Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Zdrada" to druga część trylogii Sary Poole o Francesce Giordano, fikcyjnej trucicielce na dworze Borgiów. Jest to typowa seria kostiumowo-przygodowa, wykorzystująca postaci historyczne w bardzo luźny, lekki sposób, więc nie należy jej czytać, aby dowiedzieć się czegoś o rodzie Borgiów. Myślę, że autorka była świadoma, że tworzy po prostu przygodówkę z wątkami miłosnymi. Ale o ile w pierwszym tomie bardzo to działało, drugi nieco mnie zdenerwował. Minął rok od kiedy Francesca pomogła Rodrigowi Borgii zasiąść na tronie papieskim. Obecnie młoda trucielka należy do organizacji Światło, która ma zadanie walczyć z ciemnotą i przesądami na świecie, a jednocześnie wciąż poszukuje mordercy swojego ojca. W pewnym momencie jednak działalność Światła może wyjść na jaw, a Francesca i jej towarzysze znajdują się w dużym niebezpieczeństwie. Jak wspominałam, nie mam pretensji do ,,Zdrady", że nie jest powieścią stricte historyczną. Rozumiem, że takie historie, które luźno wykorzystują prawdę do stworzenia sensacji w kostiumie, też są potrzebne. Nie czepiam się więc tego, że autorka pominęła niektóre aspekty dla przeprowadzenia własnej fabuły (min. w jej książkach Cezar Borgia nigdy nie zostaje kardynałem, przynajmniej póki co się to nie wydarzyło). Za to niestety muszę doczepić się wydawnictwa. Nie wiem, czy to kwestia wydania kieszonkowego, ale w powieści nie brakowało błędów. Przede wszystkim chyba były jakieś problemy z drukiem czy składem - notorycznie zdarzało się, że w słowach pierwsza literka odstawała od reszty wyrazu, takie coś zdarzało się w prawie każdym rozdziale, co utrudniało czytanie. Mam też wątpliwości co do tłumaczenia. Zazwyczaj się go nie czepiam, bo nie mam na tyle zdolności językowych, żeby czytać w oryginale, i myślę, że ze względu na takie osoby jak ja, warto czasem łagodniej podejść do tłumaczy, ale dość mocno raziło mnie nazywanie księdza ,,panem" (w oryginale pewnie było po prostu ,,you") i brak odmiany imienia ,,Cesare", a do tego greccy cynicy... napisani z dużej litery. Mam nadzieję, że jeśli istnieją kolejne wydania tej serii w Foksalu, to są bardziej dopracowane. Sama historia ponownie nie jest specjalnie głęboka i rozbudowana, ale wciąga i intryguje. Akcja toczy się szybko, styl autorki jest przyjemny i ułatwia czytanie. ,,Zdrada" to naprawdę solidna historia tajemniczo-przygodowa, bo rzeczywiście często nie jesteśmy w stanie przewidzieć co się wydarzy. Do tego chociaż do ukazania historii Borgiów można mieć dużo zastrzeżeń, to czuć tu klimat renesansowego Rzymu, a autorka od czasu do czasu wplata różne ciekawostki. Niestety, ,,Zdrada" podobała mi się dużo mniej niż pierwszy tom. O ile wątki przygodowe są bardzo dobre, tak denerwuje mnie wątek romansowy Francesci z dwoma mężczyznami - Cesarem, synem papieża, i mieszczaninem Rocco. Z tym pierwszym łączy ją typowy wolny związek, chociaż czytelnik ma świadomość, że Cesare zaangażował się w tę relację znacznie bardziej niż Francesca. Z kolei Rocco, spokojny, uczciwy mieszczanin z synem, jest dla Francesci uosobieniem życia, które mogłaby prowadzić, z dala od intryg, z własną rodziną. Mocno irytujące były dla mnie momenty,kiedy Francesca dosłownie najpierw idzie do łóżka z Cesarem, potem odwiedza Rocco i myśli, że tak bardzo chciałaby go poślubić, a potem znowu idzie do Cesara i stwierdza, że tak strasznie nie może wytrzymać bez seksu z nim. Rozumiem, że autorka chciała stworzyć wyzwoloną kobietę, która odstaje od klasycznych wzorców, ale zachowanie Francesci było po prostu głupie - nie miała ani krzty refleksji nad tym, że tak potężny człowiek jak Cesare mógłby ją dotkliwie ukarać, gdyby dowiedział się, że flirtuje z kimś innym, a Rocco raczej nie zaakceptowałby tego, że jego ukochana nie chce rezygnować ze swojego romansu. Sytuacji nie poprawiała narracja pierwszoosobowa samej Francesci, która często przerywa historię, by mówić: ,,tylko mnie nie oceniajcie" i ,,ja wcale nie mówiłam, że nie jestem zdolna do tego czy tamtego". Mam wrażenie, że gdyby to nie była papierowa książka, tylko opowiadanie publikowane w Internecie, pod każdym rozdziałem autorka pisałaby, że nie życzy sobie, aby ktoś krytykował jej bohaterkę. Denerwowało mnie też dość częste powtarzanie pewnych stwierdzeń, np. przypominanie Francesci, że ,,drzemie w niej mrok", nazywanie Cesare'a ,,mrocznym kochankiem" oraz jednocześnie stwierdzanie, że jest taki młody, to jeszcze chłopiec. Tylko że Cesare Borgia w tym tomie ma osiemnaście lat, w swojej epoce od dawna jest dorosłym mężczyzną i wybranie sobie na przykład demoralizacji Borgiów akurat tego, że osiemnastolatek prowadzi życie erotyczne jest dość śmieszne. Trudno mi powiedzieć, czy polecam tę książkę. Spędziłam na niej miło czas, ale z drugiej strony cieszę się, że dostałam ją w prezencie, bo gdybym wydała na nią pieniądze, to byłoby mi zwyczajnie ich szkoda. Niemniej, czasem doza odmóżdżenia jest potrzebna. ,,A to jest szczęście?(...) Wygrywasz albo przegrywasz, a w międzyczasie walczysz. To jest esencją życia. Wszystko inne to bajki, które opowiada się dzieciom."