Nagrody otrzymują:
Patrycja
Marta
Vianne
smakuje-jak-kurczak
Nadis

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Patrycja
Marta
Vianne
smakuje-jak-kurczak
Nadis

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy we wtorek.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy we wtorek.

Patrzę w niebo – skończoność, nieskończoność – i to prawda i tamto nie do zaprzeczenia. Wszystko ma swój kres. Gdzieś zawsze znajduje jakaś granica. Ale co jest za tą ostatnią gwiazdą? Za kresem kresów? Układam delikatnie swój cenny pakunek. Faktura która się nie odkształci. Skręty i zakręty, wokół i w środku wijąc się i falując delikatnie linia tworzy ten niezmienny piękny kształt. Ale puk! I wszystko idzie na bruk! Zniszczone, pęknięte zaledwie jednym stuknięciem! Twardość z akompaniamentem delikatności. Świat pełen sprzeczności w swojej logiczności. Pytania są kluczem a nie odpowiedzi. One nie pozwalają umysłu zbyt prostym rozwiązaniem uwięzić. Powiem wam jak na spowiedzi kto mnie dzisiaj odwiedził. Dziwna postura - trochę jak u płaskonura. Czarne koszmarne skrzydła miała ta poczwara przebrzydła. Cztery odnóża pomagały jej w podróżach. Wokół szyi pióra, ale takie że sama ara mieć by takie chciała. No i oczywiście trąba, a przy niej coś na kształt małego czułka, na końcu którego jest taka mała kulka. Na przemian ćwierka, miauczy i fuka. Taka to ciekawa sztuka. – Czego ty tu szukasz? – nagle do mnie to coś wyduka. Widzi że coś mi wyraźnie w kieszeni ugrzęzło i zrobiło ze mnie niepokoju więźnia. Moje palce zachowują się wzorowo i nerwowo nadal dzielnie w kieszeni mojej głębi walczą o odnalezienie tego czego zgubienie tak mnie gnębi. Wołam głośno należycie:– Wezwij policję, bo mi gdzieś zginęło życie! – Nic nie ma? Czysto, pustka, utknąłeś w niebycie? Pomogę ci odnaleźć to twoje życie. Kilka napojów ma dar, aby dać ci magiczny czar. Czerwonych, zielonych i niebieskich są barw. Z każdego jeden łyk pomoże ci w mig. Czerwony ogień z paszczy lwa energię ci da. Zieleń spokój oznacza i oczyszczeniem cię naznacza. Czarny smok po błękitnej taśmie pewnie kroczy i w każdą stronę czujnie zwraca oczy – przy jego bacznej straży nic złego ci nie grozi! Oślepiający blask oczy kłuje? Jasny promień zaświecił prosto w oczy! Bezbarwność trzy kolory łączy. Każdy promień ferię kilku barw w sobie skrywa i tak właśnie w życiu bywa.Trzeba odkryć co głębiej się skrywa. Magia to natura. Cudowna mikstura to zwykłych rzeczy struktura. Rooibos,Matcha,Oolong z kilku punktów świata podąża potrójna wielobarwna poświata.Różne kultury, miejsca, zwyczaje, właściwości i ludzie jak w soczewce skupieni nagle w jednej są strukturze – wspólnej jednego świata kulturze. Globus, mapa – czy szukanie czegoś czego być może nie ma to nie czasu strata? Ile nasza wędrówka przez życie jest wysiłku warta?

Patrzę w niebo – skończoność, nieskończoność – i to prawda i tamto nie do zaprzeczenia. Wszystko ma swój kres. Gdzieś zawsze znajduje jakaś granica. Ale co jest za tą ostatnią gwiazdą? Za kresem kresów? Układam delikatnie swój cenny pakunek. Faktura która się nie odkształci. Skręty i zakręty, wokół i w środku wijąc się i falując delikatnie linia tworzy ten niezmienny piękny...

Nikt nigdy nie podejrzewałby, że pan Mściwój Piszczyk*, poseł na Sejm VII kadencji, wiedzie koczowniczy tryb życia. Wręcz przeciwnie – ten rumiany, brzuchaty mężczyzna, obdarzony sumiastym wąsem, błyszczącą łysiną i tubalnym głosem, stanowi zaprzeczenie naszego wyobrażenia o włóczędze. Zawsze pod krawatem, zawsze w przyciasnych marynarkach i w spodniach, których nogawki rolują się na wypolerowanych na błysk półbutach – sejmowy elegant za niewielkie pieniądze. Jednak tak naprawdę to włóczykij pierwszej wody! Aby się o tym przekonać, wystarczy przestudiować jego życiorys.

Urodzony we wczesnych latach 50., Mściwój Piszczyk spędził młodość względnie szczęśliwie (jego ojciec był z zawodu dyrektorem!) - chodził na pochody pierwszomajowe, zapisał się do Partii i wraz z innymi towarzyszami gorąco deklarował, że pomoże towarzyszowi Gierkowi. Jego kariera polityczna rozwijała się wspaniale, a jego finanse przedstawiały się nader zadowalająco. Jednak w latach 90., gdy sytuacja w kraju uległa drastycznej zmianie, poseł Piszczyk zrozumiał w swej niezwykłej bystrości, że czas radosnego śpiewania „łubu dubu, niech nam żyje prezes naszego klubu” już minął i czas przedsięwziąć drastyczne kroki, by utrzymać się na powierzchni: szybciutko zmienił opcję polityczną, czym zapewnił sobie mandat poselski na kolejne cztery lata. I tak oto rozpoczęła się jego nieustanna tułaczka. Od tej pory niestrudzony Piszczyk, w trosce o swoją sytuację materialną, przechodził z jednej partii do drugiej, w żadnej nie zagrzewając miejsca. W pocie czoła romansował z lewicą, stał z rolnikami na barykadach (sam pochodził z miasta, ale kto by się tam przejmował!), entuzjastycznie klaskał i śpiewał na urodzinach Pewnego Toruńskiego Radia, z pełnym przekonaniem chciał zrobić z Polski drugą Irlandię, kategorycznie żądał legalizacji marihuany, sprzeciwiał się aborcji, popierał aborcję, sprzeciwiał się in vitro, popierał in vitro, a ostatnio głośno krzyczy, że należy jak najszybciej zlikwidować podatek dochodowy.

Oto Mściwój Piszczyk. Prawdziwy polityczny nomad.

*Wszelkie podobieństwo do osób i zdarzeń jest całkowicie przypadkowe i zupełnie niezamierzone.

Nikt nigdy nie podejrzewałby, że pan Mściwój Piszczyk*, poseł na Sejm VII kadencji, wiedzie koczowniczy tryb życia. Wręcz przeciwnie – ten rumiany, brzuchaty mężczyzna, obdarzony sumiastym wąsem, błyszczącą łysiną i tubalnym głosem, stanowi zaprzeczenie naszego wyobrażenia o włóczędze. Zawsze pod krawatem, zawsze w przyciasnych marynarkach i w spodniach, których nogawki...

Otwieram oczy. Pierwszy świadomy oddech, żyję. Moja ręka machinalnie wędruje w prawo. Trafiam na pierś. Miękka, ciepła. Porusza się miarowo. Witamy w rzeczywistości, w której mężczyzna dotykając kobiecej piersi nad ranem sprawdza czy jego partnerka oddycha zamiast tego czy ma ochotę na sex. Budzę pozostałych i wyruszamy. Horyzont nadal jest czysty. Za nami, widać pozostałości statku kosmicznego, który nas tu sprowadził. Nie wiemy co się dzieje, ale jedno jest pewne, coś się spieprzyło. Mieliśmy wylądować na K50. Miały czekać na nas łaziki i dalsze instrukcje.
Żenia siedzi przed wejściem do habu. Ma założony hełm i nie widzę jego twarzy ale wiem jaki ma wyraz. Jest wku**wiony. Wszyscy jesteśmy, ale on najbardziej. Był dumny z tego, że NASA wybrała go do programu Quant 5. Był przekonany, że jest drugim Gagarinem. Podchodzę do niego, milczymy do siebie przez dłuższą chwilę. Ze swojego namiotu wychodzi Salgado. Poznaję go po wzroście, facet ma prawie dwa metry. Uzgadniamy kierunek marszu i zwijamy sprzęt. Przed nami wiele godzin drogi. Chcielibyśmy wiedzieć co poszło nie tak i dlaczego zamiast w naukowym raju wylądowaliśmy na pustyni. Borkovsky cały czas dłubie przy czymś co wygląda jak laptop z lat 80. Gada do siebie w swoim języku. Często powtarza jedno słowo, chyba przekleństwo, na literę "k". Nie wiem co to znaczy, ale chyba nic dobrego.
Po pięciu godzinach marszu znajdujemy idealne miejsce na rozbicie obozu. Z płaskiego podłoża wypiętrzają się pagórki. Osłonią nas przed wiatrem.
Paul nagle przybiega do mnie i wrzeszczy coś niezrozumiale. Opamiętuje się dopiero kiedy Salgado łapie do w pasie i podnosi. Prosi żebyśmy weszli do habu bo najprawdopodobniej wie gdzie jesteśmy i jak się skontaktować z Houston. Dureń, robi nadzieję. Jesteśmy tu od trzech tygodni a zapasy się wyczerpują.
Przeciskamy się przez śluzę. Siadamy w głównej sali a mały polak chodzi nerwowo. Wie gdzie jesteśmy. To planeta Z8, jak dotąd nie zbadana. Nie ma pojęcia jak nas wydostać ale zgodnie z jego obliczeniami za 13 minut powinniśmy uzyskać kontakt z Ziemią. Pierwszy raz od dawna czuję nadzieję. Wgapiam się w ekran komputera i czekam aż pojawi się na nim znajoma gęba.
Zaczynam odchodzić od zmysłów. Na ekran laptopa wysypują się okienka. Paul doskakuje do komputera i naciska dziesiątki klawiszy. Oddycha ciężko a ja czuję się bezsilny. Chcę bezwładnie opaść na fotel i zanurzyć się w rozpaczy kiedy nagle dochodzi mnie znajomy głos, lekko zniekształcony. To nikt inny tylko Randy. Wracamy.

Otwieram oczy. Pierwszy świadomy oddech, żyję. Moja ręka machinalnie wędruje w prawo. Trafiam na pierś. Miękka, ciepła. Porusza się miarowo. Witamy w rzeczywistości, w której mężczyzna dotykając kobiecej piersi nad ranem sprawdza czy jego partnerka oddycha zamiast tego czy ma ochotę na sex. Budzę pozostałych i wyruszamy. Horyzont nadal jest czysty. Za nami, widać...

Wiecie, jak to jest mieć własny dom? Takie miejsce, które jest tylko dla nas. Gdzie możemy się schronić przed całym światem, uciec na chwilę, gdzie ma się swoją własną przestrzeń, której nikt nam nie narusza i w której możemy czuć się swobodnie. To cudowne miejsce, które daje uczucie stabilizacji. Gdziekolwiek byśmy się nie znaleźli, wiemy, że gdzieś tam, daleko, czeka na nas dom.
Nasz własny, prywatny i osobisty.
Czy mogę uznawać się za szczęściarza, kiedy powiem, że miałem już bardzo wiele domów?
Pewnie jest to marzeniem wielu osób. Moim chyba też kiedyś było. Dawno temu, uznałem... a, po co mieć jedno swoje miejsce cały czas i popadać w nudę, jak można mieć ich kilka? Albo zmieniać jak rękawiczki?
Kiedyś na imprezie podszedłem do pewnej dziewczyny i spytałem się jej:
- Cześć, czy mogę zamieszkać w Twoim sercu?
Na myśl o tym, jak tandetny to był tekst to dziś mnie skręca.
Ale, co ciekawe, zadziałał.
Zostałem lokatorem w bardzo przyjemnym mieszkaniu. Miało sporo ciepła, a to bardzo ważne. Było bardzo ładne i z klasą. Chciałem je trochę poprawić i poprzestawiać parę rzeczy, ale to nie odbiło się dobrze na nim. Musiałem się wyprowadzić.
Kolejny dom zaintreresował mnie swoim wyglądem. Swoim oszałamiającym wyglądem, który przyciągał jak magnes każdego bezdomnego takiego jak ja. Zamieszkałem tam. Niestety, nie byłem jedynym lokatorem. Znowu musiałem się wynieść.
Kolejny mój dom był bardzo przestronny. Dawał mi mnóstwo przestrzeni, które najpierw była fajna, ale potem stała się dla mnie ciężarem. W domu nie czułem ani trochę ciepła. Ponownie się wyniosłem.
Potem mieszkałem w trzech domach naraz. Było to trudne, ale mając doświadczenie w koczowniczym życiu dało się to pogodzić. Dopiero wtedy poczułem czym tak naprawdę jest takie życie.
Znalazłem inny dom. Był ładny, przestronny, wygodny i ciepły. Pierwsze dni były naprawdę przyjemne. Niestety, dom zaczął mnie osaczać. Sprawiał wrażenie, że chce mnie zatrzymać w środku. Niechętnie pozwalał na wyjścia. Właściwie najlepiej by było, gdybym siedział w nim cały czas.
Ponownie się wyprowadziłem, choć teraz było to nieco trudniejsze.
Od tego czasu jestem bezdomny. To śmieszne, jak na kogoś, kto mieszka całe życie w jednym mieście, ma pracę i przyjaciół. Ale taka jest prawda, że kiedy ktoś chciał mi uchylić swojego serca, bym w nim zamieszkał, ja nie potrafiłem tego wykorzystać.
Choć mam cztery ściany, które mnie otaczają, ja czuję się bezdomny duchowo.

Wiecie, jak to jest mieć własny dom? Takie miejsce, które jest tylko dla nas. Gdzie możemy się schronić przed całym światem, uciec na chwilę, gdzie ma się swoją własną przestrzeń, której nikt nam nie narusza i w której możemy czuć się swobodnie. To cudowne miejsce, które daje uczucie stabilizacji. Gdziekolwiek byśmy się nie znaleźli, wiemy, że gdzieś tam, daleko, czeka na...

Delikatny, ciepły wiatr pieścił jego skórę. Zamknął oczy i uśmiechnął się w stronę słońca, które śmiało wyszło za szarych obłoków.
- Już czas ruszać.- Odparł do siebie. To zdanie stało się jego mantrą i niemalże sposobem na życie. Chwycił swój bagaż podręczny i uczynił kilka kroków. Szedł przed siebie, obserwując monotonny krajobraz, który za każdym razem go zachwycał. Jego zmysły chłonęły wszystko co znajdowała się w okół niego. Wtem zobaczył, że coś poruszyło się w krzakach. Zatrzymał się i zmrużył oczy. Czujnie obserwował wysoką trawę, która ukrywała kogoś lub coś. Powoli zbliżył się do celu - ostrożnie. Okazało się, że był to pies. Ranne zwierzę. Wędrowiec wyjął swoją podręczną apteczkę i staranie opatrzył swojego, jak się późnej okazało towarzysza.
Był wolnym człowiekiem. Przemierzał lądy, o których istota humanoidalna nie miał pojęcia. Puste przestrzenie - pełne życia. Jego podróże były pełne niespodzianek i piękna.
Szaleniec. Chory. Tak do niego mówili. Katatonik. Siedział na wózku inwalidzkim pogrążony w swoim umyśle. On, jednak wiedział, że jest wolny i szczęśliwy.

Delikatny, ciepły wiatr pieścił jego skórę. Zamknął oczy i uśmiechnął się w stronę słońca, które śmiało wyszło za szarych obłoków.
- Już czas ruszać.- Odparł do siebie. To zdanie stało się jego mantrą i niemalże sposobem na życie. Chwycił swój bagaż podręczny i uczynił kilka kroków. Szedł przed siebie, obserwując monotonny krajobraz, który za każdym razem go zachwycał. Jego...

Nie pamięta już, kiedy ostatnio był w domu. Nie czuje takiej potrzeby, od paru lat zmienia miejsce zamieszkania co kilka miesięcy. Nie ma z tym problemu, wręcz przeciwnie – wreszcie czuje, że jego życie nabrało sensu.

Zaczęło się przypadkiem. Znalazł ogłoszenie, zgłosił się i wyjechał. To miała być jednorazowa przygoda, nowe doświadczenie, sposób na złapanie pewnego dystansu do siebie i do świata. Nie przypuszczał, że właśnie znalazł nowy sposób na życie.

Najpierw trafił do przemysłowego miasta w europejskiej części Rosji. Było strasznie zimno – dopiero zaczynał się październik, a temperatury już spadały poniżej zera. Dzień zaczynał się dla niego o 5.30 od dwugodzinnej podróży zatłoczoną marszrutką. Przed ósmą dojeżdżał na miejsce – do miejscowego przedszkola. Później była już tylko ciężka praca – malowanie ścian, grabienie liści, zmywanie dziesiątek naczyń i wreszcie opieka nad dziećmi. Grupa złożona z kilkunastu dzieciaków w wieku od 1,5 do 3 lat wymagała nieustannej uwagi. Trzeba było im zorganizować czas, nakarmić, ubrać, wyprowadzić na spacer. Czasem po prostu przytulić albo opowiedzieć bajkę. A czasem dopilnować, żeby się nawzajem nie pozabijały. Po ośmiu godzinach pracy ledwo trzymał się na nogach, ale lubił ten stan. Uśmiechy dzieciaków były dla niego lepszą nagrodą niż sowite wynagrodzenie w poprzedniej pracy. Wreszcie czuł się potrzebny, czuł, że robi coś pożytecznego. Miał satysfakcję i poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Z czasem nawet ta cholerna zima przestała mu przeszkadzać.

Później wielokrotnie zmieniał miejsca pobytu i otoczenie. Z lodowatej Rosji poleciał do Afryki. Budował studnie w Sudanie Południowym. Uczył angielskiego w szkole na Madagaskarze. W RPA pomagał uchodźcom. Lista miejsc do odwiedzenia i problemów, z którymi postanowił się zmierzyć, rosła z dnia na dzień. Wciąż rośnie.

Nie jest współczesnym Nomadą, jest po prostu wolontariuszem.

Nie pamięta już, kiedy ostatnio był w domu. Nie czuje takiej potrzeby, od paru lat zmienia miejsce zamieszkania co kilka miesięcy. Nie ma z tym problemu, wręcz przeciwnie – wreszcie czuje, że jego życie nabrało sensu.

Zaczęło się przypadkiem. Znalazł ogłoszenie, zgłosił się i wyjechał. To miała być jednorazowa przygoda, nowe doświadczenie, sposób na złapanie pewnego...

- Mili goście, przedstawienie czas zacząć.
Buchnęły języki ognia, a światła skierowano na scenę, na której pojawiły się dwa słonie. Zwierzęta zaprezentowały zgromadzonym swoje umiejętności. Oklaskom i wiwatom nie było końca. Pomiędzy kolejnymi występami clown rozśmieszał publiczność. Dzieci były zachwycone. Ostatnim, popisowym numerem tego wieczora był pokaz akrobacji gwiazd cyrku – Anny i Adama. To dla nich gromadziły się tłumy, to oni byli legendą. Po zakończonym spektaklu artyści spotykali się z fanami. Rozmawiali, śmieli się, żartowali. Panowała wrzawa. Wszyscy byli szczęśliwi tylko nie on.
Eryk, bo o nim mowa był synem Anny i Adama. Wydawać by się mogło, że wypełnia go radość. Były to jednak tylko pozory. Wszyscy mówili mu, że powinien być dumny z tego kim jest i kim są jego rodzice. Owszem, był dumny, tylko nieszczęśliwy. Miał swój barak na kołach. Był to jego prowizoryczny dom. Nie pamiętał jednak żeby kiedykolwiek mieszkał w prawdziwym domu (takim murowanym, połączonym na stałe z ziemią). Nie mógł sobie też przypomnieć czy kiedyś na dłużej zatrzymali się w jednym miejscu z całą ferajną. Marzył żeby gdzieś na świecie zagrzać w końcu miejsce i żyć tak jak ci ludzie, którzy przychodzą na spektakle przygotowywane przez jego towarzyszy. Był wdzięczny rodzicom, za to, że ciągle przy nim są, że ma w nich wsparcie. Był dla nich wszystkim. Miał miłość, nie miał przyjaźni. To bolało go najbardziej.
Nie miał przyjaciela, ale wiedział co to przyjaźń. Zostały mu po niej tylko wspomnienia, do których często wracał myślami. Kiedyś gdy zatrzymali się na jakiś czas, by w okolicy dać parę występów, poszedł zwiedzać miasto. Patrzył na ludzi reperujących płoty przed domami, malujących ściany. Lubił ten widok, który jemu był obcy. Przechodząc, zobaczył chłopaka w jego wieku. Podszedł. Zaczęli grać w piłkę. Tak nawiązała się pierwsza w jego życiu przyjaźń. Każdy dzień pobytu Eryka w mieście chłopcy wykorzystywali na spotkania. Zżyli się ze sobą. Kiedy nadszedł czas wyjazdu Eryka przyjaciele obiecali sobie, że jeszcze kiedyś się zobaczą. Obaj byli nieszczęśliwi, że muszą na razie zerwać ze sobą kontakt, ale nie było innego wyjścia.
Dziś kiedy Eryk przypomniał sobie o tamtych chwilach, postanowił działać. Nie miał nic do stracenia. Ruszył ratować przyjaźń. Spakował piłkę i kilka innych rzeczy. Zostawił rodzicom kartkę z przeprosinami i zapewnieniami, że wkrótce ich odwiedzi. Opuścił barak. Opuścił towarzyszy. Opuścił rodziców. Opuścił koczowniczy tryb życia.

- Mili goście, przedstawienie czas zacząć.
Buchnęły języki ognia, a światła skierowano na scenę, na której pojawiły się dwa słonie. Zwierzęta zaprezentowały zgromadzonym swoje umiejętności. Oklaskom i wiwatom nie było końca. Pomiędzy kolejnymi występami clown rozśmieszał publiczność. Dzieci były zachwycone. Ostatnim, popisowym numerem tego wieczora był pokaz akrobacji...

marzec 2015
Patrzę na plecy Aarona. Trzyma ręce w kieszeniach i spogląda w dół skalistego wąwozu, nad którym dziś się zatrzymaliśmy. Wieczór robi się coraz chłodniejszy, więc otulam się mocniej starą bluzą. Chcę go zawołać, żeby wrócił do samochodu, ale on nie ma już na imię Aaron. Od kilku tygodni ma kolejne imię, kolejne nazwisko i zupełnie nową tożsamość. Tak jak ja.
Wiem, że Aaron nie przyjdzie od razu, bo musi się upewnić, że w pobliżu nie ma nikogo, więc opieram się wygodniej i spoglądam w szarzejące niebo. Zaczynam wspominać ostatnie siedem lat.

styczeń 2014
– Proszę, może jakoś nam się uda – szepczę, ocierając zapłakaną twarz.
– Do ciężkiej cholery, Jen, czyś ty oszalała? Jak ty to sobie wyobrażasz?
Aaron krąży po pokoju motelowym, nawet nie starając się być cicho. Nie potrafi powstrzymać krzyku.
– Jak ty chcesz wychować, co ja mówię, NAJPIERW URODZIĆ, a później wychować dziecko W DRODZE, tak jak teraz, kiedy w każdej chwili mogą nas złapać?!
– Proszę, nie krzycz…
– Musimy się go pozbyć, Jen. Wiesz o tym dobrze.
– Nie, proszę, na pewno jest wyjście…
– Musimy.

listopad 2011
Guadalajara to miejsce, w którym jesteśmy najdłużej, bo już prawie cztery miesiące. Moja matka była Meksykanką, więc znam hiszpański, a moja ciemna karnacja też nie rzuca się tu w oczy. Aaron boi się, że ktoś może nas rozpoznać, ale wieczorami wybiera się ze mną w bardziej odludne miejsca. Musimy wreszcie dostać się do kraju, z którym Stany nie mają traktatu o ekstradycji. Ale już niedługo.

maj 2010
– Myślę, że powinniśmy się rozdzielić.
– Nie ma mowy. Nie zostawię cię.
– Mówię serio. Trudniej będzie nas złapać, jeśli nie będziemy razem.
– Jen, powiedziałem. Zawsze będę cię chronić. I nie zmienię zdania.
– Nie możesz ciągle ryzykować ze względu na mnie! To nie ty wtedy zabiłeś policjanta i nie ty powinieneś się ukrywać!

wrzesień 2008
Aaron wyrywa mi pistolet z ręki i rzuca go na ziemię. Patrzę odrętwiała na kałużę krwi, która rozrasta się pod leżącym na betonie ciałem. Ciałem w cywilnym ubraniu. Nie wiem, co się dzieje. Aaron szarpie mnie i uciekamy między blokami, chociaż strzał jeszcze nie przyciągnął niczyjej uwagi. Ale wiem, że będziemy musieli uciekać dalej.
Kilka godzin później jedziemy kradzionym samochodem na wschód. Aaron prowadzi szybko, ale nie na tyle, by przekroczyć prędkość. Moglibyśmy zostać zatrzymani. Nie potrafię wydusić słowa, więc tylko łkam cicho, owinięta w koc, który był na siedzeniu.
– Nie bój się, Jen – mówi. – To był wypadek. Niedługo wszystko będzie dobrze, obiecuję.

marzec 2015
Patrzę na plecy Aarona. Trzyma ręce w kieszeniach i spogląda w dół skalistego wąwozu, nad którym dziś się zatrzymaliśmy. Wieczór robi się coraz chłodniejszy, więc otulam się mocniej starą bluzą. Chcę go zawołać, żeby wrócił do samochodu, ale on nie ma już na imię Aaron. Od kilku tygodni ma kolejne imię, kolejne nazwisko i zupełnie nową tożsamość. Tak jak ja.
...