Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam.

Uczucie może zaważyć na życiu człowieka. Może uczynić je pięknym, a może pokrzyżować wszystkie dobre plany.

Pocałowałem ją jeszcze raz. Ale nie w czoło i nie lekko. Trwało to całkiem długą chwilę. Kiedy przestaliśmy się całować, Jenny wciąż trzymała mnie za rękaw.
- Nie podoba mi się - powiedziała.
- Co?
- To, że mi się podoba.

Miłość oznacza, że nie zawsze trzeba przepraszać.

- Oliwer ? - Tak ? - Ja nie kocham cię tylko, ot tak sobie... O Boże, co teraz będzie ? - Ja cię bardzo kocham Oliwer.

Kto kocha, nie potrzebuje nigdy przepraszać.

- A dokąd chcesz jechać?
- Chyba do szpitala - odparła.
[...] zrozumiałem [...], że to koniec. Jenny wyjdzie teraz z naszego mieszkania i nigdy do niego nie wróci.

Co można powiedzieć o dwudziestopięcioletniej dziewczynie, która umarła? Że była śliczna. I piekielnie inteligentna. Że kochała Mozarta i Bacha. I Beatlesów. I mnie.

- Hej Jen...
- Tak?
- Jen... co ty na to, gdybym ci powiedział...
Zawachałem się. Czekała.
- Wydaje mi się że jestem w tobie zakochany.
Cisza.
- Powiedziałabym... że chrzanisz".

Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić przepraszam.

Stałem tak u stóp schodków, bojąc się zapytać, od jak dawna tu siedzi; wiedziałem tylko że wyrządziłem jej straszną krzywdę.
- Jenny, przepraszam...
- Przestań - ucięła, a potem powiedziała bardzo cicho: - Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam.

- Słuchaj stara krowo!
- Co, stary byku?
- Cholernie dużo ci zawdzięczam - przyznałem uczciwie.
- Nieprawda, głupi, nieprawda.
- Nieprawda? - powtórzyłem nieco zdziwiony.
- Zawdzięczasz mi wszystko - powiedziała.