Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Większość ludzi chodzi do księarni, nie bardzo wiedząc,co chcą kupić. Książki stoją na półkach i w jakiś magiczny sposób podpowiadają, że to właśnie je trzeba zabrać do domu. Odpowiednia osoba, dla właściwej książki. Tak jakby wiedziały, czyjego życia częścią powinny się stać, jak mogą je zmienić, nauczyć kogoś czegoś, wywołać uśmiech na twarzy we właściwym momencie.

To brak nadziei pozbawia siły. Nadzieja czyni nas silniejszymi, ponieważ przynosi ze sobą zrozumienie i cel. Nadzieja daje nam słowo "może". "Może pewnego dnia życie przestanie być takie okropne". I w ten sposób "może" natychmiast czyni życie lepszym.

Trzeba coś w sobie mieć, żeby mało mówić, bo kiedy się mało mówi, to się myśli, i to dużo.

W każdym jednak jest coś, co ukrywa się w cieniu i nie chce, żeby cokolwiek się zmieniło.

Kiedyś myślałam, że lepiej jest mieć za dużo niż za mało. Teraz uważam, że jeżeli "za dużo" nigdy nie powinno należeć do ciebie, powinno się wziąć od życia tylko, co rzeczywiście jest twoje, i zwrócić całą resztę.

Czasem to, gdzie jesteśmy, jest dla nas całkowitą zagadką i potrzebujemy jej rozwiązania, żebyśmy wiedzieli od czego zacząć dalszą wędrówkę przez życie.

A jeśli, jeśli, jeśli... jeśli wiedzielibyśmy, jakie będzie nasze jutro, czy naprawilibyśmy je? Czy potrafilibyśmy to zrobić?

To dobre spostrzeżenie: nie można dać komuś czegoś, czego samemu się nie ma.

Przypuszczam, że dużo łatwiej jest dostrzec wyjście z sytuacji, kiedy patrzysz się na labirynt zdarzeń z perspektywy czasu. Kiedy człowiek utknie w jego środku, zapędzi się w ślepy zaułek, wtedy nie może odnaleźć tak łatwo właściwej drogi.

Nie powinno się dążyć do stworzenia idealnej przeszłości. Czasem człowiek powinien się poczuć dziwnie, obnażyć duszę przed drugim człowiekiem. To wszystko droga do poznania siebie.

(...)gdy morze wyrzuca rozbitków na brzeg, nie są wyłącznie biednymi ofiarami, ale też kimś, kto przeżył, przetrwał ogromną tragedię. (...) Czasem z wyrzucenia na brzeg może wiele wyniknąć. Pomaga nam to dojrzeć, rozwinąć się, urosnąć.

-Hmmm... spójrz na to.[...] Puste strony oczekujące na wypełnienie- dodała z zachwytem.
Wywróciłam oczami.
- Szalenie ekscytujące.
- Bardziej niż księga już zapisana. Wtedy na pewno nie byłabyś jej w stanie użyć.
- Ale mogłabym ją przeczytać. Po to właśnie są książki - warknęłam, znowu czując, że to miejsce mnie zawodziło.
- Wolałabyś otrzymać życie, które ktoś już przeżył, Tamaro ? Wtedy mogłabyś siedzieć i obserwować. A może jednak chciałabyś je przeżyć sama?

Gaduły nie myślą wiele; słowa zagłuszają podświadomość, która mogłaby zadać pytania: "Dlaczego to powiedziałeś? Co tak naprawdę sądzisz?".

Zastanawiające, jak śmierć, rzecz tak ostateczna i ponura, potrafi naświetlić charakter człowieka.

Z perspektywy czasu zdaję sobie sprawę, że najlepszym sposobem na nauczenie mnie wdzięczności mogło być tylko niedawanie mi wszystkiego, o czym zamarzyłam.

A może po prostu już tak jakoś jest, że gdy ludzie doświadczają samotności, czepiają się choćby brzytwy, byle tylko poczuć się lepiej.

Wolałabyś otrzymać życie, które ktoś już przeżył, Tamaro? Wtedy mogłabyś siedzieć i obserwować. A może jednak chciałabyś je przeżyć sama?

Rodzice dali mi wszytsko, a ja rzadko im za to dziekowałam, a jeżeli nawet , to całkowicie nieszczerze. Nie sądzę, że rozumiałam, co znaczy być za coś wdzięcznym-bo to właśnie kryje w sobie słowo "dziękuję".

Gdyby mucha poleciała do góry, odnalazłaby upragnioną wolność. Tak naprawdę nie była uwięziona, po prostu szukała w niewłaściwym miejscu.

Nie brzmi to może fascynująco czy tajemniczo, ale wiedziałam, że pamiętnik usiłował mnie gdzieś skierować, pokazać mi drogę [...] Byłabym głupia, gdybym zignorowała cud, który właśnie się dokonywał. Każde słowo było wskazówką, a zdanie kierunkowskazem do wyjścia z tej całej sytuacji.

Powiadają, ze każda historia traci coś z każdym jej przypomnieniem.

Ludziom łatwiej jest kogoś zostawić, gdy chwilowo go nienawidzą.

Tej nocy nauczyłam się czegoś ważnego. Nie powinno się dążyć do stworzenia idealnej przeszłości. Czasem człowiek powinien poczuć się dziwnie, obnażyć duszę przed drugim człowiekiem. To wszystko droga do poznania siebie. Droga do następnego dnia. Pamiętnik nie zawsze ma rację.

Nic nigdy nie jest niczym. Zawsze jest czymś.

Nie powinno się dążyć do stworzenia idealnej przeszłości. Czasem człowiek powinien się poczuć dziwnie, obnażyć duszę przed drugim człowiekiem. To wszystko droga do poznania siebie. Droga do następnego dnia.

Czasem to, gdzie jesteśmy jest dla nas całkowitą zagadką i potrzebujemy jej rozwiązania, żebyśmy wiedzieli, od czego zacząć dalszą wędrówkę przez życie.