Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie to gra i labirynt. Pełen pułapek. Labirynt, w którym nie ma ani nitki, ani Ariadny.

Czy przetrwanie ważniejsze, czy przyzwoitość. I czy ingerencja, nieskuteczna pewnie, to szlachetność, czy głupota. Kiedyś znałem odpowiedzi na proste pytania, ale teraz nie wiem.

Ci, co biją, przecież nie wrócą tacy sami do domów, i ci co są bici , też już nie będą nigdy tacy sami, a nawet Ci, co się tylko przyglądają, też będą inni.

Gdyby człek nie znał wilka, toby pomyślał, że to babcia.

Na wieki wieków amant, pomyślała. Czy jak będzie do mnie strzelał, też będzie taki uwodzicielski?

Zycie to gra i labirynt. Pełen pułapek. Labirynt, w którym nie ma ani nitki, ani Ariadny.

Ksiazki były dla niego labiryntem, którym szedł z nadzieją, że ten labirynt gdzieś to doprowadzi.

Życie to gra i labirynt. Pełen pułapek. Labirynt, w którym nie ma ani nitki, ani Ariadny. Trzeba nim iść i próbować. Wchodzić w błędne korytarze i się gubić. Ale iść. Nie żałować. Siebie. Ani niczego.

Degradowało śmierć, pozbawiało ją powagi i dostojności. Śmierć, która jeszcze dziesięć dni temu była otoczona aurą dostojeństwa i szacunku, teraz stała się czymś pospolitym, prawie normalnym.

Zauważył pan, Panie pułkowniku,że wojna to trochę loteria , trochę szachy. Nigdy nie wiesz, czy kwadrat na którym stoisz, nie zapadnie się, czy nie wybuchnie. Można sobie wymyślać kilka posunięć do przodu, a i tak nagle zaczyna się toczyć zupełnie inna gra i człowiek staje się kompletnie bezradny.

Trzeba stosować rodzaj bhp, trzeba myśleć o czymś innym, zajmować się czymś innym. I odwracać głowę, gdy się widzi. Nic Pani nie poradzi. To jak lawina. Wojna zmiata wszystko. Lawinie należy schodzić z drogi. Nie mówić też głośno, by jej nie wywołać. Trzeba bardzo uważać.