Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo ja kochałem tylko raz, tak naprawdę, przez całe życie. Będziesz pamiętała, że cię kochałem. To nadało mojemu życiu sens.

Tak, i powiem ci coś jeszcze ważniejszego. Nikt nie jest samotny. Tak naprawdę. Nikt nigdy nie jest samotny. Jesteś ze mną...jest tak ciepło...już nie trzeba się niczym martwić.

Tak bardzo się starała nie okazywać słabości. Biedna nieskalana duszyczka, skazana na demonicznego kochanka.

(...) Damon jej nie odwiedził, żeby się z nią pokłócić, ponaigrywać się z niej lub ją zabić - a już z pewnością nie po to, żeby ją pocałować.

Nie było go tak długo, że straciła już nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy. Zjawił się jednak i uśmiechał olśniewająco do Shinichiego, który gapił się na niego oniemiały.
- Obawiam się, że panna McCullough nie może zostać - oznajmił Damon. - Ja za chwilę wrócę, żeby skopać wam tyłki. Wyjdziecie z tego pokoju, to zabiję. I będę to robił bardzo powoli. Dziękuję za poświęcony czas, ale musimy uciekać.

Będziesz pamiętała? Dla mnie? Bo ja...Kochałem tylko raz, tak naprawdę, przez całe życie. Będziesz pamiętała, że cię kochałem? To nadaje mojemu życiu...sens.

Życie, choćby nie wiem jak długie, zawsze wydaje się za krótkie.

Nikt nie jest samotny. Tak naprawdę. Nikt nigdy nie jest samotny.

Wszystko zatacza koło [...]. To, co robisz, zawsze do ciebie wraca.

To syndrom miłości. Oznacza, że pacjentka troszczy się o wiele osób i nie czuje się szczęśliwa, dopóki każda z nich nie jest bezpieczna i zadowolona.

Jak dotąd nie znamy przypadków, żeby uwaga „bardzo brzydko, mama da ci klapsa” spowodowała nawrócenie się wampira na wegetarianizm.

Życie jest głupie.

Jest dziewczyną, która próbuje być skoncentrowana i zrównoważona w zupełnie zwariowanym świecie.

(...) Nie sądzicie, że byłby...usatysfakcjonowany? Pogodzony ze sobą?
- Pogodzony? - wysyczał ponuro Stefano, a Sage warknął.
- Kobieto - odezwał się - najwyraźniej nigdy nie spotkałaś Damona Salvatore.

Życie, choćby nie wiem jak długie, zawsze wydaje się za krótkie..