Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie siedzą latem do późnego wieczora i pala papierosy, szepczą, snują marzenia, flirtują i wiedzą w głębi serca, że nic ich lepszego w życiu nie spotka.

Gdziekolwiek pójdziesz, nie pozbędziesz się siebie.

Czasami brakowało mu jej wciąż tak bardzo, że tęsknota przegryzała się przez skórę dnia, powodując krwawienie.

(...)(Ona) Chce jeść domowe kanapki z topionym serem, moczone w keczupie i podane na papierowym talerzyku, a nie obiad w luksusowej restauracji. Chce siedzieć na plaży o zachodzie, a nie spędzać urlop w egzotycznych krajach. Otrzymywać skreśloną własnoręcznie kartkę Zależy mi na Tobie, zamiast jubilerskiego cacka kupionego przed trzema laty. Chce, byś ją uczesał a nie posyłał na cały dzień do salonu piękności.
Ona pragnie rzeczy prostszych. Takich, o których można by sądzić, że o nich zapomnieliśmy. Chce abyś pytał ją o zdanie, nim pocałujesz ją po raz pierwszy i drugi. Chce, abyś trzymał ją za rękę, kiedy będziecie oglądać stare filmy na kanapie. chce, abyś przy rozmowie patrzył na nią. Tak wielu z was, chłopaki, się myli. Wydaje wam się, że chodzi o to, gdzie ją zabierzecie, co jej kupicie na urodziny i Boże Narodzenie, wydaje wam się, że wystarczy rozszyfrować jej myśli. Wydaje się wam, że chodzi o to, abyście zostali jej najlepszym kochankiem, i o to, co sądzi o waszej karierze, przyjaciołach, rodzinie, wydaje się wam, że chodzi o to wszystko co nigdy nie miało dla niej znaczenia.
Nie ma nic przeciw temu, abyś wychodził z kumplami tak często jak ci się podoba. Chce, abyś się cieszył życiem. Możesz pracować poza domem i wyjeżdżać służbowo. Chce, abyś był szczęśliwy w pracy i odnosił sukcesy. Nie musisz być superkochankiem. Chce poznać twoje ciało i nauczyć cię swojego. Od czasu do czasu możesz być zachłanny, egoistyczny i wymagający. Chce dojść z tobą do porozumienia. Chce w pełni wykorzystać dany wam czas. 
- Czego ona chce?- ktoś zapytał. Chce być kochana, po prostu. Tak samo jak kocha wszystko w swoim życiu. Nie kieruje się żadną skomplikowaną formułą. Wszystko jest łatwe i proste, bo wszystko pochodzi z serca. Chce abyś ją kochał sercem. Jak dotąd jednak nikt jej tak nie kochał, bo ludzie poświęcają czas na rozmyślania i analizy, na robienie głupstw i wynajdowanie powodów by nie kochać sercem.

Myśleć to cierpieć, no powiedz mi, czy to myślenie coś mi kiedyś dało, czy poprawiło moją sytuację? Myślę i myślę, i myślę, myśleniem milion razy oddaliłem się od szczęścia, ale ani razu się do niego nie zbliżyłem.

Moje życie pełne było strasznych nieszczęść, z których większość się nie zdarzyła

Musisz mieć tylko odwagę, zwykle zresztą niewielką, żeby powiedzieć "tak". Powiedz "tak" i zrób coś, mimo że pierwszy, drugi i trzeci odruch każe ci powiedzieć "nie, boję się".

(...) ludzie, których spotykamy, rozmijają się czasem z nami o centymetry, o dni lub o uderzenia serca. W innym miejscu i czasie, inaczej nastrojeni, bez oporów padlibyśmy im w ramiona; z radością przyjęlibyśmy ich wyzwanie lub zaproszenie. Jednakże spotykamy ich akurat w chwili, gdy nie jesteśmy zadowoleni albo oni nie są.

Definicja obłędu? Tak jest: powtarzanie wciąż tej samej czynności i oczekiwanie za każdym razem innych wyników.

(...) problemy większości ludzi biorą się stąd, że sami się nakrecają, bo po prostu lubią wredny, adrenalinowy przypływ złości, strachu, niepokoju... czy innej gwałtownej emocji, która wyrywa ich na moment z codziennej rutyny.

Bądź tym, za kogo ma cię twój pies.

Ona zatrzymuje się w kawiarni, żeby odpocząć. Siedzący w oknie mężczyzna czyta książkę, gryzmoląc coś pieczołowicie na marginesach. Chciałaby mieć taką książkę. Taką, którą by mogła nosić z sobą, robić notatki między jej wierszami, zaginać rogi ulubionych stron. Która by się jej ofiarowała, nadając światu sens. Otworzyłaby tę książkę na dowolnej stronie i znalazła odpowiedzi na swoje pytania. Coś w rodzaju Biblii.

Książki mówią: Zrobiła to ponieważ. Życie mówi: Zrobiła to. W książkach wszystko zostaje wytłumaczone; w życiu nie. Nie dziwię się, że ludzie wolą książki. Książki nadają życiu sens. Kłopot jedynie w tym, że życie, któremu nadają sens, to życie innych ludzi, nigdy zaś twoje własne.

Kiedyś popełnił błąd. Nie wiem, czy w ogóle o nim wie. Stał na brzegu rzeki, słuchając czegoś po drugiej stronie, czegoś, czego nigdy nie słyszał, ale o czym zawsze wiedział. Zamiast jednak przebyć rzekę, wsłuchiwał się dopóty, póki zdołał wytrzymać, a potem odwrócił się i oddalił tą samą drogą, którą przyszedł. Nigdy więcej tego nie usłyszał. Powinien był wtedy przejść tę rzekę.

Pewien mudżahedin powiedział mi kiedyś, że przeznaczenie daje nam w życiu trzech nauczycieli, trzech przyjaciół, trzech wrogów i trzy wielkie miłości. Ta dwunastka jest jednak zawsze zakryta, tak że nie wiemy, kto jest kim, dopóki ich nie pokochamy, nie zostawimy lub nie pokonamy.

To zatem, co się liczy, to nie sens życia w ogólności, ale raczej konkretny sens życia człowieka w danej chwili.

Kiedy byłem młodszy, rozpięty rozporek wprawiał mnie w potworny wstyd i zażenowanie. Teraz wzruszam ramionami i zapinam si. Czy to oznaka dojrzałości czy obojętności?

Może to jedyny prawdziwy podział: na ludzi lasu i ludzi pustyni. Bezalkoholowe upojenie Wschodu pochodzi z pustyni, gdzie gorący wiatr i gorący piasek upijają ludzi, gdzie świat jest prosty i bezproblemowy. Lasy są pełne pytań. Tylko pustynia nie pyta, nic nie daje i niczego nie obiecuje. Lecz ogień duszy pochodzi z lasu. Człowiek pustyni ma tylko jedną twarz i zna tylko jedną prawdę, która go wypełnia. Człowiek lasu ma wiele twarzy. Fanatyk przybywa z pustyni, twórca z lasu.

Musisz wpierw przeprawić się przez rzekę, nim powiesz krokodylowi, że ma nieświeży oddech.

Miłość nie potrzebuje powodu. Nienawiść potrzebuje powodu.

Człowiekowi można odebrać wszystko prócz jednego: ostatniej ludzkiej wolności - wyboru postawy w określonych okolicznościach, wyboru własnej drogi.

Część naszego życia polega na poszukiwaniu tej jednej osoby, która zrozumie nasza historię. Często okazuje się, że wybraliśmy niewłaściwie. Człowiek, o którym sądziliśmy, że rozumie nas najlepiej, odnosi się do nas później ze współczuciem, obojętnością albo wręcz antypatią. Z kolei ludzie, których obchodzimy, dzielą się na dwie grupy: tych, którzy nas rozumieją, i tych, którzy wybaczają nam najgorsze grzechy. Rzadko zdarza się trafić na kogoś, kto ma obie te cechy na raz.