].
Moje życie (jak wielu) nie było łatwe, a ta książka była w nim przełomem. Zrozumiałam, że absolutnie wszystko może się zmienić.
Książka opowiada o młodej kobiecie sprzedanej w dzieciństwie do domu publicznego. Po kilku latach poznaje mężczyznę,...

 [bookCover]48968|Potęga miłości[/bookCover]

Cathy Ames z "Na wschód od Edenu" Johna Steinbecka jest postacią, która chyba najbardziej utkwiła mi w pamięci. Zapewne dlatego, że stanowi ona całkowite przeciwieństwo typowej prostytutki, która zwykle kojarzy się z biedną, głodną, samotną i pokrzywdzoną przez los dziewczyną, którą warunki życia zmuszają do "sprzedawania" swojego ciała. Taką, która jest wykorzystywana przez "tych złych" mężczyzn i nie ma prawa do sprzeciwu.
U Steinbecka jest inaczej. Cathy to wyrachowana manipulantka, która po trupach dąży do celu. Świadoma swojej urody knuje intrygi i wykorzystuje ludzi. Będąc już żoną Adama i po urodzeniu bliźniaków, opuszcza dom i trafia do burdelu panny Faye, nie po to, by przetrwać, ale po to, by zagarnąć jej interes. Robi tak ogromne wrażenie na pannie Faye, że ta czyni ją swoją spadkobierczynią. Ale Cathy zaczyna ją stopniowo podtruwać i po jej śmierci przejmuje interes, czyniąc z tego miejsca jaskinię rozpusty.
Postać Cathy to prawdziwy diabeł wcielony o czarującej powłoce, świetnie pomyślany i wykreowany przez autora. Co więcej w uznanej serialowej ekranizacji w jej rolę wcieliła się młoda i piękna Jane Seymour. Zarówno Steinbeck, jak i ekranizacja sprawiają, że o Cathy naprawdę trudno jest zapomnieć:)

Cathy Ames z "Na wschód od Edenu" Johna Steinbecka jest postacią, która chyba najbardziej utkwiła mi w pamięci. Zapewne dlatego, że stanowi ona całkowite przeciwieństwo typowej prostytutki, która zwykle kojarzy się z biedną, głodną, samotną i pokrzywdzoną przez los dziewczyną, którą warunki życia zmuszają do "sprzedawania" swojego ciała. Taką, która jest wykorzystywana...

Pierwsza książka, która przyszła mi na myśl, jest nie tylko zgodna z tematem, ale również jedną z najlepszych jakie kiedykolwiek czytałam. Mam na myśli „Szkarłatny płatek i biały” autorstwa Michela Fabera. W tej powieści prostytutka, Sugar, jest główną bohaterką. Zachwycona lekkością pióra, podążałam ulicami XIX-wiecznego Londynu, obserwując najgorsze zakamarki. Zachłannie poznawałam Sugar, jej charakter, przemyślenia, plany, skrupulatne dążenie do celu. Czy kurtyzana jest w stanie stopić serce swojego klienta? Jeśli jest błyskotliwa, oczytana i czarująca…
Poza tym, autor prowadzi nas do innych ludzi, których możemy poznać pukając do drzwi również tych najobskurniejszych miejsc.
Nawet nie wiem, czy mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę… To jest tak, jak ze smacznym, ale okrutnie mocnym alkoholem – ani się spostrzeżesz jak skończysz, a następnego dnia nie możesz wyleczyć kaca.

Pierwsza książka, która przyszła mi na myśl, jest nie tylko zgodna z tematem, ale również jedną z najlepszych jakie kiedykolwiek czytałam. Mam na myśli „Szkarłatny płatek i biały” autorstwa Michela Fabera. W tej powieści prostytutka, Sugar, jest główną bohaterką. Zachwycona lekkością pióra, podążałam ulicami XIX-wiecznego Londynu, obserwując najgorsze zakamarki. Zachłannie...

Główna i tytułowa bohaterka opowiadania Baryłeczka Guya de Maupassanta, korpulentna Elżbieta Rousset jest prostytutką i poniekąd z powodu „pełnionego” przez siebie zawodu jest odrzucona przez elitę wspólnej, towarzyskiej podróży, której finalnym celem ma być bezpieczne dotarcie do miejsca, gdzie nie grozi wszechobecna zawierucha wojenna. Niczym niewyróżniająca się dziewczyna, z powodu swojej tuszy zwana Baryłeczką, jest postacią tragiczną, podwójnie i perfidnie wykorzystaną: raz wewnętrznie, duchowo przez współtowarzyszy podróży, drugi raz: fizycznie, cieleśnie przez wojskowego oficera. Usilnie nakłaniana przez zakonnice do nierządu, Elżbieta staje się kartą przetargową w interesach, których finalnym efektem ma być zgoda na opuszczenie oberży. Dziewczyna, pod presją czasu, ulega żądaniom elity i przystaje na warunki: przez jedną noc będzie własnością oficera. Tym samym, Baryłeczka raz po raz zostaje odarta „z siebie” i wbrew sobie: raz przez ludzi, których myślała, że znała i raz przez żołnierza, którego nie planowała poznać. Pomimo poświęcenia, emocjonalnego i seksualnego wykorzystania, nie zaskarbia sobie szacunku u podróżujących: jest szykanowana, odmawia się jej nawet kawałka chleba, gdy ona sama wcześniej hojnie dzieliła się swoim jedzeniem. Patrzy się na nią pogardą, choć dopiero co zmuszono ją do prostytucji, przed którą się wzbraniała. Elżbieta-prostytutka to postać na wskroś przejmująca i niejednoznaczna. Pomimo pełnionego zawodu, współczuje się jej, a nie jak powinno – osądza. Smutne są jej losy i smutne są jej zmagania z życiem. Jej los uczy pokory w podejmowaniu decyzji, które nie będą podejmowane wbrew naszej naturze.

Główna i tytułowa bohaterka opowiadania Baryłeczka Guya de Maupassanta, korpulentna Elżbieta Rousset jest prostytutką i poniekąd z powodu „pełnionego” przez siebie zawodu jest odrzucona przez elitę wspólnej, towarzyskiej podróży, której finalnym celem ma być bezpieczne dotarcie do miejsca, gdzie nie grozi wszechobecna zawierucha wojenna. Niczym niewyróżniająca się...