Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektórzy ludzie uważają, że wschód słońca to cud, bo jest w nim coś tajemniczego i często pięknego, ale dla innych ludzi wschód słońca to banalny fakt, bo przecież zdarza się codziennie z samego rana. Niektórzy ludzie uważają, że telefon to cud, bo to niezwykłe rozmawiać z osobą oddaloną od nas o tysiące mil, ale dla innych ludzi telefon to po prostu urządzenie mechaniczne, produkowane masowo z elementów metalowych, obwodów elektrycznych i kabli, które bardzo łatwo dają się przeciąć. [...] Więc albo nam się zdaje, że świat jest pełen cudów, których wprost nie sposób zliczyć, albo że cuda są rzadkością, o której nawet nie warto wspominać.

Jedną z najgorszych rzeczy w życiu jest to, że nasze życzenia mają znikomy wpływ na rzeczywistość.

Tak to już w życiu jest, ze nie zawsze dostajemy to, na co zasługujemy.

Są takie chwile w życiu, ze lepiej nie ruszać się z miejsca i czekać, aż to, czego pragniemy, samo do nas przyjdzie, ale bywa i tak, że trzeba wyruszyć w świat i samemu szukać obiektu swoich pragnień.

Żal sierot Baudelaire przypominał bardzo ciężki przedmiot, który Wioletka, Klaus i Słoneczko dźwigali na zmianę, żeby nie musieli przez cały czas dźwigać go razem, ale od czasu do czasu dla któregoś z nich ten przedmiot okazywał się zbyt ciężki i nie dawało się go unieść bez płaczu. Stojąc przy Klausie, Wioletka i Słoneczko przypominały mu, że mogą ponieść ten ciężar wszyscy razem, dopóki nie znajdą bezpiecznego miejsca, w którym będą mogli go złożyć.

Ale tak się już zdarza na tym pandemonicznym świecie, że chociaż łatwo jest wymyślić, co najlepiej zrobić, to zrobienie tego może się zwyczajnie okazać niemożliwe - i wtedy trzeba zrobić coś innego.

-Rekwizyty z tego zestawu kostiumów to po prostu rzeczy, moi Baudelaire'owie. A każdej rzeczy można użyć, aby komuś dopomóc albo zaszkodzić. Wiele osób robi jedno i drugie. Czasami trudno się zdecydować, który kostium włożyć i co zrobić, kiedy się już któryś włożyło.

(...) W akcie czwartym tej sztuki jeden z bohaterów przewiduje proroczo, że ,,jak monstra w otchłaniach, ludzkość pożerać zacznie samą siebie" - co tutaj znaczy: ,,to wielka szkoda, że ludzie krzywdzą się nawzajem, jakby byli krwiożerczymi potworami z głębin morza".

Ale smutna prawda jest taka, że prawda jest smutna, a w życiu nie liczy się, co kto chce. Każdego, choćby nie wiem czego chciał, spotkać może seria niefortunnych zdarzeń, wiec chociaż sieroty Baudelaire nie chciały, żeby klapa namiotu nagle się odchyliła i żeby do środka weszła Madame Lulu, to i tak tego wieczora w wesołym miasteczku przydarzyło im się wszystko, czego nie chciały.

Dla Beatrycze - miłość nasza serce me złamała, a Twoje na zawsze zatrzymała.

Rekwizyty z tego zestawu kostiumów to po prostu rzeczy, moi Baudelaire’owie. A każdej rzeczy można użyć, aby komuś dopomóc albo zaszkodzić. Wiele osób robi jedno i drugie. Czasami trudno się zdecydować, który kostium włożyć i co robić, kiedy już się któryś włożyło.