Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do jakiego momentu może bezkarnie rosnąć nasza radość?/W końcu Nemezis przycina nitkę powodzeniu/i dlatego lepiej ukrywać swoje szczęście.

Uśmiechnij się do chłopca, który sprzdaje mokre róże.

Dopóki żyją nasze matki, ciągle jesteśmy dziewczynkami.

Tylko tam, gdzie są groby i wielkie kurhany,
i aleje menhirów, i zwykłe kamyki,
i bryłki ochry dobre do barwienia
ciał albo ścian w przepastnych, ogromnych pieczarach,
tylko tam, gdzie jest człowiek wraz ze swoim strachem,
gdzie więzień własnej trwogi zostawia ślad w glinie,
tak i my kropkujemy wciąż kartki papieru,
aby wypełnić pustkę obrazem lub wierszem.
Tylko tam się spotyka człowiek ze swym bogiem.
[„Zakopią nas, zakopią, w proch rozsypią ”].