Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzkie serce jest małe, lecz pożąda wielkich rzeczy. Nie nakrami się nim nawet psa, lecz cały świat nie wystarcza, aby je nasycić. Człowiek nie oszczędza żadnej żywej istoty, zabija, żeby jeść, zabija, żeby się ubrać, żeby się przyozdobić, zabija, aby się bronić i żeby zaatakować, dla nauki i dla zabawy. Aż w końcu zabija dla samego zabijania. Wydziera jagniętom jelita, aby nadać piękne brzmienie swym harfom. Wyrywa wilkom ich śmiercionośne zęby, aby polerować swoje dzieła sztuki. Odrąbuje słoniom kły, aby robić zabawki dla swoich dzieci.

Nauczył się, że nadzieja potrafi zabijać. Czyni człowieka słabym, podczas gdy ktoś kto niczego od życia nie oczekuje, może przetrwać wszystko.

Słowa, które mówią sobie kochankowie, są pisane na wietrze i wodzie.

Łzy kobiety działają jak rozpuszczalnik na duszę mężczyzny [...] Przebiegła dziwka może przyćmić zdrowy rozsądek swoim płaczliwymi manipulacjami

Ty nie ściągasz nieszczęścia, ty jesteś nieszczęściem. Jesteś Złowróżem, Aniołem Śmierci, czy ci się to podoba, czy nie.

Mój Boże, ukradli papieżowi kutasa!

We mnie, podobnie jak na całym świecie, żyje tak mało dobra i miłości, że nie powinno się ich trwonić na urojone istoty.

Wszyscy jesteśmy cynikami i nawet kwilące dziecko wie, że uratować komuś życie to zyskać sobie dozgonnego wroga.

Lepiej nie zawierać przyjaźni, jeśli ma się wystarczająco silny charakter, żeby się obyć bez przyjaciół. Prędzej czy później przyjaciele stają się prawdziwym utrapieniem. Ale jeśli już musisz ich mieć, to daj im żyć w zgodzie z własnym sumieniem.

Plan jest jak dziecko w kołysce – daleko mu jeszcze do człowieka.

Łatwiej uwierzyć w wielkie kłamstwo niż w małe, w proste łatwiej niż w bardzo wymyślne.

Ci ludzie stoją u progu śmierci i wiecznego piekła, gdzie diabły wyprują im łopatą flaki, pożrą je, a potem wysrają i tak przez całą wieczność.

(...)strachem można zmusić człowieka do wszystkiego poza samodzielnym myśleniem.

Jak powszechnie wiadomo, serce jest otoczone rurkowatym kanałem. Jeśli człowieka spotka cierpienie, które przerasta jego siły, serce osuwa się po ściankach pojemnika, zwanego potocznie spustem, lub zatchlinką, na samo dno w zagłębieniu żołądka. Na samym dole spustu lub zatchlinki znajduje się klapka zrobiona z tkanki chrzęstnej i nazwana zapadką. Dawniej, gdy na kogoś spadało cierpienie, którego nie mógł znieść, zapadka otwierała się raptownie i serce wpadało do środka, gdzie natychmiastowe zatrzymanie jego pracy przynosiło nieszczęśnikowi szybką ulgę. W dzisiejszych czasach na świcie panuje tyle bólu i nieszczęścia, że mało kto by je przeżył, więc zapobiegliwa natura zamknęła zapadkę na stałe i teraz cżłowiek musi znosić nawet największe cierpienie.

Słabi i bezsilni kłamcy muszą wiedzieć, co robią, aby ich nie przyłapano. Kłamstwo musi tętnić życiem i tak bardzo przypominać prawdę, że setki błędów, jakimi zdradzają się zwykle kiepscy kłamcy, nie mogą się nawet zrodzić w umysłach wytrawnych oszustów.

Jeśli to jest Górny Śląsk — powiedział Tarleton — to jak wygląda
Dolny, na litość boską?

Może jest taki punkt, powyżej którego w ludzkim sercu zbiera się tyle nienawiści, że nie zmieści się w nim już ani kropla więcej.

W tym samym czasie czterysta staj od Hiszpańskiego Leeds, na Górnym
Śląsku, Kleist oraz dwudziestu sześciu Kleftów w wieku między
osiemnaście a czterdzieści dwa lata wjechało do górniczego miasta Bytom,
najbardziej ponurego grajdołu, jaki można sobie wyobrazić.

W odróżnieniu od romansów prawdziwe życie nie dba o staranny wzrost napięcia, nie układa troskliwie fabuły, by po stosownej ilości cierpień i wyrzeczeń akcję zwieńczył zawrotny punkt kulminacyjny. Ileż to kobiet i mężczyzn, a nawet dzieci, bardzo powoli uprzytamniało sobie, że punkt kulminacyjny ich życia już dawno minął? Jest to bardzo przygnębiająca myśl, a jedyną pociechę przynosi wtedy złudna nadzieja, że nigdy nic nie wiadomo, sprawy mogą się nagle potoczyć inaczej, coś się jeszcze może wydarzyć — piękna nieznajoma, sukces dziecka, nagłe olśnienie, przypadkowe spotkanie, szczęśliwy powrót — wszystko jest możliwe.

Właściwa miłość kieruje się rozumem i nie pozwala się omamić porywczym żądzom.

Na szczęście dla świata, powiedział IdrysPukke, najwięksi niegodziwcy są równie bojaźliwi, gdy chodzi o wcielanie myśli w czyn, jak cała reszta ludzkości...