Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez chwilę miałem uczucie, że noszę w sobie cały świat. Że miliony ptaków wzbijają się we mnie do nieba. Że morza i rzeki szumią w moich żyłach.

Edda naprawdę nauczyła cię mnóstwa rzeczy, ale strachu- nie, tego cię nie nauczyła.

W mieszkaniu Noff (...) pachniało utraconymi marzeniami, i to dosłownie. One mają zapach. Którego nie da się pomylić z żadnym innym.

Czy rozpływamy się, kiedy nikt nam już nie mówi, kim jesteśmy,czy tez dopiero wtedy stajemy się tym, kim właśnie powinniśmy być?

Szukamy ludzi, którzy nas spotykają, prawda?