Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katastrofa "Green Horneta" wtrąciła Louiego i Phila w sytuację najbardziej rozpaczliwą pod względem fizycznym, bez jedzenia, wody i schronienia. Na Kwajalein strażnicy dążyli do pozbawienia ich czegoś, co trzymało ich przy życiu nawet wówczas, gdy przepadło wszystko inne: ludzkiej godności. Szacunek do samego siebie i poczucie własnej wartości, najtajniejsza broń duszy, jest istotą człowieczeństwa; ktoś ich pozbawiony jest odczłowieczony, oderwany od ludzkości i zdegradowany. Ludzie poddani dehumanizującemu traktowaniu doświadczają poczucia głębokiego nieszczęścia oraz osamotnienia i przekonują się, że w takich warunkach niepodobna zachować nadzieję. Wraz z godnością tracą tożsamość. Nie określają już sami siebie, lecz są określani przez swoich prześladowców oraz okoliczności, w jakich zmuszeni są przebywać.

Szacunek do samego siebie i poczucie własnej wartości, najtajniejsza broń duszy, jest istotą człowieczeństwa; ktoś ich pozbawiony jest odczłowieczony, oderwany od ludzkości i zdegradowany.

Paradoksem dążenia do zemsty jest to, że uzależnia ono skrzywdzonych od tych, którzy ich skrzywdzili. Wierzę oni, że uwolnią się od bólu tylko dzięki cierpieniu zadanemu swoim prześladowcom.

Wiara, oto czego Bóg wymaga od ludzi. Jego niewidzialność jest jej prawdziwym sprawdzianem. Aby wiedzieć, kto naprawdę Go widzi, Bóg czyni się niewidocznym.

Pozostał człowiekiem zaraźliwie, nieuleczalnie pogodnym. [...] Jego wiara w to, że wszystko ma ukryty sens i musi dobrze się skończyć, zapewniała mu pogodę ducha nawet w ciężkich chwilach.

W czasie wojny Ptak nie chciał dać sobie spokoju z Louiem; po wojnie Louie nie potrafił dać sobie spokoju z Ptakiem.

Te akty sabotażu niosły ryzyko, ale miały też moc przeobrażania jeńców. Narażając się, żeby pokrzyżować szyki nieprzyjacielowi, zmieniali się z biernych ofiar z powrotem w żołnierzy.

Jeńcy z obszaru Pacyfiku, którzy wrócili do kraju w 1945, mieli zrujnowane psychiki. Poznali od podszewki nieprawdopodobną zdolność człowieka do przeżywania cierpienia oraz jego równie nieprawdopodobną zdolność - i zaciekłą ochotę - do zadawania go. Nosili w sobie wspomnienia niewypowiedzianych tortur i poniżenia, a także dojmujące poczucie kruchości wynikłe z wiedzy o tym, jak łatwo człowieka pozbawić człowieczeństwa.

Gdybym wiedział, że będę musiał przeżyć coś takiego jeszcze raz - powiedział wreszcie - zabiłbym się.