Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym tak mogła zasnąć! Gdybym tak mogła zaznać spokoju choćby na jedną godzinę! Nocami spaceruję boso po wyziębionym domu. Jest wychłodzony jak ostygły ryż, jak zimna zupa. Za oknami panuje ciemność. Od czasu do czasu od strony ukrytych w mroku drzwi wejściowych dobiega niepokojący dźwięk, ale za drzwiami nikogo nie ma. Kiedy wracam do sypialni i wkładam dłonie pod kołdrę, czuję, jak wyziębione jest moje łóżko."

~ Han Kang, "Wegetarianka", s. 33.

Zaskoczyła ją nagła myśl, że tak naprawdę nigdy nie miała szansy sobie pożyć. Święta prawda. Nigdy nie zdołała sobie pożyć. Od kiedy pamięta, jedynie wszystko przetrzymywała.(str 147).

Na zewnątrz jest coraz mroźniej, aż pewnego ranka po raz pierwszy z ust wydobywa się biały obłoczek pary, nasz dowód na istnienie. [...] Nasze życie w cudowny sposób przybiera ulotną, lecz wyraźną formę, po czym rozpływa się w powietrzu.

Jesteśmy na tym świecie najwyżej przez chwilę.

Osoba, która dopiero zaczyna oddychać płucami, która nie wie, kim jest, gdzie się znajduje i co się przed chwilą zaczęło. Najbardziej niedojrzałe zwierzę spośród małych zwierząt, bardziej nieporadne niż nowo narodzone ptaki i szczenięta.

Był ciągle zajęty swoimi sprawami, a kiedy od czasu do czasu zostawał w domu, wydawał się jej obcy niczym spotkany w zajeździe turysta. Szczególnie kiedy w pracy mu nie szło, pogrążał się w milczeniu jak guma twardym i ciężkim jak skała.(str 119).

Tak samo jak nie da się po raz kolejny nieostrożnie pokochać człowieka, który nas kiedyś porzucił, tak i ona za każdym razem potrzebowała długiego, złożonego procesu, by znowu móc pokochać życie.

Wyraźnie odczuwam, że z każdym oddechem żyję o chwilę dłużej.

Cofnięcie posunięć na szachownicy życia Yong-hye było niemożliwe i bezużyteczne. Nie potrafiła jednak powstrzymać się od takich myśli.

Kiedy śnimy, wszystko wydaje się tak rzeczywiste.A jednak po przebudzeniu zdajemy sobie sprawę, że to był tylko sen.

Jeśli jeden człowiek przejdzie gruntowną przemianę, drugi nie ma wyjścia - musi się dostosować. (Str 17).

Wystrzeliliśmy w niebo z kłębami czarnego dymu (…) W końcu byliśmy wolni, mogliśmy się udać w dowolne miejsce.

Nic tak naprawdę nie trwa wiecznie.

Chciałem jeszcze urosnąć., Chciałem zrobić 40 pompek z rzędu. Chciałem kiedyś przytulic dziewczynę.

Walcząc z bezsennością i koszmarami sennymi, bezustannie na proszkach przeciwbólowych i nasennych, utrąciliśmy bezpowrotnie nasza młodość. Nikt już się o nas nie martwił i nie płakał z naszego powodu. Nawet my sami gardziliśmy sobą. W nasze ciała były wpisane doświadczenia tamtego lata.

Czy nie jest czasem tak, że kiedy żywy wpatruje się w zmarłego, również dusza zmarłego staje obok, wpatrując się we własną twarz?

Białe plamy są lepsze niż brudne.

Niektóre przedmioty w ciemności wydają się białe.

Czy poświadczony przez bieg historii ludzki los polega na tym, by cierpieć upokorzenie, doznawać krzywd i wreszcie zostać zabitym?

Czas bywa nieznośnie odczuwalny, ostry.

Nie miałeś pojęcia, dokąd uleciało to, co było niczym młody ptak.

Wiedzieliśmy, że możemy zginąć, ale myśleliśmy, że być może uda nam się przeżyć. Spodziewaliśmy się, że przegramy, ale mieliśmy nadzieję, że stawimy opór.

Byłem świadomy, że wojsko ma nad nami przygniatająca przewagę. Może to dziwne, ale dręczyło mnie jednak coś, co było o wiele potężniejsze. Sumienie. Tak, sumienie. Najpotężniejsza rzecz na świecie.

Wodnisty wysięk i lepka ropa, cuchnąca ślina, krew i łzy, płynący z nosa śluz, bielizna przesiąknięta moczem i kałem. To wszystko, co miałem. Choć może i nie. To było wszystko, czym byłem.