Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego wieczoru będę słuchał nieco surrealistycznej muzyki w stylu pop, dobrego, niezbyt hałaśliwego utworu. Śledząc unoszący się dym z papierosa, wyruszę lasem jeszcze wilgotnym po ostatnim deszczu. Będę szedł powoli, uważny na odgłosy zwierząt i owadów świadomych, że przestało padać. Niekiedy z czerwonego liścia oderwie się kropla wody i cichym pluśnięciem spadnie mi na ramię, a ja będę patrzył, jak spływa mi aż na rękę. Może zechcę spróbować jej smaku. Owiną mnie wszystkie tajemnicze zapachy lasu i zamknąwszy oczy, usłyszę opowieść kropli wody o chmurze, która ją niosła, i o wietrze, który tę chmurę gnał nad lądami, wyspami i morzem. Wówczas zapomnę zupełnie o muzyce i lesie i będę żył morzem, na przykład morzem tego wieczoru, kiedy nie nęci mnie muzyka, bo przecież mam śpiew dziobnicy Damiena podążającego do Hobart.