Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życia nie można nabijać na czubek widelca i maziać nim po talerzu.
Życie trzeba jeść.

Święta brzęczą mi nad głową jak szarańcza. Za chwilę zaczną żer,
zjadając czas, myśli, zera na koncie, sen, nerwy – co się da.

Zapadam się w leje zmęczenia. Krok. Oddech. Krok. Oddech. Góry leczą z tego, czym zasypują nas doliny. Rzeczy urastające do rangi niebotycznych problemów tutaj pobrzmiewają farsą. Pijesz koncentrat chwili i rozumiesz, że jesteś częścią czegoś większego. Czegoś, co Cię przygarnia i bierze takiego, jaki jesteś.