Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli moje długie życie czegoś mnie nauczyło, to tego, że miłość pokazuje nam, kim chcemy być, wojna zaś -kim jesteśmy.

Kobiety żyją dalej. Dla nas ta wojna była czymś innym niż dla nich. Kiedy się skończyła, nie brałyśmy udziału w paradach, nie dostawałyśmy medali, nie wspominano o nas w książkach historycznych. W czasie wojny robiłyśmy to, co do nas należało, a gdy się skończyła, pozbierałyśmy kawałki i zaczęłyśmy życie od nowa.

Miłość powinna być silniejsza od nienawiści, inaczej nie ma dla nas przyszłości.

Kiedy jednak spojrzeli na siebie, zrozumieli, że jest coś gorszego od pocałunku z niewłaściwą osobą. To pragnienie tego pocałunku.

Wydaje nam się, że miejsca są ważne. Wspomagają nasze wspomnienia, chcemy powracać tam, gdzie byliśmy szczęśliwi. Ale to nie miejsca, ale ludzie sprawiają, że czujemy się dobrze...

Miłość pokazuje nam, kim chcemy być. Wojna pokazuje, kim jesteśmy.

Proś o pomoc, kiedy jej potrzebujesz i pomagaj, kiedy możesz.

Jeżeli idziesz przez piekło nie ustawaj".

Rzeczy najgorsze zawsze są prawdziwe.

W całej Europie gasną światła. Nie ujrzymy ich już za naszego życia.
.

To nie zapomnienia potrzebujemy(...) lecz pamiętania.

To nie boli, powtarzała w duchu, to tylko moje ciało. Nie mogą tknąć mojej duszy.

Niektóre opowieści po prostu źle się kończą (...) Nawet historie miłosne. A może zwłaszcza one.

Powiadano jej, że czegoś nie wolno, więc to właśnie robiła. Z każdej bariery tworzyła bramę.

No jasne. Mężczyźni zawsze sądzą, że wojna dotyczy tylko ich.

Na zewnątrz to czysta stal, a w środku serce miękkie jak wosk.

Kto raz został matką, będzie nią już zawsze.

Miłość. Była początkiem i końcem wszystkiego, fundamentem, sufitem i powietrzem pomiędzy nimi".

Chcę sobie wyobrażać, że kiedy odejdę, będzie panował pokój, że zobaczę wszystkich, których kochałam i straciłam. A wreszcie, że będzie mi wybaczone.

- Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiesz, jaka jesteś krucha, Isabelle.
- Nie jestem krucha - zaperzyła się.
- Wszyscy jesteśmy, Isabelle - powiedział z cieniem uśmiechu. - Tego właśnie uczy nas wojna.

Uśmiecham się do moich dwóch synów, którzy powinni mnie złamać, a zamiast tego ocalili, każdy na swój sposób. Dzięki nim wiem teraz, co w życiu ważne; wcale nie to co straciłam, lecz moje wspomnienia. Rany się zabliźniają. Miłość trwa. My także trwamy".

Na ogół, proszę pani, niezdolność ucznia do nauki oznacza niezdolność nauczyciela do uczenia.

Ciocia Izabela powiada, że lepiej być dzielną niż słabą. I że jeśli się skoczy z wysokiego brzegu, to przed upadkiem przynajmniej się trochę polata.

Wykuta w ogniu przyjaźń jest równie cenna jak żelazo.

[...] złamane serce boli tak samo podczas wojny i pokoju.

Jego głos przypomina mi, że jestem matką, matki zaś nie mają prawa rozklejać się na oczach dzieci, nawet kiedy się boją, a dzieci są całkiem dorosłe.

Była już bardzo zmęczona byciem silną.

To nie biologia bowiem determinuje ojcostwo, lecz miłość.

(...) Powiem Ci coś jeszcze, bo sama mam córkę i muszę cię po matczynemu ostrzec złamane serce boli tak samo podczas wojny i pokoju. Więc pożegnaj się porządnie ze swoim chłopcem.

Kiedy jeszcze mieli siebie, nie kochali się wystarczająco, a potem ich wspólny czas się skończył.