Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nic nie jest na tyle straszne, aby nie dało się o tym porozmawiać.

Metoda celowego ignorowania jest często rozumiana niewłaściwie i stosowana w sposób niebezpiecznie błędny (...). Dzieci, którym towarzyszy nieprzepracowane poczucie straty i separacji, brak uwagi ze strony opiekunów odbiorą najprawdopodobniej jako ponowne ich opuszczenie. Musimy więc ignorować zachowanie, a nie dziecko, i w dalszym ciągu wrażliwie reagować na niezaspokojone potrzeby wychowanka.

Taka sytuacja nie jest korzystna dla żadnego z nas, dlatego wróćmy do [wskazujemy miejsce] i sprawdźmy, co da się zrobić, żeby sprawy znów zaczęły toczyć się po naszej myśli.