Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościncu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży.

Ogarnął go stan owego osłupienia oraz dziwnego zamętu, w jaki popada dusza, skoro otrzyma to, czego dawno pragnęła. Przywykła pragnąć, nie ma już czego pragnąć, a nie ma jeszcze wspomnień

Kobieta zdolna jest kochać nie powiedziawszy w ciągu roku więcej niż kilkanaście słów do swego miłego.

Och, te baby! Zawsze jest coś nie w porządku w tej skomplikowanej maszynerii.

Smutek nie jest w dobrym tonie, należy być znudzonym.

Wielki człowiek jest jak orzeł; im wyżej się wznosi, tym mniej jest widziany, ukarany za swą wielkość samotnością duszy.

Iluż mężczyzn nie umie inaczej poruszyć serca kobiety, jak tylko je raniąc.

Ilość głupstw, które powiedziałem od dwóch lat, byle nie milczeć, wprawia mnie w rozpacz, kiedy o tym myślę.

Każdy niepospolity człowiek był zrazu, stawiając pierwsze kroki w życiu, śmiesznym zapaleńcem lub człowiekiem nieszczęśliwym. Charakter wesoły i równy, łatwy do uszczęśliwienia, nie może zdobyć się na żar.

Zrozum i to, że ile razy kto strzeli głupstwo, zawsze powołuje się na swoje serce.

Nie kochać, kiedy się otrzymało od niebios duszę stworzoną do miłości, znaczy pozbawić siebie i innych wielkiego szczęścia.

Jest mi przeznaczone pleść dziś niedorzeczności. Skoro tedy jestem kobietą jak inne, trzeba tańczyć.

(...) ale cechą duszy wyższej jest to, że nie zdoła się wlec myślą po koleinach wyjeżdżonych przez pospólstwo.

Kochanek częściej myśli o tym, aby dotrzeć do ukochanej, niż mąż o tym, aby pilnować żony.

Obraz dalekiego miasta, w którym się ją widziało przez chwilę, pogrąża w głębszej i słodszej zadumie niż sama jej obecność.

Nie mam czasu obwarowywać się przeciw krytykom; gdyby było w mej mocy tworzyć obyczaje, dałbym dziewczętom, o ile tylko możliwe, to samo wykształcenie co chłopcom. Ponieważ nie mam ochoty pakować jednej książki w drugą, nikt nie będzie ode mnie żądał, abym wykładał tutaj, w czym obecne wychowanie mężczyzn jest niedorzeczne (nie uczą ich dwóch najważniejszych nauk: logiki i moralności). Biorąc ich wychowanie, jak jest, powiadam, że lepiej dać je młodym dziewczętom niż uczyć je tylko brzdąkania, akwareli i haftu.

Powtarzał mi zawsze, że niebezpieczeństwo, w jakim znajduje się człowiek, jest miarą jego praw nad sąsiadem.

Kochać znaczy znajdować rozkosz w widzeniu, dotykaniu, czuciu wszystkimi zmysłami, z tak bliska jak tylko można, istoty ukochanej i kochającej nawzajem.

Kobieta romansowa chce, aby ją kochano, kokietce wystarcza, aby się podobała i aby uchodziła za ładną. Kobieta słaba - to ta, której świat wyrzuca błąd i która go sobie wyrzuca sama. kobieta niestała to ta, która już nie kocha; lekka to ta, która już kocha innego; płocha - to ta, która nie wie, czy kocha i kogo kocha; obojętna - ta, która nie kocha nikogo".

Kochanek częściej myśli o tym, aby dotrzeć do ukochanej, niż mąż o tym, aby pilnować żony; więzień częściej myśli o ucieczce, niż dozorca o tym, aby zamknąć bramę; zatem, jakie bądź byłyby przeszkody, kochanek i więzień powinni wygrać.

Nie można kochać bez r ó w n o ś c i...

Tamci są zanadto sztuczni, ten nie dosyć; stąd głupcy biorą go za głupca.

Najgorsze z niedoli więzienia to, że nie można się zamknąć.

(...) różnica płodzi nienawiść.

Namiętnością zowię jedynie miłość doświadczoną w długich nieszczęściach, i to nieszczęściach, których powieściopisarze nie opisują, których zresztą nie mogą opisać.

To, iż nie podobna sobie uświadomić przyczyn swoich uczuć, sprawi, iż najrozsądniejszy człowiek bywa fanatykiem muzyki.

A kiedy się działa, trzeba komuś ufać.

Przez ten nawyk karmienia swej duszy tkliwymi marzeniami oraz przez swój wstręt do wszystkiego, co pospolite, wielki artysta jest tak bliski miłości.

Jest rozkosz w tym, aby tulić w objęciach kobietę, która wam zrobiła wiele złego, która była długo waszą okrutną nieprzyjaciółką i gotowa być nią jeszcze.

Zamiast towarzystwa i rozmowy mężczyzn-bab kobieta wykształcona, jeśli zdobyła rozum, nie tracąc wdzięku swojej płci, może być pewna, że znajdzie wśród najwybitniejszych ludzi swej epoki szacunek graniczący z uwielbieniem.