Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami wydaje ci się, że znalazłaś się w pułapce. Idziesz albo w jedną, albo w drugą stronę. Drogą w lewo. Drogą w prawo. Wybierz, to nie ma znaczenia, którą. Żadna nie jest tą, którą chcesz iść. Jeśli jednak przyjrzysz się uważnie, możesz dostrzec ścieżkę wijącą się wśród drzew. Trudno ją zobaczyć. Ale tylko dlatego, że nikt jej jeszcze nie wydeptał.

Uwierzyłam jej. To tylko słowa. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jaką krzywdę potrafią uczynić słowa. Nie czujesz ich ani nie widzisz. Ktoś otwiera usta, by przemówić. Są tam słowa. A potem już ich nie ma. Ale to, oczywiście nieprawda; teraz te słowa znajdują się w głowie innej osoby, przyklejone do jej umysłu. Powinnam była przypomnieć sobie wers piosenki, którą śpiewała moja matka: słowa nie umierają nigdy. "

Młody człowiek tęsknił za dawnymi czasami,znanymi mu wyłącznie z opowieści tych,którzy w nich żyli. Śpiewał o życiu,które było dla niego stracone,ponieważ miał pecha i urodził się znacznie później,kiedy świat zmienił się nie do poznania".

Zaczęło się od listu, jak to czasami bywa w opowieściach. Listu, który nadszedł pewnego dnia trzy zimy temu, ze znaczkiem przedstawiającym czarno-białego zimorodka, przynosząc wilgotny chłód powietrza z zewnątrz i stempel pocztowy miejscowości, skąd od ponad dekady nie przychodziły żadne listy. Z kraju, który - jak się wydawało - zniknął z powierzchni ziemi, cofnął się do wcześniejszego okresu, kiedy na starych mapach zakreślano wielkie, niezapełnione przestrzenie, a kartografowie umieszczali tam ryciny mitycznych stworzeń i niezliczonych bogactw.