Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróci słońce - myślał Muminek, podniecony. - Koniec z ciemnościami, koniec z samotnością. Będzie można usiąść sobie na werandzie i pogrzać plecy...

Drzwiami powinno się gdzieś wchodzić, a schodami gdzieś dojść. Jakie byłoby życie, gdyby Bufki nagle zaczęły zachowywać się jak Mimble, a Homki jak Paszczaki?

Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.

(...) - Pobawmy się - powiedziała Panna Migotka.
- Pobawmy się, że ja jestem wyjątkowo piękna i że ty mnie porywasz!
- Nie wiem, czy jestem w odpowiednim nastroju - odparł Muminek.
Panna Migotka opuściła uszy. Wtedy Muminek szybko potarł pyszczkiem o jej pyszczek i powiedział:
- W to, że jesteś wyjątkowo piękna, nie potrzebujemy sie bawić, bo jesteś piękna. Ale wolałbym cie porwać raczej jutro".

- Podoba mi się to - powiedziała Mimbla. - Jest tak, jak gdyby wszystko było niczym.
- A czy jest czymś? - spytała mała Mi.
- Nie - odpowiedziała jej siostra wesoło. - Nie zadawaj głupich pytań.

- Szukałam sobie sukienki - zwierzyła się Panna Migotka. - I znalazłam kilkaset, i teraz cieszę się niesamowicie.
Bufka mruknęła coś niewyraźnie.
- Może tysiąc! - mówiła dalej Panna Migotka. - Przyglądałam się im i przyglądałam, i mierzyłam, i mierzyłam, i robiło mi się coraz smutniej.
- Coraz smutniej? - zdziwiła się Bufka.
- Tak, czy to nie dziwne? Było ich, rozumiesz, za dużo. Nigdy nie zdążyłabym włożyć wszystkich i nigdy nie umiałabym się zdecydować, która jest najładniejsza. I w końcu prawie zaczęłam się ich bać. Gdyby były tylko dwie, tobym wybrała ładniejszą.

- Tyle jest rzeczy, których się nie rozumie- szepnęła do siebie Mama Muminka- Ale właściwie dlaczego zawsze miałoby się dziać tak, jakeśmy do tego przywykli?

Gdybym się zabił, nie miałoby to oczywiście żadnego znaczenia. Ale niech pan pomyśli - gdyby tak pańskie MŁODE OSOBY mnie zobaczyły!

- Bądź grzeczna! - upomniała ją siostra. - Bo przyjdzie Buka i cię zabierze!

- Jest tak, jak gdyby wszystko było niczym.
- A czy jest czymś? - spytała mała Mi. .
- Nie - odpowiedziała jej siostra wesoło.

- (...)Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.
- To zakład wychowawczy! - krzyknęła Mama Muminka przerażona.

Myślałem, że Tatuś Muminka napisze kryminał - powiedział Homek zawiedziony. - Coś takiego, gdzie wszystkich się podejrzewa i gdzie jest masa ciekawych wątków, nad którymi można się zastanawiać.

- Czy naprawdę tak bardzo ich żałujesz? - spytał Homek ze współczuciem.
- Nie, tylko trochę - odpowiedziała. - Ale korzystam ze sposobności i płaczę teraz nad wszystkim w ogóle. Mam okazję.

- Czemu płaczesz? - zapytał Homek
- Nie wiem, ale jakoś mi z tym dobrze - odpowiedziała.
- Przecież płacze się wtedy, kiedy dzieje się coś smutnego - obruszył się Homek.