-
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński7
-
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać9
-
Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
-
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać2
Cytaty z tagiem "płomienie" [14]
[ + Dodaj cytat]Ogień jest zaraźliwy! I jeśli my płoniemy, ty płoniesz razem z nami.
Pragnę zobaczyć, jak wszystko staje w płomieniach - i sama w nich zginąć. Mam cały czas uczucie, że życie mnie rani, rani dotkliwie, chcę je więc zniszczyć, spalić razem ze mną. Chcę oddać cios, oddać go tak silnie, że spadną głowy, roztrzaskam na kawałki, zmiażdżę całą doskonałość, cały kłamliwy spokój, całe sztuczne piękno, całą lakierowaną powierzchnię życia, jego fałszywą muzykę, barwy, kompozycję - jego oprawę, wszystkie parafernalia, którymi nas mami, zwodzi, obiecując rozkosze zmysłowe, wytchnienie. Nienawidzę walki, walki, jaką jest życie, chcę, żeby ostatnia walka była straszliwa, tak straszliwa, że stanie się naprawdę ostatnią. Tak, ostatnią, pragnę, żeby nadszedł wreszcie kres, z mojego ciała sterczą niezliczone banderille, zionę ogniem, jestem wściekła po prześladowaniach i pojedynkach, po paradoksalnie kulturalnych kłótniach - och, farsa, jaką są nasze kłótnie, nasze pojedynki w aksamitach i koronkach, nocą - z powodu ciemności, przy muzyce, ponieważ odsłania nagą duszę, efektowne, ponieważ piękno sprawia, że nerwy wibrują, ból może dotrzeć głębiej. Całe życie jest długą walką, a ja chcę przeżyć je całe w ciągu jednej godziny, a potem niech nastąpi kres; chcę, żeby się skończyło, nawet gdyby miało to oznaczać kamienną lawinę, spalenie ciała, zduszone okrzyki - niech się skończy, skończy, skończy. Wzywam śmierć.
Jej oko miota błyskawice; szaleje, jak szaleć może tylko kobieta. Gdyby miasto stanęło w płomieniach, przerażenia byłoby mniejsze. [Sekstus Propercjusz] (s. 159).
Katedra w całości stała się płonącą bryłą. Jej wieże to teraz dwie buchające ogniem pochodnie, płomienie zamknęły dach w gigantycznych pomarańczowoczerwonych dłoniach. Jak okiem sięgnąć, wszystkie budynki się palą, tak samo jak wszystkie kościoły (...) -wszędzie jest tak samo. Boże, co za widok. Potworny, przerażający ...
Było w nim coś pierwotnego i nieskrępowanego. Był siłą gotową pociągnąć za sobą w przepaść wszystko i wszystkich, by spalić ich w szalejących płomieniach. A po wszystkim zatańczyłby na zgliszczach.
Świat to cyrk. Czasem masz wpływ na przebieg swojego występu, innym razem wszystko jest z góry zaaranżowane. Zbyt długo błąkałem się po arenie, rycząc na cały głos, i wierzyłem, że nie stać mnie na przeskoczenie płomieni.
Samotność boli. Pali jak najgorsze płomienie.
- I ten ogień nigdy nie gaśnie - powiedział. - Tylko ty się stajesz na to odporna.
(...) gdy w sercach tli się ogień, żadne przeciwności nie są w stanie zgasić płomieni.
-Musimy porozmawiać
-A będzie to miła rozmowa czy nie?
-Jedna z tych, po których będę się cieszył, że nie masz dostępu do swej mocy, bo przynajmniej nie zaczniesz strzelać naokoło płomieniami.
Widziała, jak płomienie ogarnęły strzechę, liżąc brzuch nocy gorącymi, pomarańczowymi jęzorami.