Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochać coś - znaczy dla poety: wprowadzić to coś do swojej wyobraźni, ogrzewać i hołubić, bawić się tym, przepoić je własną duszą, ożywić własnym tchnieniem.

[...] zawsze oczekuję nadzwyczajności, spodziewam się nie wiedzieć czego; zaledwie kogoś poznam i znajdę go sympatycznym, już przypisuję mu wszystko, co najlepsze, ba - żądam tego, i jestem rozczarowany i zasmucony, gdy się to nie zgadza z rzeczywistością.

Ach, pozazdrościć prostaczkom, którzy umieją kochać samych siebie i nienawidzić swych wrogów, pozazdrościć patriotom, którzy nigdy nie musieli zwątpić w siebie, bo nigdy nie ponosili najmniejszej winy za nędzę i nieszczęścia swego kraju, bo winni byli naturalnie Francuzi, Rosjanie albo Żydzi, wszystko jedno kto, w każdym razie zawsze kto inny, „wróg”!

Tak było przez całe moje życie: wszystko wracało, te same niedole, te same pragnienia i radości, te same pokusy, wciąż na nowo uderzałem głową w ten sam mur, walczyłem z tymi samymi smokami, uganiałem się za tymi samymi motylami, powtarzałem wciąż te same konstelacje i stany, a jednak była to zawsze nowa gra, wciąż tak samo piękna, wciąż tak samo niebezpieczna, wciąż tak samo podniecająca.

Ile godzin nocnych i całych nocy przeleżałem bezsennie w tej alkowie, pogrążony w sobie, wadząc się ze sobą, usprawiedliwiając się, patrząc na siebie i swoje cierpienia jak na przypowieść, zagadkowy obraz, który kiedyś na pewno uda mi się zinterpretować i rozwiązać!