Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...każdy nosi w sobie jakąś opowieść.

Czasem, pomagając innym, tak naprawdę próbujemy pomóc sobie.

Teraz wolno wszystko, ale poza pieniędzmi prawie nikt już niczego nie chce. Zarabiamy, płacimy rachunki, jemy, siedzimy w sieci, wchodzimy w płytkie relacje z ludźmi, których także znamy tylko z sieci, przyjaźń redukujemy do wymiany kilku zdań "na privie", znajomość do kilku lajków pod zdjęciem, dyskusje do komentowania postów, każdą czynność rozpatrujemy pod kątem Facebookowej przydatności. Po co robić rzeczy, o których nie można napisać i których nie można zilustrować odpowiednim zdjęciem? A poza tym? Co zostaje w prawdziwym życiu?

...właśnie to się powinno liczyć. Doświadczenia, które można z kimś dzielić naprawdę, to, co się czuje całym sobą, co dociera do głębi i szarpie za trzewia.

Człowiek staje się najpierw ofiarą drugiego człowieka, a później ofiarą samego siebie.

[...] każdy człowiek jest jak osobna, niemożliwa do powielenia historia.

Na tym chyba polegała sztuka - na odnalezieniu własnej drogi lub przynajmniej na jej szukaniu. Może nawet błądzeniu.