Jesteśmy społecznością, która kocha książki

August Renoir, lubiący ubrania robocze, sprane i połatane, razowy chleb i świeże sardynki, burgundzkie i romańskie dachówki pokryte mchem i „odwieczność ukrytą w codzienności i podpatrzoną na rogu sąsiedniej ulicy; na przykład służącą, co przerywa na chwilę zmywanie garnków i staje się Junoną na swoim Olimpie!” Portret ojca / rzemieślnika / malarza / impresjonisty. Z dyskretną czułością, przenikliwym zrozumieniem i wielkim szacunkiem, Jean Renoir (1894-1979),reżyser filmowy, producent i scenarzysta, na tle wydarzeń epoki, opisał, życie codzienne, rodzinę, przyjaciół i zwyczaje Augusta Renoira (1841-1919),swojego ojca, jednego z najwybitniejszych malarzy wszech czasów. Z pamięci, rozmów, spotkań, wspomnień matki, braci, przypadkowo spotkanych osób, przyjaciół, sąsiadów i modelek, syn Renoira, tworzy nieco chaotyczny i nieuporządkowany, jednocześnie unikalny i niezapomniany rejestr życia artysty. Zmysłowy zachwyt, nie mijający z czasem, towarzyszy lekturze tej książki. „Mieszkańcy Montmartre’u zżyli się szybko, z tym człowiekiem „ruchliwym niczym żywe srebro”, jak mawiała o nim jedna z modelek. Jego szare garnitury w paski, fantazyjne krawaty w białe groszki i okrągły filcowy kapelusz zrosły się z krajobrazem dzielnicy.” Obrazy rozdawał, jak świeże wiśnie: „To się nazywa mieć szczęście / oddaję przysługę moim przyjaciołom i nic mnie to nie kosztuje.” : ) Bogactwo i bieda były dla niego czymś innym, niż dla ogółu śmiertelników. W jego oczach pałacyk w okolicy Monceau, duma jakiegoś milionera, był „tani”. Skąpana w słońcu chatka na południu Francji, pełna dzieci w łachmanach - „bogata”. „Niektórzy ludzie czują się dobrze w ciepłych krajach; inni lubią światowe życie. Renoir zarówno fizycznie, jak moralnie rozkwitał w towarzystwie kobiet.”  Miniatura biograficzna, wydana w Polsce w roku 1966, dostępna w serwisach książkowych i antykwariatach za przysłowiowy „grosz”. Delicje szampańskie : ) Wzruszenie, po przeczytaniu ostatnich stu stron, sięga sosen.