Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno zadowolić jednocześnie wszystkich i samą siebie. Wolę zacząć od siebie...

Łudź się, ty romantyczne stworzonko, nadzieja nic nie kosztuje. Gdybym nawet usiłowała otworzyć ci oczy - i tak byś mi nie uwierzyła.

Niczego nie dawaj, niczego nie przyjmuj.

Ale czym jest serce, proszę pani? Ma mniejszą wartość niż opinia, którą się cieszy. Ze wszystkim się godzi, na wszystko przystaje. Można je wypełnić byle czym, tak mało wymaga... Ciało to zupełnie inna rzecz... A owszem! Wie, czego chce, jest, jak to się mówi - smakoszem.

Serce nigdy nie ma zmarszczek, ono ma blizny.

Mój stan ducha - dlaczego niby i ja nie miałabym pozwolić sobie na "stany ducha"? - trudno byłoby sprecyzować. Jest to stan ducha osoby, której niedługo ma spaść na głowę dachówka.

Krzywdzić, powstrzymując się niemalże od grzechu, to nie mogło być dzieło kobiety pospolitej.

W mym cierpieniu, w mym cierpieniu niemądrym i niewypowiedzianym wydrążyć jamę i zwinąć się w kłębek
na jej dnie.

Na imię mi Klaudyna, mieszkam w Montigny; tu się urodziłam w 1884 i pewno nie tu umrę.

I ta jej drwiąca mina, ta mina jakby nosiła w kieszeni cyjanek i pół korca chloroformu w torebce!

- Jakie ta Annie ma śliczne oczy, prawda, miły? Jak kwiaty dzikiej cykorii rozkwitłe na brunatnym piasku…
- Tak - uzupełnia Renaud - kiedy unosi powieki, ma się wrażenie, że się rozbiera.

Być zepsutym to znaczy grzeszyć, chociaż nie sprawia nam to przyjemności.

Biorę kochanka, bez miłości, po prostu dlatego, że wiem, że to jest źle: oto zepsucie. Ale jeżeli biorę kochanka (…), którego kocham lub po prostu pożądam (…) mam do tego najzupełniejsze prawo i uważam się wtedy za osobę najuczciwszą w świecie. Słowem: być zepsutym to znaczy grzeszyć, choć nam to nie sprawia przyjemności.

Trudno pocieszać kobietę przytłoczoną dobrym pół kilo diamentów.

Raduje mnie tylko, że przniknęłam go do głębi, że go bez reszty zaklaudynowałam.

Gdybym była mężczyzną i znała siebie naprawdę, nigdy bym siebie nie pokochała: nietowarzyska, porywcza i zbuntowana, wszystko z góry wie, nigdy nie ustąpi, czepliwa, niby taka bohema, ale w głębi duszy strasznie “akuratna”, zazdrosna, szczera z lenistwa, kłamczucha dla świętego spokoju...

Jadę do Arriege w najpoważniejszych zamiarach, te cztery tygodnie zabiegów pozwolą mi zimą jeść trufle, pić burgunda i kłaść się spać o trzeciej...

Dwaj panowie potrząsają kolejno moją ręką i odwracamy się na pięcie. Zbawienny wpływ na Marcela? Dużo mnie to obchodzi! Nie mam powołania apostolskiego. Zbawienny wpływ na Marcela? Boże, cóż to za nierozgarnięte stworzenie: inteligentny mężczyzna!

O Boże, jak ja kocham te lasy! Jestem tam zupełnie sama, oczy błądzą w oddali pośród drzew, gdzie jest zielono i tajemniczo, i czuję się jednocześnie rozkosznie spokojna i odrobinkę strwożona samotnością i półmrokiem...