Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówić ludzie uczą się bardzo wcześnie, milczeć bardzo późno.

Poznając oddech śmierci, poznaje się nieśmiertelność

(...) hebrajski cytat (...) Nie pluj pan do studni, bo nie wiadomo, czy nie będziesz jeszcze musiał z niej pić wody.

Wyjął z tylnej kieszeni spodni aluminiowy grzebień i precyzyjnie, ułamanym ząbkiem, zaczął wydłubywać zza paznokci czarną żałobę. Potem odwrócony tyłem zapalił papierosa, oddalił się na kilka kroków i powiedział do siebie trzy krótkie słowa: „srał go pies”.

- Śmierci, gdzie jesteś, ty stara zdziro!? Nie odpowiadasz? Boisz się mnie? Dlaczego?! - zawołał wściekle i dotknął palcem wirtualnej klawiatury QWERTY, po czym napisał pod adresem przebrzydłej damy kilka soczystych jobów i posłał je w świat, wiedząc doskonale, że i tak zapracowana kostucha mu nie odpowie.

Nigdy nie planowała trasy. Jechała tam, dokąd ją poniosło. Parę razy trafiła na Woodstock do Kostrzyna nad Odrą, gdzie grały kultowe kapele i ściągała wiara z całego kraju, by używać życia do woli. Tarzała się w błocie, ćpała i poznała osobiście Jurka Owsiaka, który podał jej łapę i powiedział "siema". To były czasy, teraz można tylko o tym pomarzyć.

Psycholożka starała się być miła, choć nie musiała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że pandemia przeorała jej błogostan i zepchnęła tam, gdzie sama nigdy by dobrowolnie nie dotarła: na przedpole czyśćca, a nawet dalej. Powrót z tej wyprawy był ciężki, jakby się unurzała w błocie i zabrakło wody oraz mydła.