Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyobraź sobie tragedię człowieka, który przez całe życie patrzył w gwiazdy, a potem trafił do lasu, w którym w ogóle nie ma gwiazd. A w dodatku całkiem oślepł. Nie potrafisz tego zrozumieć.

Najwyraźniej jesteśmy skłonni cenić w innych nie to, co istotnie zasługuje na pochwałę lecz to, czego nam samym brakuje.

Bezczynność jest najgorszym rodzajem nieudolności.

Jeśli demonstracyjnie będę ignorował swoje obowiązki wobec społeczności, społeczność może mnie odrzucić... Ale czy aż tak bardzo mi na niej zależy? Warto się nad tym zastanowić.

Nie wolno udostępniać wiedzy wszystkim. Wiedza wzbudza niepokój, niepokój z kolei rodzi wrogość i poczucie niezaspokojenia. Tak twierdzą ludzie uczeni. Wiele się dowiedziałeś, ale twoja głowa nie była na to przygotowana. Wyobraziłeś sobie, że jesteś wszechwiedzący.

Nikt nie potrzebuje prawdy. Wszyscy potrzebują jedzenia.

- Co to jest łopata? - zainteresował się Aro.
- Bardzo proste narzędzie - wyjaśnił Mały. - Z jego pomocą zbudowano wszystkie wielkie zabytki ziemskiej cywilizacji. Praprzodek koparki.

Lepszy hipopotam niż dom wariatów.

Dopóki nasze dzieci nie naczytały się baśni braci Grimm i Andersena, nie miały najmniejszego pojęcia o czarownikach, a teraz jakiś tam gnom czy kobold jest im znacznie bliższy i bardziej zrozumiały niż zwyczajny czarownik. Cóż robić, żyjemy wszak w epoce rewolucji naukowo-technicznej i telewizji.

Choć znamy ze świata przykłady, że darmowy ser można znaleźć tylko w pułapkach na myszy, mimo wszystko stajemy pod drzewem i czekamy, aż jakiś durny kruk otworzy swój dziób.
A kruk tymczasem pożarł dawno ten mizerny kawałeczek sera.

Dzisiaj nikt już nie wierzy w czarowników. Tak dalece, że można odnieść wrażenie, iż czarownicy wymarli nawet w literaturze. Czasami tylko przemknie się tam czarodziej. Ale czarodziej to nie czarownik, tylko znacznie lepiej wychowany przybysz z zachodu.

Czas - powiedział - jest tylko w połowie kategorią obiektywną, w połowie zaś - czysto psychologiczną, uzależnioną od procesów zachodzących w nas samych. Radość sprawia, że biegnie szybciej, cierpienie zwalnia jego bieg, a gdy czeka się na śmierć - wlecze się niesłychanie powoli, albowiem życie nie chce się poddać śmierci.
Feliks Kriwin, Wynalazcza Wieczności.