Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmierci Tuwima towarzyszyła anegdota.W kieszeni garnituru poety znaleziono serwetkę z którejś z zakopańskich knajp z nagryzmolonym zdaniem: " Ze względów oszczędnościowych polecam zgasić światłość wiekuistą, która mi może będzie świecić".To był klasyczny tuwimowski rodnik, pomysł na nowy wiersz.Tak pożegnał się ze światem poeta liczony między największych.Dowcipem, paradoksem,ironią.

Żyj tak, aby Twoim znajomym zrobiło się nudno, gdy umrzesz.

Rozmowa z Tuwimem rzadko bywała 'normalna'. Żył we własnym świecie, w swoim szperactwie, lękach, upojeniach, zachwytach i grozie, śmiał się i płakał łatwo, czasem miesiącami zamykał się w domu i bał się wyjść na ulicę, czasem pił i bawił się co wieczór.

Starość nie jest straszna, straszne jest to, że będąc starym, chce się wciąż jeszcze być młodym.

W lutym 1918 roku siedziałem w cukierni Szwajcarskiej, nieprzytomny ze wzruszenia. Przed chwilą dostałem (...) pierwszą korektę "Chyhania na Boga". Robiłem ją drżącymi rękami, niewprawionymi jeszcze w tę typograficzna algebrę. Maczałem pióro raz w kałamarzu, raz w pół czarnej... - wspominał Tuwim.

Wykonywana przez Władysława Lina i ciesząca się dużym powodzeniem piosenka "O, kup pan to!" przeszła do historii polskiej satyry. Niewinna zdawało się piosenka o sklepowej zachęcającej ojca do kupienia synkowi ołowianego żołnierzyka w błyszczącym hełmie pod wpływem interpretacji zmieniała się w antyzaborczy manifest. Była oparta na pomysłowym fonetycznym chwycie, pozwalającym wykonawcy na nadawanie powtarzającym się w każdym refrenie słowom: "O, kup pan to!" brzmienia: "Okupant to!" - wspominał Tadeusz Żeromski. Władze okupacyjne szybko jednak zorientowały się w dowcipie i wiosną 1918 roku teatrzyk został zamknięty.

..."Znęcanie się nad bezbronnymi uważam za hańbę" - pisał - "i twierdzę, że nie ma tak wzniosłego celu..., który by takie środki usprawiedliwiał."...