Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcę w moim życiu móc kochać kogoś, kto pokocha mnie. Niepojęte, niesłychane żądanie miłości.

Czas nie leczy ran, ale rozprasza zapach trupów.

Normalność powstaje, kiedy ograniczamy grono. Co jednak się dzieje, jeśli ktoś nienormalny, kto przez chwilę mógł poczuć się normalnie, przyzwyczai się do tego i zacznie rościć sobie prawo do bycia kimś normalnym także poza ograniczonym gronem […]?

Jest oczywiste, że można tęsknić za czymś, czego się nigdy nie miało, za kimś, kogo się nie spotkało, lub za czymś, czego się nigdy nie poznało. Możesz tęsknić za własnym życiem, widząc, że przemknęło obok ciebie.

Idą dalej. Za ręce. Pada śnieg. Nie wiedzą, gdzie idą, dokąd zmierzają. Teraz jednak nie ma to żadnego znaczenia. Bo każdy krok w dowolnym kierunku jest pierwszym krokiem w nowym kierunku.

Wybacz sobie wszystko to, co w sobie nienawidzisz.
Wybacz sobie wszystko to, co w sobie kochasz.
Wszystko, czego się wstydzisz.
Wszystko, z czego jesteś dumny.
Wszystko to, co chcesz ukryć.
Wszystko, co chcesz pokazać.
Wszystko to, co nie wyszło jak powinno.
Wszystkim, kim jesteś.
Wszystko, kim chciałeś być.
Wybacz sobie.

Odebrali mi wszystkie siły, kiedy nauczyli mnie, że jestem nikim.

Właściwie to można by od razu umrzeć, skoro i tak kiedyś człowiek umiera. Życie to po prostu strata czasu.

Moje jedyne życie!
Jedyne, jakie miałem.
To jedno, jakie dostałem.
Jedyne, jakie chciałbym mieć!
Moje jedyne życie!

Ludzka miłość może się wyrażać na wiele sposobów. Może być gwałtowna i namiętna. Może być łagodna i skromna. Może być pełna radości lub tragiczna. Może przynosić ból i cierpienie. Może być nawet nieco patetyczna i śmieszna. Jednym tylko nigdy być nie powinna: powodem do wstydu." - Jorn Svensson.

Jak można kogoś kochać, a zarazem nie chcieć wziąć na siebie odpowiedzialności za niego ani go chronić?

Pamiętasz, jak nauczycielka na zastępstwie opowiadała nam, że nauczyła córkę, że kiedy wydarzy się coś złego, powinna się śmiać zamiast płakać. Kiedyś, gdy pociąg przejechał ich psa, znalazła córkę roześmianą na peronie. Wtedy zrozumiała, że popełniła błąd.

[...] dopóki tysiące homoseksualistów padają ofiarą prześladowań i szykanowania, dopóki są więzieni i mordowani z powodu swojej miłości, homoseksualizm nie jest dla nikogo sprawą prywatną.

Nie trzeba rozumieć, by bezgranicznie kochać.

(...)"Chcę w moim życiu móc kochać kogoś, kto pokocha mnie". To niepojęte żądanie miłości.

W domach leżą mieszkańcy na brzuchu z twarzą w poduszce i krzyczą. I ich krzyku nie słychać, więc się do niego nie przyznają. Ale to prawda. Krzyczą.

To opowieść o pewnym czasie i pewnym miejscu. To, o czym mówi ta historia, wydarzyło się naprawdę. […] Opowiedzieć to swego rodzaju obowiązek. To sposób na to, by uczcić, opłakać i zapamiętać. To walka pamięci z zapomnieniem.

Jego ciało jest tak kruche, że niemal przezroczyste. […] Zdarzyło się, że młoda pielęgniarka, nie zastanawiając się, wyciągnęła rękę bez gumowej rękawiczki i otarła mu łzy. Dostała potem ostrą reprymendę od starszej i bardziej doświadczonej koleżanki.

Ludzie są jak psy. Nigdy nie należy pokazywać psom, że się ich boimy. W przeciwnym razie pogryzą.

Wszystko było jak trzeba i jak zawsze, a jednak nic nie było takie jak trzeba i nic nie było takie jak zawsze...

Definicja tego, czym jest godne życie, ulega poszerzeniu. Kurczą się oczekiwania, człowiek czepia się życia, nadspodziewanie wielu się go trzyma, mimo niewyobrażalnego cierpienia, fizycznych męczarni, licznych upokorzeń i poniżenia. To jednak przedziwne, jak niewiele trzeba, żeby życie wciąż było warte życia.

Są takie noce, które zmieniają ludzkie życie, następuje po nich dzień, w którym wszystko jest nowe. Cały świat jest nowy. Przesycony świętością. Mistyczny. Pełen możliwości. Każdy krok w dowolnym kierunku jest nowym krokiem w nowym kierunku, ponieważ sam jesteś już kimś innym.

Det var som ett krig som utkämpades i fredstid i en stad där de flesta fortsatte att leva sina liv som om inget hänt.

Z życiem jak z jedzeniem: należy zjeść, co mamy na talerzu. Żyjemy krótko i bardzo długo jesteśmy martwi.

To o czym mówiliśmy? O spędzaniu Wigilii z rodziną? No oczywiście, że należy to robić. Trzeba tylko tę rodzinę zdefiniować. Prawda?

Kiedy człowiek ma szukać przebaczenia?
Nieźle jest poczekać, dopóki się nie będzie na łożu śmierci, bo można i dobrze się bawić przez całe życie, i mimo wszystko iść do nieba.

Każdy człowiek potrzebuje przynajmniej raz na jakiś czas poczuć się normalny.

Płonie. Jak płonie wszystko. Jak ziemia się kręci. Jak umierają przyjaciele. Już zapomniałem, o czym miałem nigdy nie zapomnieć.

Byliśmy jak te biedne siostry Kopciuszka: brzydcy i obrzydliwi. Jak siostry Kopciuszka obcięliśmy palce u nóg, próbując zmieścić stopy w ten okropny, mały, szklany pantofelek. Oczywiście na próżno. Pantofelek nie był dla nas. Był na drobniejsze stopy niż nasze, a oni o tym wiedzieli.

Strach to uczucie,z którym żyje się samotnie.