Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę kulkę wielkości tik-taka w twojej łepetynie nazywasz mózgiem? – zażartowałem, żeby choć odrobinę rozładować napięcie.
– Nie licy się lozmial, lec jego sculowatość.

Odganiam wspomnienia związane z Pawłem. Może jednak wtedy też było ekscytująco i pięknie, ale tego nie pamiętam. Wszystkie dobre chwile przykryły złe momenty. Zło ma przecież większą moc, zmiata z powierzchni ziemi wszystko, nie bierze jeńców, pozostawia zgliszcza.

Ślina glina, tfu! Grawitacja manipulacja!

Umiar jest potrzebny. Gdy cierpię, to płaczę. Gdy jestem szczęśliwa, to się śmieję. Pozwólmy sobie na słabości. Myślę też, że nie należy ludziom wmawiać, że wszystko zależy od nich, bo to gówno prawda. Jaki ja mam wpływ na to, że wymarło mi pół rodziny, jeżeli nie odsypałam im arszeniku do obiadu?

Moja babcia zawsze powtarzała, że nawet suchy liść ma swoje nerwy i dodawała, że można je trzymać na wodzy.

Ciasno w głowie, przestronnie w pysku.

Myśl zawarta w książkach ma moc. Czasami niezbyt wielką, gdy tylko rozśmiesza lub wzrusza, ale bywa, że potrafi porwać tłumy, otworzyć oczy, dać oręż w walce. Dlatego właśnie książki mogą być groźne. Przynajmniej tak się wydaje słabym istotom.

Ludzkie ramiona miały niezwykłą moc. Nie tylko dawały wsparcie, lecz także możliwość podłączenia się do czyichś zasobów energetycznych. To jak ładowanie baterii.

A z miłością też bywa różnie. Trzeba ją brać, kiedy przychodzi, bo nie wiadomo, na jak długo zawita w naszych sercach.

Ludzie rzeczy traktują jak coś, co można wyrzucić i kupić nowe, ale przecież przedmioty są znakiem naszych czasów i uczą nas historii.

Czasami tak jest, że gdy o czymś tak marzysz i marzysz, to boisz się te marzenia realizować, bo wydaje ci się, że jeżeli się uda, to zostanie po nich pustka.

Stare tory nie są złe, ale od czasu do czasu warto zmienić kierunek jazdy.

- Ale emocje często są dobrym doradcą, po co więc zaraz myśleć o najczarniejszym scenariuszu - powiedziała z uśmiechem na twarzy. Spojrzałam na nią, bo w pierwszej chwili pomyślałam, że żartuje. - Może warto zaufać?
- Wie pani, ja już kilka razy zadziałałam pod wpływem emocji i nic dobrego z tego nie wyszło. Zawsze okazywało się, że to było durne i niedojrzałe. Właśnie tego też się boję, że będę musiała znów podejmować ważną decyzję i nigdy nie będę miała pewności, czy dobrze zrobiłam.
- A po co pani taka pewność? - spytała.
- Hm - zawahałam się. - Szczerze? Nie wiem - odpowiedziałam. I faktycznie zaczęłam się nad tym zastanawiać. Po cholerę mi pewność? Przecież nigdy jej mieć nie będę, a trzeba się cieszyć z tego, co jest, doceniać to, a nie rozważać, co by było, gdyby. - Może to racja? - dodałam. - Nie wiem.

(...) zapach książki to suma zapachu słów użytych przez autora.

A plotki zawsze żyją własnym życiem, niepodlegającym żadnej logice i żadnym granicom (...).

Nie mierzy się wartości matki miarą jedzenia, choć ona uważa, że pierogami ze sklepu wychowam degenerata. Tylko własnoręcznie ugniecione ciasto da szczęście dziecku, a matce satysfakcję z należycie wypełnionego obowiązku. Ble, ble, ble, głupie gadanie.

-Jolka, powiedz mi, dlaczego to ja zawsze mam iść na ugodę, mam być tą grzeczną? On ma w dupie wszystko, a ja chodzę na palcach.
(…)
-Bo jesteś dobrym człowiekiem – odpowiada. – Ale jak sobie nie wyhodujesz twardej dupy, to wiele osób cię jeszcze skrzywdzi. Nie można iść przez życie, schodząc wszystkim z drogi.

Jak to mówi Honolata, z ludźmi jest jak z gotowaniem zupy, casami wystalcy scypta soli lub piepsu, by stwozyć alcydzieło…
– No to mamy papuzie arcydzieło z łysym brzuchem – zażartowałem.
– Wies, jak jest… ta sama scypta soli za duzo i zupa ląduje w toalecie cłowieków – zachichotał szczurek.

Nie poddawaj się rozpaczy, bo życie nie jest lepsze ani gorsze od naszych marzeń, jest tylko zupełnie inne.

Ewenement. Mój ojciec miał kasę tylko w dzień wypłaty, rozdawał nam hojnie banknoty, potem te banknoty zabierał, powtarzając, że łatwo przyszło, łatwo poszło. Kasa jak wódka - musiała płynąć.

Od czego zaczyna się czytanie nowej książki? Od zapachu. Otwiera się wolumin mniej więcej na środku. Rozkłada się przed sobą niczym ciało kochanki i zanurza twarz, wciągając w nozdrza jej zapach. To jak gra wstępna przed czytelniczą orgią.

Nie odzywam się. Stoję z ręką na klamce i czekam, aż wyjdzie. Pierwszy raz czuję, że mam nad nim przewagę. Nie wiem, z czego ona wynika.

Boję się samotności. Niedługo skończę czterdziestkę, będę niewidzialna dla mężczyzn.

- Czy ty siebie słyszysz? Facet cię zdradzał latami, a ty teraz bierzesz na siebie winę za rozpad małżeństwa? - pyta retorycznie. Zdanie brzmi jak wyrwane z orzeczenia sędziego, a ja powtarzam w myślach jak echo: Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Wybrałam nieodpowiedniego mężczyznę na ojca mojego dziecka. Moja wina!

Powinnam pacnąć się w głupi łeb. Rozwód to rozwód, trup ściele się gęsto. Polubownie z Pawłem się nie da.

Zachłanność, złodziejstwo i chęć zysku chętnie szły za żołnierzami każdej armii podczas każdej wojny. Kazały im napychać kieszenie cudzym. Jakby zabijanie to zbyt mało, trzeba było wybijać zęby, nękać, gwałcić, palić i okradać, odciskać traumę na wielu pokoleniach, zostawiać za sobą spaloną ziemię.

Nigdy nie można wychodzić w góry bez dorosłych.

Kłamstwo nigdy nie jest dobrym sposobem na budowanie więzi.