-
Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik3
-
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
-
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
-
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Cytaty z tagiem "udawanie" [101]
[ + Dodaj cytat]Musi zmyć z twarzy troski, obawy i lęki, a depresję i strach przed przemijaniem, wyparte wspomnienia i rozczarowania utopić w kieliszku wina lub pokryć eleganckim makijażem.
Wszyscy trwonimy tyle czasu, nie mówiąc, czego chcemy, bo wiemy, że nam to nie będzie dane. Dlatego, że brzmi to niewdzięcznie, nielojalnie, banalnie czy dziecinnie. Albo dlatego, że tak strasznie chcemy udawać, że wszystko jest okay, że przyznanie się do tego przed sobą wydaje się nam niedobrym posunięciem. Nie żałujcie sobie, mówcie, czego pragniecie.
Znaleźć człowieka, z którym można porozmawiać nie wysłuchując banałów, komunałów, idiotyzmów, cwaniackich łgarstw, fałszywych zapewnień, tanich sprośności lub specjalistycznych bełkotów "fachowca", dla którego branżowe wykształcenie (plus umiejętność trzymania widelca) jest całą jego kulturą, kogoś bez płaskostopia mózgowego i bez lizusowskiej mentalności — to znaleźć skarb. Na ogół znajduje się inteligentów. Ci ludzie zresztą wcale nie byliby odrzucający, gdyby nie "szpanowali" na mądrych, rozsądnych, odważnych i oryginalnych. Lecz kiedy to robię, kontrast między popisem a rzeczywistością budzi wstręt i odruch wymiotny. Alergia na głupotę, konformizm i oportunizm, obok niezgody na podłość i okrucieństwo świata, prowadzi ku samotności i jej wyspom bezludnym.
Niczego już nie muszę udawać. Niczego wytrzymywać dla dobra sprawy. Oto koniec świata. Reszta mojego życia należy do mnie. Wypchajcie się!
Znudziło mi się ciągle udawać i nigdy nie móc robić tego, co chcę. Znudziło mi się udawać, że jem jak ptaszek, i chodzić, kiedy właśnie mam ochotę biegać, i mówić, że słabo mi po walcu, kiedy mogłabym tańczyć przez dwa dni i nie czuć zmęczenia. Znudziło mi się mówić: „Jaki pan nadzwyczajny!” do głupich chłopców, którzy nie mają nawet ćwierci tego rozumu co ja, i udawać, że nic nie rozumiem, aby mężczyźni mogli mi wszystko tłumaczyć i aby byli dumni, że to robią...
To zdumiewające, jak przekonująco potrafimy udawać kogoś, kim nie jesteśmy.
Britt-Marie zawsze lubiła teatr, bo podobało jej się, jak oklaskuje się aktorów za to, że dobrze udają.
Kiedy bowiem długo coś udajesz, wreszcie zaczynasz w to wierzyć.
- Niby jak mam zgrywać księcia? Nawet nie wiem, gdzie jesteśmy!
- W Emberfall. I masz po prostu zachowywać się jak arogancki dupek. Z tym nie powinieneś mieć najmniejszego problemu.