cytaty z książek autora "Sarah Dunant"
Ale to, co dla biedaka jest wizją raju, bogatemu jawi się jako piekło...
Życia wystarcza zaledwie na tyle, by musnąć powieszchnię doświadczenia".
Gdybym dostał nowe życie, nie wiedziałbym, czy wybrać piękno, czy szpetotę. Z kruchością piękna łączy się bowiem wielki niepokój.
Kobieca uraza: skała stopiona wybuchem wulkanu, niemożliwa do zatrzymania i potrzebująca wieczności na ostygnięcie.
Bo nie jest to tylko czyste podniecenie aktem. Tu ważniejsza jest chwila następująca po nim, rozkoszne wyczerpanie, które zaczyna dominować, kiedy ciało już się zaspokoiło, kiedy żądza i głód są nasycone, a człowiek czuje się bezpieczny i spełniony, jest nadal sobą, a przecież jakby nie sobą. To chwila, gdy kochankom się wydaje, że zatrzymali czas własną namiętnością. I każdy, kto nie dzieli ich uczuć, jest skazany na zimne ugory tęsknoty.
Jak bardzo to, kim człowiek jest, zależy od Boga, w którego wierzy?
(...) kiedy życie stanie się już wygodne, nie ma się czego obawiać, nie ma o co walczyć, co z kolei oznacza, że nie bardzo jest o czym marzyć. A to z kolei w przedziwny sposób sprawia, że jedni częściej rozmyślają o śmierci i chcą jakoś się jej przeciwstawić, inni zaś pozwalają sobie na wybryk, jakim jest tęsknota za uczuciem potężniejszym nawet od śmierci.
Wiesz równie dobrze jak ja, że nie żyjemy prawdą, człowieku. Żyjemy siłą plotek i ludzkiej złośliwości.
Żal jest luksusem, na który może sobie pozwolić jedynie bogata kobieta.