Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jednak od owej chwili wiem, iż żadna wina nie jest zapomniana, dopóki pamięta ją sumienie.

Uciec można przed wszystkim, lecz nigdy przed sobą.

Istnieje litość dwojakiego rodzaju: Jedna małoduszna i sentymentalna, która właściwie jest tylko niecierpliwością serca pragnącego się jak najprędzej uwolnić od przykrych wzruszeń, wywołanych przez cudze cierpienie - nie jest to wcale współczucie, lecz instynktowne odsuwanie cudzego cierpienia od własnej duszy. I ta druga - jedynie wartościowsza - litość niesentymentalna, ale twórcza, litość która wie, czego chce, i zdecydowanie jest cierpliwie a współczująco przetrwać aż do kresu sił i nawet poza ich kres.

Litość to broń obosieczna, a kto nie umie się z nią obchodzić, niech do niej nie przykłada ręki a przede wszystkim serca.

Z przeciwieństw, o ile dopełniają się odpowiednio, wynika zawsze doskonała harmonia.

(...) odwaga jest często odwrotną stroną słabości.

A jednak wyimaginowane cierpienia nie wywierają na człowieku tak druzgocącego wrażenia. To sprawy naocznie widziane i oglądane współczującymi oczami najbardziej wstrząsają duszą.

Dopiero gdy wiadomo, że się jest czymś dla innych, czuje się treść i cel własnej egzystencji.

Młody, a niedoświadczony człowiek imaginuje sobie i kształtuje świat, prawdziwe życie i realne przeżycia zawsze i wyłącznie pod wpływem zasłyszanych opowiadań lub lektury, a zanim zdobędzie własne doświadczenie posługuje się cudzymi wzorami i obrazami".

Ludzie kochający obdarzeni są niesamowitym jasnowidztwem i rozpoznają nieomylnie prawdę uczuć tych,których kochają,ponieważ zaś miłość zgodnie z najistotniejszym swym sensem dąży do pełni i pragnie posiadania całkowitego, wszelkie odmierzanie i wszelka wstrzemięźliwość musi być dla niej wstrętna i nieznośna.W każdym hamowaniu się i opanowaniu odczuwa wówczas opór, w każdym miarkowanym oddawaniu siebie słusznie wyczuwa skrytą obronę".

Istnieje udręka… gorsza od tęsknoty i pożądania: miłość wbrew woli człowieka kochanego.