Nie wiem czy do tego służy ta strona, ale dodaję...

„ Mgła”
Biegnę. Skręcam. Dobiegam do końca uliczki. Ślepy zaułek. Wysilając zmrożone z przerażenia szare komórki, myślę co zrobić, żeby go zgubić.
Ciemność. Chłód. Dezorientacja. Z ociąganiem otwieram oczy. Rozglądam się. Pełen bólu wstaje. Znów biegnę przed siebie, jak najdalej. Nagle dźwięk o wysokiej częstotliwości ogłusza mnie. Mdleję. Tym razem nie wstaję. Leżę, przyglądając się zielonej mgle. Jest niezwykła. Dziwna. Jej zimno orzeźwia mnie, ale i przeraża. Sprawdzając, czy to nie sen, przymykam oczy. Wiruję. Spadam. - Świetnie,kolejny upadek – mówię.
Nagle uświadamiam sobie, że leżę w błocie. Dźwigam się. Biegnę. „ Co dalej…” - myślę. Gdy oglądam się do tyłu, słyszę jego głos. - David, David – woła. Dźwięk mojego imienia doprowadza mnie do szału. Rozsadza moją czaszkę. Przyspieszam. Potykam się. Upadam. Konar. Tak, to konar. To o niego się potknąłem. Mimo bólu kostki, biegnę. Jakbym miał nadzieję, że prześcignę jego głos. Rozglądam się. Dopiero teraz zauważam, że biegnę przez bagna. Błoto. Wszędzie mieszanina wody i piasku. Świst. Znów dezorientacja. „ Kiedy to się skończy” - myślę. Przystaję. Czuję jakby coś mnie otaczało. Nieruchomieję przez zmrożoną krew w moich żyłach. Spoglądam w niebo. Z przerażeniem stwierdzam, że go nie ma. Jest tylko czarna dziura. Opuszczam głowę i patrzę przed siebie. Znowu ta zielona mgła. Kusi mnie. Wdycham jej woń nosem. Moje powieki stają się coraz cięższe. Zasypiam.
Budzę się. Z irytacją, ponieważ to już kolejny raz. Otwieram oczy. Cisza. Żar. Pustkowie. Mimo strachu, moje szare komórki działają dosyć sprawnie, gdyż uświadamiam sobie, że to pustynia. Otrzepuję się z piasku. W świetle słońca wchodzę na najbliższą wydmę. Nogi plączą mi się od zmęczenia. Upadam. Jednak niesiony nadzieją, wstaję. Na szczycie z przerażeniem stwierdzam, że jestem sam. Od upału zrobiłem się spragniony. Spostrzegam na dole oazę. Przyciągany widokiem błękitnej wody, zbiegam na dół. Mimo resztek sił, jakie mi pozostały, biegnę. Jestem coraz bliżej wodopoju. Upadam, tym razem z własnej woli. Nabieram do brudnych rąk wody. Mimo że zmienia swą barwę, kosztuję jej. Z niesmakiem stwierdzam, iż jest słona. „Cholera” - przeklinam w myślach. Nagle otula mnie, dobrze znana mi, zielona mgła.
Ciemność. Krzyk. Otwieram oczy. Znowu leżę, lecz tym razem na bruku. Nade mną pochyla się Sara – moja siostra.
- Och, David. Dobrze, że nic ci nie jest – powiedziała z wyraźną ulgą.
- Tak, gdzie ja jestem? A przede wszystkim, gdzie jest on? Muszę uciekać! – zerwałem się do biegu.
- Stój, nie ma go tu. To ja za tobą biegłam – rzekła łapiąc mnie za rękę. Chodź, wróćmy do domu.
- Nie! Ja już do niego nie wrócę! Nie pozwolę, by jeszcze raz mnie uderzył! On już nie jest moim ojcem! Zostaw mnie! – krzyknąłem i wyrwałem się z jej uścisku.
Biegnę. Znowu, ale tym razem na zawsze.

Nie wiem czy do tego służy ta strona, ale dodaję...

„ Mgła”
Biegnę. Skręcam. Dobiegam do końca uliczki. Ślepy zaułek. Wysilając zmrożone z przerażenia szare komórki, myślę co zrobić, żeby go zgubić.
Ciemność. Chłód. Dezorientacja. Z ociąganiem otwieram oczy. Rozglądam się. Pełen bólu wstaje. Znów biegnę przed siebie, jak najdalej. ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej