Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spojrzenie jest w sztukach wizualnych instancją sprawczą, fenomenem prefigurującym formę dzieła. Struktura dzieła odpowiada założonej formie percepcji. Ta z kolei jest związana z ideologią, której służy i przez którą jest określana. Spojrzenie bowiem nie jest niewinne, neutralne. Strukturuje ono - jak wiadomo - i porządkuje oglądany przedmiot, dostosowując go do percepcyjnych a priori. Spojrzenie może być także rozumiane jako forma działania. Wówczas intencje, cel obserwacji wysuwają się na plan pierwszy.

A zatem, chociaż świat nie kręci się wokół nas, to na nas, ludziach, spoczywa wyjątkowe zadanie opisu różnicowania materii, której część stanowimy. Etyka jest zatem konstytutywnie powiązana z poetyką, gdyż dociera do nas poprzez obrazy i opowieści, czyli poprzez narracje różnych rodzajów i gatunków. Pojetyczną rolę sztuki, gdzie poiesis oznacza wydobywanie lub kreację, należy więc pojmować jako zasadniczo świato-twórczą, a nie zaledwie estetyczną czy ornamentalną.

Autentyczność ciała nie jest wynikiem spójności jego indywidualności, ale raczej wielością współdziałających czynników. To, co staje się ważne, to nie tożsamość ciała, ale jego łączność - nie jego mobilność i lokalizacja, ale jego interfejs i operacyjność.

W cybersferze - jak sformułował to Roy Ascott - konstruować sztukę to konstruować realność, konstruować systemy komunikacyjne cyberprzestrzeni, które wspierają nasze pragnienie wzmocnienia ludzkiej współpracy i interakcji w niekończącym się nigdy procesie konstruowania świata (Ascott, 1993).

Aby wczoraj stało się dzisiaj, żeby nie musieć wszystkiego ciągle zaczynać na nowo, znieczulamy nasze istnienie narracjami, a dostrzegane przez nas relacje przyczynowo-skutkowe stają się częścią wewnętrznej puli pseudowiedzy, epistemologicznym zamkiem z piasku, który mimo wszystko jest źródłem wspólnych pojęć i wymian z innymi ludźmi.