Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Problem w tym, że jeśli ze strachu przed wrogiem otoczysz się murem obronnym, ten mur nie przepuści również przyjaciół

Trzeba żyć dalej, przestać żałować tego, co mogło być i skupić się na tym, co się ma.

Nienawiść, zawiść, chciwość i zemsta – wszystko to zamiatano pod dywan, bo „co ludzie powiedzą”.

Wierzyć w coś to jedno, ale usłyszeć, że tak jest, to zupełnie co innego

Wspólne zamieszkanie, zaręczyny, ślub, dzieci, a potem wiele nakładających się na siebie powszednich dni. Aż któregoś dnia spojrzą na siebie i odkryją, że razem dożyli starości. To przecież niezbyt wygórowane życzenie.

(…) pewnie większość ludzi tak ma. Uśmiechają się wesoło, a w rzeczywistości mają potąd zmartwień i problemów.

Lepiej cieszyć się chwilą i nie myśleć o jutrze.

Jak dobrze, bezpiecznie być razem, gdy na dworze tak ciemno.

Tacy ludzie bywają jak hermetycznie zamykane garnki. Zbiera się w nich para, zbiera, aż pewnego dnia następuje wybuch.

Sztuka i wykwintne wina, dwie dziedziny, które pozostają dla mnie absolutną tajemnicą.

Wypadki chodzą po ludziach, prawda? (…) Można też uznać, że nieszczęścia spadają na ludzi, którzy na to zasłużyli – taki dopust.

Jak to możliwe, że pozory stają się ważniejsze od życia i zdrowia dziecka?

Prawda nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem.

Kiedyś było inaczej. Płonęła słusznym gniewem i nienawiścią, która ją samą przerażała. Nienawiść została, ale teraz towarzyszyła jej rezygnacja. (…) była tak przyzwyczajona gardzić sama sobą, że nienawiść obróciła też przeciw sobie.

Fizycznie wciąż była w domu, ale duchem już zdążyła ich opuścić.

Często myślałem o ironii swojego losu, o tym, że moje ręce i oczy posiadły zdolność tworzenia piękna, ale poza tym jestem sprawcą brzydoty i zniszczenia. (…) Lepiej być konsekwentnym i pozostawić po sobie same brudy, niż udawać osobowość bardziej złożoną, niż się na to zasługuje.
Jestem człowiekiem prostym. Jedyne, czego zawsze pragnąłem, to wymazać ze swojego życia kilka miesięcy i pewne zdarzenia. To chyba nie tak wiele. Być może zasłużyłem na to, co mnie spotkało. Może zrobiłem coś strasznego w poprzednim wcieleniu i dlatego musiałem zapłacić tę cenę.
Od dawna jestem spakowany i gotów do drogi. Wystarczy wyruszyć.
Przebacz mamo, (…).

Trzeba mieć jakieś dziwactwa, żeby być ciekawym dla innych.

Czy można zostać normalnym człowiekiem, jeśli wzrasta się w takich warunkach?

Czas był dla niego bez znaczenia, gdy był z nią. Lata, dni i tygodnie zlewały się w jedno, liczyło się tylko to: jej dłoń w jego dłoni. Tym boleśniejsze stało się poczucie zawodu. Dzięki niej czas ponownie nabrał znaczenia. Dlatego w jej żyłach nie popłyni już gorąca krew

Od dzieciństwa uczono ją, że życie jest pasmem cierpień, a nagroda przyjdzie dopiero po śmierci

Pisarz to ktoś, kto pisze prosto z serca i z głowy. A nie ten, kto jedynie opowiada o życiu innego człowieka.

Teraz było tak spokojnie, jakby miasteczko zapadło w sen. A przecież wiedziała, że to złudny spokój, że pod powierzchnią kłębi się to samo zło co wszędzie, gdzie są ludzie. Napatrzyła się na to w Sztokholmie. Tu jednak niebezpieczeństwo wydawało się jeszcze większe. Nienawiść, zawiść, chciwość i zemsta – wszystko to zamiatano pod dywan, bo „co ludzie powiedzą”. Pod wyglansowaną powierzchnią kipiało: zło, małostkowość i złośliwość.

Jedno morderstwo to wydarzenie, ale dwa to już sensacja.