Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brak rzeczy jest zawsze posiadaniem czegoś innego.

Nie pozostawiajcie mnie martwym tylko dlatego, że gazety obwieszczą moją śmierć. Stanę się bardziej pokorny, aniżeli jestem dzisiaj. Będzie to zresztą konieczność. Czytelniku, liczę na ciebie, na tego, kto będzie mnie czytał któregoś dnia, i na ciebie też, czytelniczko. Nie zostawiaj mnie samego ze zmarłymi, jak żołnierza na froncie, który nie dostaje już listów. Wybierz mnie spośród innych, za mój niepokój i za moje olbrzymie pragnienie. Mów do mnie wtedy, proszę, liczę na to.

Wobec miasta umysł obdarzony pewnym wymiarem, może odczuwać jedynie nienawiść. Nie ma nic bardziej przygnębiającego. Przede wszystkim ściany, a potem, to wszystko, co jest jedynie obrazem zawziętego egoizmu, podejrzliwości, głupoty i ograniczenia. Kiedy wracam z pobytu na wsi, ze spokoju, którym wewnętrznie dopiero co się chełpiłem, pojawia się opętanie, nienawiść. Odnajduję mojego człowieka, homo sapiens, zachłannego wilka. Miasta budowle, jakże was nienawidzę! Rozległe powierzchnie sejfów, sejfy z cementu, zamurowane w ziemi, sejfy z przedziałami, sejfy, aby jeść, sejfy, aby spać, sejfy na dziewczyny, sejfy do podglądania i gotowe zapłonąć, i jakże smutne, smutne.

Bardzo surowe osoby mówią odważnie o Platonie, że jest słaby, o świętym Augustynie mówią to samo, że kiepski, o Szekspirze, Dantem i Goethem to samo, o wszystkich, którzy coś napisali.
Inni z kolei zazdroszczą pisarzom. Ale mylą się, i to okrutnie. Ci, którzy coś napisali, widocznie musieli odczuwać zadowolenie. Ci, którzy nic nie piszą pewnie nie zostali wystarczająco mocno dotknięci. Być może urodzili się dla czegoś wyższego, piękniejszego, i być może pisaliby jedynie wówczas, gdy martwi lub przeobrażeni w koguty lub lamy albo sępy, powrócili do ludzkiego życia, albo po pobycie w piekle czy na innej planecie, gdyby wrócili wreszcie po jakiejś wielkiej przygodzie, zasadniczej w inny sposób niż nasza.
Biada tym, którzy zadowalają się byle czym.