Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...nie zapraszaj w siebie drugiego człowieka, bo pozostanie w tobie po nim przerażająca pustka...

Palone w ogniu jabłka są smutne jak ludzie, którzy zmęczeni przysiedli na chwilę i proszą – poczekaj, słońce, jeszcze nie jestem gotowy na nadchodzącą noc, jeszcze mój dzień nie skończony, jeszcze nie nauczyłem się od drzew umierać każdej jesieni i odradzać się z każdą wiosną, nie nauczyłem się od kamieni mądrego, milczącego trwania, nie nauczyłem się od ptaków powracania do opuszczonego gniazda, do ścielenia go każdego roku od nowa, nic nie wiem, nic nie rozumiem, nic nie przeżyłem, niczego nie doznałem, przecież jest jeszcze tyle studni, z których nie piłem, chleba, którego nie jadłem, kobiet, których nie kochałem, kościołów, w których się nie modliłem, cmentarzy, na których nikogo nie grzebałem, dźwięków, których nie słyszałem, dzieci, których nie gładziłem po głowie, psów, w które nie rzucałem kamieniem, ryb, których nie złowiłem, rzek, których nie przepłynąłem, dróg, których nie przeszedłem, cierpień, które mnie nie nawiedziły, słów, których nie wypowiedziałem, jeszcze tak dużo jest dobrego i złego, którego nie zaznałem, poczekaj, słońce, daj mi jeszcze trochę czasu, bym mógł zrozumieć, że można po prostu nie być...