-
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać1
-
ArtykułyEkranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”Konrad Wrzesiński6
-
ArtykułyCzy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“LubimyCzytać1
-
ArtykułyŚwiatowy Dzień Książki świętuj... z książką! Sprawdź, jakie promocje na ciebie czekają!LubimyCzytać7
Cytaty z tagiem "antyk" [7]
[ + Dodaj cytat]W porównaniu z niszczycielską siłą wojny i religii Wezuwiusz obszedł się naprawdę łagodnie ze spuścizną antyku.
(...) kochała, zaufała, a potem została zdradzona i porzucona. W greckich tragediach zemsta była krwawa i straszna. W dwudziestym pierwszym stuleciu człowiek ma się tylko uśmiechnąć, zaszlochać i funkcjonować dalej. s.407.
W tej chwili pan naczelnik magister Czubek antykwizuje. (…) Antykwizuje, czyli postarza antyki oraz patynuje landszafty.
Włosi przynieśli ze sobą przede wszystkim zespół odrodzonych rzymskich, antycznych motywów architektonicznych i ornamentalnych, stosując je najczęściej jako zewnętrzne przybranie budynków. Rzadziej przeszczepiali do Polski nowe schematy rozwiązań przestrzennych, nie tyle zresztą nawiązujące do antyku, co wyspekulowane na podstawie renesansowej teorii sztuki.
Za pomocą alegorycznych postaci Apolla, Ateny, Uranii oraz innych bóstw zaczerpniętych z kręgu wierzeń starożytnych Greków i Rzymian, starano się przedstawić zarówno ponadczasowe prawdy o potędze nauki, jak i zachwyt nad ostatnimi nowinkami technicznymi, takimi jak lokomotywa.
Nie tylko antyczna Grecja położyła niepożyte zasługi dla rozwoju Europy, niosąc jej światła wysokiej kultury. Mniej twórcze, ale równie miłujące wartości kultury chrześcijaństwo greckie, zorganizowane w cesarstwie bizantyńskim, zdołało w „ciemnych wiekach Europy” odegrać tę samą rolę. Przez długie wieki roli Bizancjum Zachód nie doceniał; do słusznej oceny znaczenia Bizancjum w rozwoju średniowiecznej Europy nie dopuszczały uprzedzenia, które wyrosły jeszcze w dobie wielkiego konfliktu, będącego głównym niestety rezultatem wypraw krzyżowych. Dopiero wiedza historyczna XIX i XX w. zdobyła się na słuszne uznanie dla wartości wniesionych przez Bizancjum. Mozolne badania fachowców doprowadziły do „odkrycia Bizancjum”; ich rezultaty każą nam dzisiaj stwierdzić, że w cesarstwie bizantyńskim ujawnił się ten sam geniusz grecki, przed którym kornie się schylamy, myśląc o Grecji klasycznej: Grecji Peryklesa i Fidiasza.
Właściwe pytanie renesansu - zreformułowane w kategoriach filozofii praktycznej - mianowicie: czy po chrześcijaństwie, czy też obok niego, mogą i powinny zaistnieć dla nas inne formy życia, przede wszystkim takie, których wzory sięgają greckiego i rzymskiego antyku (może nawet egipskiego i indyjskiego) - pytanie to nie było w XIX wieku przedmiotem tajemnego dyskursu czy wprawek akademickich, lecz pasją epoki, nieuchronnym pro nobis.