Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słowami świadczyć miłość - to nie miłość.

Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić

A jeśli ci się zda, że głupstwo robię,
Nic to – głupiemu wydawać się głupią.

O nic nie błagaj, bo próżne marzenia,
By człowiek uszedł swego przeznaczenia

O śmiertelnych pokolenia!
Życie wasze, to cień cienia.
Bo któryż człowiek więcej tu szczęścia zażyje
Nad to, co w sennych rojeniach uwije,
Aby potem z biegiem zdarzeń
Po snu chwili runąć z marzeń.

I daje przykład, jak nierozum ludzki
największym bywa człowieka nieszczęściem."

Bo jeśli człowiek straci radość, to już nie żyje, lecz żywym jest trupem. Gromadź w domu bogactwa, jeśli chcesz, przyjmij postawę króla, jeśli jednak brakuje radości, wszystko nie jest warte nawet cienia dymu.

Pycha rodzi tyranów

Nadzieja złudna, bo jednym da skrzydła,
Drugich omota w swe sidła;
Żądz lotnych wzbudzi w nich ognie,
Aż życie pióra te pognie.

,,(...) najwyższym darem łaski bogów
Jest niewątpliwie u człowieka rozum.

Wszystko ma swój kres i czas
[Kreon].

Siła jest dziwów, lecz nad wszystkie sięga
Dziwy człowieka potęga.

Bo nie ma gorszej dla ludzi potęgi jak pieniądz: on to i miasta rozburza, on wypiera z zagród i domu, on prawe dusze krzywdzi i popycha.

A najgorszą męką tą, którą człowiek własną ściągnie ręką

Nie strwożą słowa, kogo czyn nie straszył.
[Edyp]

Biada tej wiedzy, co szkodę niesie wierzącym.
[Tyrezjasz]

Widzisz przy rwących strumieniach, jak drzewo, które się nagnie, zachowa konary, a zbyt oporne z korzeniami runie.

Słowami świadczyć miłość - to nie miłość.

Rozważ to, synu; bo wszystkich jest ludzi
Błądzić udziałem i z prostej zejść drogi.

Nad szczęścia błysk, co złudą mar,
Najwyższy skarb - rozumu dar.
A wyzwie ten niechybny sąd.
Kto bogów lży i wali rząd.
I ześlą oni swą zemstę i kary.
Na pychę słowa w człowieku,
I w klęsk odmęcie - rozumu i miary.
W późnym nauczą go wieku.

Marne to państwo, co li panu służy.

Jak lotne ptaki, wartkie błyskawice,
Mkną ludzie cwałem w Hadesu ciemnice.

Widzisz przy rwących strumieniach, jak drzewo,
Które się nagnie, zachowa konary,
A zbyt oporne - z korzeniami runie.

A więc bacząc na ostatni bytu ludzi kres i dolę,
Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy,
Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży.

Nie ma zaś większej klęski od nierządu: / On gubi miasta, on domy rozburza, / On wśród szeregów roznieca ucieczkę.