Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie szczęśliwi stają się samowystarczalni, oddychają innym powietrzem i podlegają innym siłom grawitacji

Stanowiła przykre przypomnienie, że piękno i brzydota zostaną kiedyś zrównane przez bakterie i robactwo, stając się takim samym, gnijącym mięsem.

Jakże łatwo dajemy się zaskoczyć, kiedy niczego nie podejrzewamy.

Mówi się nam, że całkowicie panujemy nad własnym postępowaniem, że każdy z nas ma wolną wolę, która wybiera drogę nierobienia krzywdy drugiemu człowiekowi. Ale naszym postępowaniem kieruje nie tylko moralność,lecz również biologia.

Niezależnie od rozmiarów nieszczęścia, trzeba żyć.

Marzymy o czymś, a potem te marzenia prowadzą nas nie tam, gdzie chcieliśmy. (...) Ale kto ma marzenia, musi się pogodzić z nieprzewidzianymi konsekwencjami.

Zdaje ci się, że jesteś odporna, że jesteś dość silna, dość wyizolowana, żeby z nimi żyć. Wiesz, jak grać swoją rolę, jak blefować, ale nie wyrzucisz z pamięci tamtych twarzy.

Idziesz przez życie, robiąc to co należy. Przynosisz do domu forsę. Dajesz dziecku, wszystko czego chcę. Nie bierzesz łapówek. A potem nagle, Twoje serduszko obraca się nagle przeciwko Tobie i już leżysz płasko na plecach, zadając sobie pytanie: "Po co się tak, kurwa, męczyłem".

(...) teraz jednak złapałam drugi oddech. Możliwe, że otępiałam do tego stopnia, że niczego już nie czuję. Pozostało mi jedynie kroczyć dalej tą samą drogą. Żeby przez to przejść, trzeba po prostu iść naprzód. Nie ma innej możliwości.

Ludzie szczęśliwi stają się samowystarczalni, oddychają innym powietrzem i podlegają innym siłom grawitacji.

Marzymy o czymś, a potem te marzenia prowadzą nas nie tam, gdzie chcieliśmy. [...]Ale kto ma marzenia, musi się pogodzić z nieprzewidzianymi konsekwencjami.

Marzymy o czyms, a potem te marzenia prowadza nas nie tam gdzie chcielismy.

-Wszyscy jesteśmy w pewnym stopniu nienormalni. -Ale nasza nienormalność jest normalna.

Ludzie szczęśliwi stają się samowystarczalni oddychaj innym powietrzem i podlegają innym siłą grawitacji'.

Umarli zostaną pogrzebani, życie potoczy się dalej. Niezależnie od rozmiarów nieszczęścia, trzeba żyć.

(...), moja maleńka! Czy ciągle jeszcze czujesz ból w rękach? Czy pocierasz dłoń, jakbyś czuła tkwiący w niej odłamek..? Czy patrzysz na swoje blizny jak na ślady mojej miłości? Znaki mojego szacunku dla ciebie?

Patrząc mu w oczy, czuła, że wślizguje się do jej mózgu, szuka jakiegoś wrażliwego punktu, żeby sprawić jej ból.

Większość ekscytujących momentów naszego życia przychodzi niespodziewanie, więc powinniśmy się nauczyć smakować owe rzadkie dreszcze rozkoszy, które przerywają monotonię upływającego czasu.

Mozliwe, ze otepialam do tego stopnia, ze nieczego juz nie czuje. Pozostalo mi jedynie kroczenie dalej ta sama droga. Zeby przez to przejsc, trzeba po prostu isc naprzod. Nie ma innej mozliwosci.

- (...) robił z tobą rzeczy, które załamałyby każdego (...). Zostawił ci blizny na ciele i duszy. Większość ludzi miałaby stały uraz psychiczny. Cierpieliby na depresję, gnębiłyby ich wspomnienia i koszmary senne.
- Nie mam najprzyjemniejszych wspomnień, ale daje sobie z nimi radę. - "Będę twarda, nigdy się nie poskarżę".

Szła więc przed siebie, zanurzając się coraz głębiej - woda sięgała jej do ud, do pasa, do ramion - szła bez wahania, nie objąwszy się nawet rękami. Szła, gdyż bardziej niż bólu bała się upokorzenia".

czy wszyscy jesteśmy jedynie łańcuchem chemicznym? gdzie w tej podwójnej spirali jest miejsce na duszę?

... lepiej nie żyć, niż żyć, nie poznawszy samego siebie.

Piękną albo wysoko urodzoną kobietę, zmarłą w owych czasach, oddawano do zabalsamowania nie wcześniej niż trzy dni po śmierci, dla pewności, że nie zostanie wykorzystana seksualnie przez mężczyzn odpowiedzialnych za przygotowanie jej do złożenia w grobie. Historia obfituje w liczne przypadki seksualnego wykorzystywania trupów. Legenda głosi, że król Herod uprawiał seks ze swoją żoną przez siedem lat po jej śmierci.

czy wie co się dzieje w mojej głowie? czy domyśla się , jaka się czuję bezbronna?.

- Uduszona rękoma - orzekła Isles. - Tak samo jak Gail Yeager.
Najintymniejsza forma zabójstwa. Tak to nazwał doktor Zucker. Skóra dotyka skóry. Ręce zaciśnięte na szyi, dotyk ulatującego życia.

Najważniejsze jest to, że nie mogą czytać moich ciemnych myśli; kraina moich fantazji należy wyłącznie do mnie.

- Morderstwa nie zawsze mają taki sam scenariusz- stwierdziła. - Ofiary reagują różnie. W scenie bierze udział dwóch aktorów. Każdy z nich ma wpływ na rezultat końcowy.

Krew każdego człowieka jest niepowtarzalna, podobnie jak każde zabójstwo jest niepowtarzalne. Nie ma czegoś takiego jak typowe zabójstwo.

Chce, żebym się bardziej nad nim pochylił, jak gdybym miał wysłuchać jego przedśmiertnej spowiedzi, ale nie jestem w najmniejszym stopniu zainteresowany tym, co mógłby mi powiedzieć.